Δείτε πέντε αποκαλυπτικά βίντεο ντοκιμαντέρ του BBC για την πλαστογράφηση της ιστορίας της Παλαιστίνης. ΕΔΩ μπορείτε να διαβάζετε στα Αγγλικά όλο το απομαγνητοφωνημένο κείμενο
ΤΟ ΠΡΩΤΟ
Όταν οι μύθοι καταρρέουν και τα ψέματα ξεσκεπάζονται αναλαμβάνουν ρόλο και ευθύνη οι πλαστογράφοι της ιστορίας.
Το σιωνιστικό κίνημα και οι βιβλικοί αρχαιολόγοι του, που έσκαβαν για πάνω από 100 χρόνια σε όλη την Παλαιστίνη, απέτυχαν να τεκμηριώσουν αρχαιολογικά "το ιστορικό επιχείρημα", το οποίο χρησιμοποίησαν ως κύριο εργαλείο για να μεταφέρουν τους Εβραίους, από όλο τον κόσμο, για να τους εγκαταστήσουν σε αποικίες αλλά και σε πόλεις των Παλαιστινίων.
Αντιθέτως κάθε φορά που αποτυγχάνε οι σιωνιστές αρχαιολόγοι, ισχυροποιόταν διεθνώς η ιστορία του λαού της Παλαιστίνης, καθώς τα αρχαιολογικά ευρήματα που έβρισκαν σε όλη τη Παλαιστίνη, οι επιστήμονες αρχαιολόγοι, ακόμα και Ισραηλινοί, αποδείκνυαν πως οι Παλαιστίνιοι δεν έκοψαν ποτέ τις ρίζες τους με τη γη τους και, πως ο πολιτισμός τους χάραξε βαθειά τις γραμμές του σε κάθε σπιθαμή στην Παλαιστίνη. Η αποτυχία των σιωνιστών άνοιξε τις πόρτες στους ιδεολόγους πλαστογράφους. Τα κίνητρα των οποίων δεν ήταν τόσο το χρήμα, αλλά η παραποίηση της ιστορίας και αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι έδιναν πάντα μεγάλο βάρος στην δημοσιοποίηση των "νέων ανακαλύψεων" και την υποβάθμιση της αλήθειας.
Μια από τις κραυγαλέες ιστορίες των ιδεολόγων πλαστογράφων αποκαλύφθηκε το 2003, μετά συστηματική έρευνα μιας ισραηλινής επιτροπής, που σύστησε το ίδιο το Ισραήλ κάτω από έντονες διαμαρτυρίες πολλών ισραηλινών και διεθνών αρχαιολόγων για τις δήθεν "εύρεση επιγραφής του ναού του Σολομώντα". Η Επιτροπή απεφάνθη στις 18/06/2003 "οι επιγραφές είναι πλαστές" και η ισραηλινή αστυνομία συνέλαβε τους δράστες και βρήκε το εργαστήριο τους. Εκεί πλαστογράφησαν δεκάδες "βιβλικές επιγραφές και τις πουλούσαν σε μεγάλα μουσεία στον δυτικό κόσμο". Τα μουσεία εκθέταν χωρίς να εξετάζουν την γνησιότητα των επιγραφών γιατί διψούσαν για ο,τιδήποτε που θα "δικαιολογούσε"!! την "ιστορία"!!!της Βίβλου. Αναζητούσαν σανίδα σωτηρίας...
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΤΟ ΤΡΙΤΟ
ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ
_________________________________________________
ΑΣΛΟΜΟ ΣΑΝΤ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΛΑΟΥ» ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ
«Θα έχουμε άλλη μια Γάζα στη Γαλιλαία»
Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΖΗΛΑΚΗ
«Η εκδίωξη των Εβραίων από την Ιουδαία είναι σιωνιστικός μύθος», και ο «Εβραϊσμός είναι θρησκεία, όχι εθνότητα», υποστηρίζει ο Σλόμο Σαντ, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και εκπρόσωπος της σχολής των «νέων ιστορικών», ενός ρεύματος που εργάζεται για την επαναδιαπραγμάτευση της ισραηλινής εθνικής ταυτότητας.
Μία μέρα πριν από τις ισραηλινές εκλογές ο κ. Σαντ επεξηγεί στην «Ε» τις θέσεις που εκφράζει με παραθέσεις στοιχείων στο πολυδιαβασμένο βιβλίο του «Πότε και πώς εφευρέθηκε ο εβραϊκός λαός;» για βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν υπέρ της ίδρυσης του Ισραήλ, για την αντιδημοκρατικότητα του ορισμού του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους, και εκφράζει την ανησυχία του για «τον ρατσιστικό, εθνικιστικό τρόπο σκέψης» της ισραηλινής κοινωνίας, εξαιτίας των οποίων «θα έχουμε άλλη μια Γάζα στο εσωτερικό του Ισραήλ», ενώ παραλληλίζει τη χώρα του με ένα παιδί «που γεννιέται ως αποτέλεσμα βιασμού, αλλά έχει δικαίωμα να ζήσει».
Κύριε Σαντ, πώς σας αντιμετωπίζει η υπόλοιπη κοινότητα των ισραηλινών ιστορικών;
«Δέχτηκα σφοδρές επικρίσεις από πανεπιστημιακούς επειδή δεν ήταν το αντικείμενό μου, όπως είπαν. Στο Ισραήλ δεν υπάρχουν τμήματα Ιστορίας στα πανεπιστήμια, αλλά τμήματα Γενικής Ιστορίας, στο οποίο ανήκω, και Εβραϊκής Ιστορίας, κάτι που δεν είναι τυχαίο, μιας και θεωρώ ότι οι περισσότερες ιστορίες που αναφέρονται στον εβραϊκό λαό είναι κατασκευασμένες. Δεν πιστεύω ότι οι Εβραίοι της Βίβλου είναι ο ίδιος λαός με αυτόν που ζει στη Ν. Υόρκη, αλλά ότι η ύπαρξη κοινών ριζών των Εβραίων είναι σιωνιστικός μύθος, ο οποίος εφευρέθηκε τον 19ο αιώνα. Πριν, υπήρχαν Εβραίοι, αλλά μόνο ως θρησκευτική κοινότητα, τα περισσότερα μέλη της οποίας είχαν προσηλυτιστεί στον Εβραϊσμό. Η βάση του βιβλίου προσεγγίζει τον Εβραϊσμό ως θρησκεία, όχι ως εθνότητα. Και προσπαθώ να αποδείξω ότι οι Ρωμαίοι δεν εκδίωξαν ποτέ τους Εβραίους της αρχαίας Ιουδαίας από τα εδάφη τους, κάτι που οι σιωνιστές ιστορικοί δυσκολεύονται να αποδείξουν, μιας και δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο, ούτε μια τεκμηριωμένη εργασία, πάνω σε αυτό. Παρ' όλα αυτά, οι πάντες στο Ισραήλ και παγκοσμίως το θεωρούν ως αληθινό γεγονός. Καταδεικνύω ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για χριστιανικό μύθο, ο οποίος υιοθετήθηκε από τους Εβραίους. Και πιστεύω ότι πέτυχα να το αποδείξω, χωρίς να έχω ανακαλύψει κάτι νέο, αφού τα στοιχεία υπήρχαν ήδη, χωρίς όμως να έχουν συνδεθεί».
Γενετική και Εβραίοι...
Επικρίνεστε επίσης για το ότι έχετε αυτή τη θέση τη στιγμή που, όπως λέγεται, γενετικές έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει σύνδεση των Εβραίων όλου του κόσμου μεταξύ τους αλλά και με τους Παλαιστινίους. Και λέγεται επίσης ότι οι σιωνιστές δεν υποστήριξαν ποτέ τη γενετική καθαρότητα των Εβραίων...
«Πρέπει να καταλάβετε ότι οι γενετικές έρευνες στο Ισραήλ είναι μια μπλόφα. Πρώτον, το γεγονός ότι ξοδεύονται πολλά λεφτά για να αποδειχθεί ότι οι Εβραίοι έχουν κοινά γενετικά στοιχεία, καταδεικνύει ότι πρόκειται για περίπτωση ίδια με των Σλάβων Μακεδόνων, οι οποίοι έχουν μεν κοινά με σύγχρονους Ελληνες, αλλά προσπαθούν κατά παράξενο τρόπο να αποδείξουν ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου ή του Σωκράτη. Στο μεγαλύτερο μέρος της η εργασία αυτών των ισραηλινών εργαστηρίων, δεν είναι επιστημονικά σοβαρή, είναι απλώς βλακώδης, αλλά και επικίνδυνη, ειδικά σε μια χώρα όπου ο Εβραίος δεν μπορεί να παντρευτεί μη Εβραίο. Σήμερα, αφού σταματήσαμε να μιλάμε για αίμα, μιλάμε για γονίδια. Το γεγονός ότι τα ισραηλινά πανεπιστήμια ασχολούνται με εβραϊκές βιολογικές διαστρωματώσεις είναι πολύ ανησυχητικό. Ζω σε ένα κράτος το οποίο δεν ανήκει στους πολίτες του. Ανήκει στον εβραϊκό λαό. Το κράτος ανήκει πολύ περισσότερο σε έναν Εβραίο που ζει στην Αθήνα και είναι Ελληνας στην κουλτούρα και τη γλώσσα, παρά σ' έναν Αραβα φίλο που ζει εδώ και εργάζεται στο πανεπιστήμιο. Ο ορισμός του κράτους ως εβραϊκού είναι καθ' εαυτόν αντιδημοκρατικός. Ενα κράτος πρέπει να ανήκει τους πολίτες του. Στα 62 χρόνια όμως από την ίδρυσή του, το Ισραήλ επιμένει ότι ανήκει στους Εβραίους του κόσμου, αποκλείοντας πολίτες του. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού στη χώρα είναι μη Εβραίοι, και διά νόμου το κράτος δεν τους ανήκει. Εξαιτίας αυτού, η ιστορία θα εξελιχθεί πολύ άσχημα, και θα έχουμε άλλη μια Γάζα στη Γαλιλαία».
Κατηγορείστε επίσης ότι παρέχετε επιχειρήματα σε όσους ψάχνουν μια ιδεολογική βάση για την καταστροφή του Ισραήλ.
«Ακόμη και ένα παιδί που γεννιέται ως αποτέλεσμα βιασμού, έχει δικαίωμα να ζήσει. Στην Ιστορία δεν σταματάς μια τραγωδία δημιουργώντας μια άλλη. Πρέπει όμως να διδάξεις αυτό το παιδί ότι δεν έχει δικαίωμα να συνεχίζει να σκοτώνει, και να κλείνει κόσμο σε ανοιχτές φυλακές, όπως κάνει η κυβέρνηση στη Γάζα. Χρειαζόμαστε δύο κράτη για δύο κοινωνίες, όχι δύο λαούς, μιας και η ισραηλινή κοινωνία απαρτίζεται και από Αραβες. Δεν είναι όμως εύκολο, μετά τα γεγονότα στη Γάζα».
Ρατσιστική κοινωνία
Το βιβλίο σας έρχεται σε μια εποχή όπου η ισραηλινή κοινωνία είναι «συντηρητικότερη» από ποτέ. Βλέπετε να αλλάζετε ή να επηρεάζετε κάτι με αυτό; Θα το θέλατε;
«Τα βιβλία δεν αλλάζουν την Ιστορία. Μόνο όταν η Ιστορία αλλάζει πολιτικά, οι άνθρωποι ψάχνουν για διαφορετικά βιβλία. Υπάρχουν όμως νέοι άνθρωποι στη χώρα που ψάχνουν διαφορετικές προσεγγίσεις, και έτσι το βιβλίο ήταν μπεστ σέλερ για 19 εβδομάδες. Ο τελευταίος πόλεμος στη Γάζα, όμως, έσπρωξε την ισραηλινή κοινωνία προς έναν ρατσιστικό, εθνικιστικό τρόπο σκέψης, διότι τους έδειξε ότι μπορούμε να σκοτώσουμε πολλούς ανθρώπους χωρίς να τιμωρηθούμε ή να έχουμε απώλειες. Το να σκοτώνεις πολλούς Αραβες χωρίς να χάνεις στρατιώτες, καταστρέφει το συναίσθημα, κάτι που είναι τραγικό για μια κοινωνία. Δεν βλέπω καμιά αλλαγή εκπορεύουσα από την ισραηλινή κοινωνία. Βιβλία σαν το δικό μου μπορεί να εκδίδονται, και να δίνω πολλές τηλεοπτικές συνεντεύξεις, αλλά το κράτος δεν είναι δημοκρατικό, αλλά φιλελεύθερο -πλουραλιστικό, γεμάτο αντιφάσεις. Η μόνη ελπίδα αυτή τη στιγμή είναι μια αλλαγή στη διπλωματική πρακτική».
Πόσο ανησυχείτε ωστόσο για το ότι το βιβλίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από λάθος ομάδες ή ιδεολογίες ;
«Το βιβλίο μου είναι πολύ αντιρατσιστικό. Οι πραγματικοί αντισημίτες δεν θα βρουν υλικό για την ιδεολογία τους στο βιβλίο. Διότι λέω ότι πολλοί Εβραίοι στη Γαλλία, για παράδειγμα, υπήρχαν εκεί πριν από πολλούς σημερινούς Γάλλους. Τώρα, εάν αυτό χρησιμοποιηθεί από αντιισραηλινούς, αυτό δεν μπορώ να το αποτρέψω. Οταν δημοσιεύεις ένα βιβλίο πρέπει να προσπαθείς να πεις την αλήθεια. Πιστεύω ότι η θέση μου, ως κάποιου που ζει στο Ισραήλ, βοηθάει στο διαχωρισμό του αντισημιτισμού από την πολεμική για τις πολιτικές του Ισραήλ. Εάν υπήρχαν περισσότεροι σαν εμένα, θα υπήρχαν λιγότεροι αντισημίτες. Πιστεύω επίσης ότι ο σιωνισμός είναι εναντίον του Ισραήλ, διότι δεν αναγνωρίζουν ότι κατασκεύασαν ένα έθνος στην Παλαιστίνη, κάτι που θα έχει συνέπειες. Και παρ' ότι δεν είμαι σιωνιστής, θα έλεγα ότι δεν είμαι και αντισιωνιστής, μιας και πιστεύω ότι το Ισραήλ δεν πρέπει να καταστραφεί». *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/02/2009
_________________________________________________
Η σφαγή στο παλαιστινιακό χωριό Ντέρ Γιασίν
9/4/1948
Πριν 60 χρόνια εβραικές τρομοκρατικές στρατιωτικές δυνάμεις επιτέθηκαν στο αραβικό χωριό, σκοτώνοντας περισσότερους από 125 Παλαιστίνιους, κυρίως γέρους και γυναικόπαιδα. Στόχος τους ήταν ο εξαναγκασμός όσο το δυνατόν περισσσότερους Παλαιστινίους να εγκαταλείψουν τα παλαιστινιακά εδάφη που προορίστηκαν σύμφωνα με το βρετανικό Σχέδιο Διαμελισμό της Παλαιστίνης. Έτσι μόνο μπορούσε να δημιουργηθεί εβραική πλειοψηφία στα εδάφη αυτά. Οι σφαγές και το οργανωμένο σχέδιο εθνοκάθασης που εφάρμοζαν οι σιωνιστές οδήγησαν 800.000 Παλαιστινίους στη προσφυγία. Φοβούμενοι για τα παιδιά και τη ζωή τους.
Το χρονοδιάγραμμα εφαρπαγής της Παλαιστίνης όπως το σχεδίασαν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές και οι σιωνιστές ταγματασφαλίτες τους.
____________________________________________
Στην Ελλάδα για τα 60 χρόνια του Ισραήλ
60 χρόνια ξεριζωμού των Παλαιστινίων
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΦΙΕΣΤΕΣ
«60 χρόνια Ισραήλ»!
«Ακόμα και μετά από πενήντα χρόνια στην Παλαιστινιακή εξορία εξακολουθώ να μένω κατάπληκτος από το πόσο μακρυά το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του είναι ικανοί να φτάσουν για να συγκαλύψουν το γεγονός ότι έχει περάσει μισός αιώνας χωρίς το Ισραήλ να αποκαταστήσει, να παραδεχτεί ή να αναγνωρίσει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων, όπως αναμφίβολα προκύπτει από τα γεγονότα και από την επίσημη πολιτική του Ισραήλ. ... η Παλαιστινιακή Νάκμπα (Καταστροφή) παρουσιάζεται ως ένα ημι-φανταστικό γεγονός για το οποίο δεν ευθύνεται κανείς συγκεκριμένα.»
Edward Said, σχολιάζοντας τις εκδηλώσεις στις ΗΠΑ για τα 50 χρόνια του Ισραήλ, το 1998.
Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, πριν από 60 χρόνια, ξερίζωσε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους από τα σπίτια και τη γη τους. Με την ειρηνική ζωή τους κατεστραμμένη, την κοινωνία τους διαμελισμένη, τις περιουσίες τους λεηλατημένες, και τις ελπίδες τους για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία θρυμματισμένες, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κρατήθηκαν από το όνειρο τους για επιστροφή. Οι απανταχού Παλαιστίνιοι συνέχισαν να τρέφουν το όραμα τους για μια ελεύθερη κι αξιοπρεπή ζωή, και για εθνική αποκατάσταση.
Δεν υπάρχει λόγος για φιέστες! Μετά από 60 χρόνια, το κράτος του Ισραήλ εξακολουθεί να αρνείται στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες τα αναγνωρισμένα από τον ΟΗΕ διακαιώματα τους, απλά και μόνο επειδή είναι «μη-εβραίοι.» Το Ισραήλ συνεχίζει να κατέχει Παλαιστινιακά και άλλα Αραβικά εδάφη, αψηφώντας τα αναρίθμητα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Το Ισραήλ συνεχίζει να παραβιάζει κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με μια πρωτοφανή ατιμωρησία που του εξασφαλίζει η πλουσιοπάροχη οικονομική, διπλωματική και πολιτική στήριξη από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Το Ισραήλ συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους Παλαιστίνιους πολίτες του με συνταγματικά κατοχυρωμένες διακρίσεις.
Με λίγα λόγια, οι εορτασμοί για τα 60 χρόνια του Ισραήλ ισοδυναμούν με ένα χορό που στήνεται πάνω σε Παλαιστινιακούς τάφους υπό τους στοιχειωμένους ήχους του ξεριζωμού και της αδικίας.
Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για φιέστες! Υπάρχουν όμως πολλοί λόγοι για να προβληματιστούμε, να κινητοποιηθούμε, και να δουλέψουμε για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη.
Αξελός Ρήγας (ηθοποιός)
Ανδριόπουλος Ηλίας (συνθέτης)
Βαλάκου Αντιγόνη (ηθοποιός)
Βαλτινός Γρηγόρης (ηθοποιός)
Βενετσάνου Νένα (τραγουδίστρια)
Βόγλης Γιάννης (ηθοποιός)
Βούλγαρης Παντελής (σκηνοθέτης)
Βούρος Γιάννης (σκηνοθέτης/ηθοποιός)
Γαλανάκη Ρέα (συγγραφέας)
Γεωργουσόπουλος Κώστας (κριτικός θεάτρου/συγγραφέας)
Γιανναράς Χρήστος (πανεπιστημιακός)
Γλέζος Μανώλης (συγγραφέας/αντιστασιακός)
Γραμματικάκης Γιώργος (πανεπιστημιακός)
Δεληγιάννης Κώστας (ποιητής-Κύπρος)
Δούκα Μάρω (συγγραφέας)
Ελευθερίου Μάνος (ποιητής/στιχουργός)
Ζερβός Νίκος (σκηνοθέτης)
Ζιώγας Γιάννης (πανεπιστημιακός)
Ζουγανέλλης Γιάννης (τραγουδιστής/ηθοποιός)
Ζουμπουλάκης Πέτρος (ζωγράφος)
Καζάκος Κώστας (ηθοποιός)
Κακλαμανάκη Ρούλα (συγγραφέας)
Καλλέργης Λυκούργος (ηθοποιός)
Κανέλλη Λιάνα (εκδότης)
Καρυστιάνη Ιωάννα (συγγραφέας)
Κασδά Πολυξένη (εικαστικός/συγγραφέας)
Κατσαρός Γιώργος (συνθέτης)
Κατσικέας Βασίλης (εκδότης)
Καυκαρίδης Στέλιος (ηθοποιός-Κύπρος)
Καφαντάρη Λίλα (ηθοποιός)
Κόνιαρης Νίκος (ζωγράφος/σκηνογράφος)
Κοροβέσης Περικλής (συγγραφέας)
Κοταμανίδου Εύα (ηθοποιός)
Κουλίεβα Ταμίλα (ηθοποιός)
Κουκουμάς Ανδρέας (ποιητής-Κύπρος)
Κούνδουρος Νίκος (σκηνοθέτης)
Κουνενής Νίκος (συγγραφέας)
Κουρσάρης Σπύρος (ζωγράφος)
Κραουνάκης Σταμάτης (συνθέτης)
Κωστέας Κωστής (συνθέτης-Κύπρος)
Λεβέντης Θανάσης (πανεπιστημιακός)
Λεοντής Χρήστος (συνθέτης)
Ληναίος Στέφανος (ηθοποιός)
Μάρκαρης Πέτρος (συγγραφέας)
Μαυρής Χρήστος (ποιητής-Κύπρος)
Μαυρογένης Γιώργος (ζωγράφος/σκιτσογράφος-Κύπρος)
Μαυρουδέας Σταύρος (πανεπιστημιακός)
Μαχαιρίτσας Λαυρέντης (συνθέτης/τραγουδοποιός)
Μελά Εύα (ζωγράφος)
Μητσιάς Μανώλης (τραγουδιστής)
Μιχαήλ Σάββας (συγγραφέας)
Μιχαηλίδης Γιώργος (σκηνοθέτης)
Μπεμπεδέλη Δέσποινα (ηθοποιός-Κύπρος)
Μπουλάς Σάκης (τραγουδιστής/ηθοποιός)
Νικολόπουλος Χρήστος (συνθέτης)
Νταλάρας Γιώργος (τραγουδιστής)
Πανάτος Ανδρέας (συγγραφέας-Κύπρος)
Πάντζης Ανδρέας (σκηνοθέτης-Κύπρος)
Παπαδάτος Γιάννης (πανεπιστημιακός)
Παπακωνσταντίνου Βασίλης (τραγουδιστής)
Παπακωνσταντίνου Θανάσης (συνθέτης)
Παπακωνσταντίνου Πέτρος (συγγραφέας)
Παπαχρήστος Δημήτρης (συγγραφέας)
Πασχαλίδης Μιλτιάδης (τραγουδοποιός)
Πλιάτσικας Φίλιππος (τραγουδοποιός)
Πορτοκάλογλου Νίκος (τραγουδοποιός)
Ρούσσης Γιώργος (πανεπιστημιακός)
Ρούσσος Ντέμης (τραγουδιστής)
Σακοράφα Σοφία (πρ. παγκόσμια πρωταθλήτρια στίβου)
Σπύρου Καλλιόπη (τραγουδίστρια-Κύπρος)
Σταυρόπουλος Στάθης (σκιτσογράφος)
Συμεού Θωμάς (κριτκός θεάτρου-Κύπρος)
Τουρνάς Κώστας (συνθέτης/τραγουδιστής)
Τριπολίτης Κώστας (ποιητής/στιχουργός)
Τσακνής Διονύσης (τραγουδοποιός)
Τσιλιγκιρίδης Γιώργος (πανεπιστημιακός)
Τσουκαλάς Κωνσταντίνος (πανεπιστημιακός)
Τριμικλινιότου Δάφνη (ζωγράφος-Κύπρος)
Φαραντούρη Μαρία (τραγουδίστρια)
Φέρρης Κώστας (σκηνοθέτης)
Φουκαράς Χρήστος (ζωγράφος-Κύπρος)
Χαλκιάς Λάκης (τραγουδιστής)
Χατζήπαπας Χρήστος (ζωγράφος-Κύπρος)
Χουρμουζιάδης Γιώργος (πανεπιστημιακός)
Ψαριανός Γρηγόρης (μουσικός παραγωγός)
Ψιλογένης Χρήστος (συγγραφέας-Κύπρος)
Ψύχαλος Γιώργος (εκδότης)
Από την ανασκαφή στον Ασκάλωνα |
Στο Δευτερονόμιο (Π.Δ. Δευτερ. 2,23) αναφέρεται ότι οι Φιλισταίοι είχαν εγκατασταθεί στη νότια παραλιακή λωρίδα της Χαναάν, αφού εκδίωξαν τους Αυίμ που κατοικούσαν στην περιοχή της Γάζας.
Επίσης στη Βίβλο (Κριτές, 16 κεφάλαιο) αναφέρεται ότι οι Φιλισταίοι είχαν δημιουργήσει τη μινωική ομοσπονδία η οποία περιελάμβανε τις πόλεις: Αζωτος, Ασκάλων, Ακκαρών ή Εκρών, Γάζα και Γαθ. Οι πέντε αυτές πόλεις είχαν αναπτύξει έναν μεγάλο πολιτισμό (Π.Δ. Ιησούς του Ναυή 13.3, Σαμουήλ Α' 6.17, 18). Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, οι γείτονες των Φιλισταίων, οι Σημίτες τους αποκαλούσαν Καφθωρίμ επειδή προέρχονταν από τη νήσο Καφθώρ. Σε κείμενο της Βίβλου αναφέρεται η Κρήτη ως Kaftor1 αλλά και οι μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι η νήσος Καφθώρ είναι η Κρήτη.
Επίσης οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη με το παρόμοιο όνομα, «Κεφτιού». Οι κάτοικοι του Κεφτιού μιλούσαν μια διαφορετική γλώσσα από αυτή των Αιγυπτίων. Θεραπευτικά ξόρκια των Αιγυπτίων στη γλώσσα του Κεφτιού καταγράφονται σε ιατρικό πάπυρο του 15ου αι. Εκφράσεις όπως «η χώρα Κεφτιού», «πλοία της χώρας Κεφτιού» και «έργα της χώρας Κεφτιού» αναφέρονται σε κείμενα που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους. Ενδιαφέρουσα παράσταση κατοίκων της Κεφτιού που κρατούν προσφορές υπάρχει στον τάφο του Νεμπαμούν στις Θήβες (περ. 1417 π.Χ.).
Πρόσφατα ανακοινώθηκαν2 τα ευρήματα των ανασκαφών της τελευταίας δεκαετίας, που βρέθηκαν στον Ασκάλωνα, την παραθαλάσσια πόλη των Φιλισταίων στην περιοχή της Γάζας, στο σημερινό Ισραήλ, νότια του Τελ Αβίβ. Τα ενεπίγραφα κεραμικά με χρώμα κόκκινο που βρέθηκαν ήταν αποτέλεσμα μιας καταστροφής της πόλης κατά τον 15ο αι. π.Χ. Οι ανασκαφές αυτές στο Ισραήλ έφεραν στο φως ότι οι Φιλισταίοι είχαν αναπτύξει αξιόλογη αγγειοπλαστική τέχνη στην παραγωγή των φημισμένων αγγείων τους (Ασκαλωναία κεράμια), και αξιόλογη αρχιτεκτονική κατασκευών. Από τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης διαφαίνεται η ανωτερότητα του πολιτισμού των Φιλισταίων από αυτόν των γειτονικών σημιτικών φυλών του Ισραήλ, οι οποίες είχαν εγκατασταθεί στους γύρω λόφους και ήταν κατ' εξοχήν ποιμένες και βοσκοί.
Τα βιβλικά κείμενα παρουσιάζουν τους λαούς της Χαναάν με ονόματα συνώνυμα των αγροίκων και απολίτιστων. Εμμεσα στο κείμενο του Σαμουήλ (Α' 13.20 με αναφορά την περίοδο του 11ου αι. π.Χ.) υπάρχει η αναφορά στην ειδίκευση των Φιλισταίων στη μεταλλουργία, έτσι οι Ισραηλίτες πήγαιναν όχι μόνοι για να αγοράσουν εργαλεία, αλλά ακόμα και για να τα ακονίσουν. Σε αντίθεση με τα Βιβλικά κείμενα, οι αρχαιολόγοι σήμερα διαπιστώνουν ότι οι Φιλισταίοι δεν ήταν μόνο καλλιεργητές της γης αλλά εγγράμματοι πολιτισμένοι λαοί με ανεπτυγμένο εμπόριο στις γύρω περιοχές. Στον Ασκάλωνα οι ανασκαφείς εντόπισαν 19 ενεπίγραφα χρωματισμένα κεραμικά κομμάτια, τα οποία αντιπροσωπεύουν μια μορφή αιγαιακής γραφής.
Οι ανασκαφείς υποστηρίζουν ότι μερικά από τα ευρήματα είναι δοχεία αποθήκευσης, τα οποία έχουν μεταφερθεί πιθανόν από την Κύπρο και την Κρήτη και τα οποία έφτασαν στην αποικία του Ασκάλωνα με τους πρώτους κατοίκους γύρω στον 20ό αι. π.Χ. Οι δε σημάνσεις και χαράγματα που υπάρχουν στα δοχεία αυτά μαρτυρούν ότι χαράκτηκαν αλλού, όχι στον Ασκάλωνα. Από αναλύσεις που έγιναν προκύπτει ότι ένα από τα 19 ενεπίγραφα κεραμικά ευρήματα κατασκευάστηκε από τοπικό άργιλο, γεγονός το οποίο δείχνει ότι οι Φιλισταίοι πιθανόν μετέφεραν την προγενέστερη ικανότητα γραφής στη νέα τους αποικία.
Επίσης ο Dr. Cross επισημαίνει ότι «θα χρειαστούμε πολύ περισσότερα δείγματα κειμένων προκειμένου να μπορέσουμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε». Το σημαντικό γι' αυτά τα ενεπίγραφα ευρήματα είναι ότι μέχρι σήμερα «δεν είχαμε κανένα άμεσο στοιχείο του πρόωρου γραψίματος των Φιλισταίων». Ο Dr. Stage σε μια συνέντευξή του αναφέρει ότι «ξέραμε ότι είχαν μονάδες μέτρησης βάρους για τα προϊόντα των εμπορικών τους συναλλαγών και γι' αυτό υποθέτουμε ότι είχαν κάποιο σύστημα γραφής». Ενα δοχείο αποθήκευσης, το οποίο έχει εννέα σημάνσεις γραφής, βρέθηκε στα ερείπια ενός αρχαίου κτιρίου. Μετά τον 10ο αι. οι Φιλισταίοι, κατακτημένοι από τις σημιτικές φυλές και με την πάροδο του χρόνου, αντικαστέστησαν το αλφάβητό τους με το παλαιό εβραϊκό. Στη συνέχεια δε οι Φιλισταίοι και οι σημιτικές φυλές ήταν σε τέτοια στενή επαφή που αφομοιώθηκαν και αλληλοεπηρεάστηκαν, αν και η Βιβλική παράδοση δεν ξέχασε ποτέ τον κακό και προκλητικό Φιλισταίο Γολιάθ.
Σε αυτά τα ενεπίγραφα δοχεία αναγνωρίζουμε το ιδεόγραμμα του τρίποδα. το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο που εμφανίζεται σε περίπου 30 πήλινα δισκία με σημάνσεις της Γραμμικής Α και έχουν ανευρεθεί στα Χανιά και στην Αγία Τριάδα. Η σημασία του ιδεογράμματος αυτού μάλλον συνδέεται με απογραφή τρίποδων σκευών ή απογραφή γευμάτων (βλέπε «Γραμμική Α - Συμβολή στην κατανόηση μιας αιγαιακής γραφής», Β.Δ.Β Ηρακλείου, 2001, σελίδες 235-236).
α) Σε κατεύθυνση από αριστερά προς δεξιά: sa - ro -wepa-e/ti?- pa-e/ti? - da/ta - se/i?
β) Σε κατεύθυνση από δεξιά προς αριστερά: i/se? - da/ta-e/ti? pa-e/ti? pa-we ro-sa
Η επιγραφή αυτή η οποία αποτελείται από 9 συλλαβές είναι πιθανό να αναλύεται σε 2 ή 3 λέξεις.
Στην περίπτωση αυτή, η επιγραφή το πιθανότερο είναι να δηλώνει το όνομα και την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή το όνομα και τον τόπο προέλευσης ή κατασκευής του αγγείου, κάτι το οποίο είναι σύνηθες στις επιγραφές της Γραμμικής Α & Β γραφής.
Από ιστορικής πλευράς, υπενθυμίζεται ότι οι Φιλισταίοι ήταν δυνατός και μαχητικός λαός. Στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ διέθεταν 3.000 άμαξες (Σαμουήλ Α' 13.5) και πλήθος στρατιωτών. Μέχρι τον θάνατο του Ιησού του Ναυή διατηρούσαν όλη τη γη τους. Ο Σαούλ κατάφερε να νικήσει τους Φιλισταίους στη Γαβαά (Σαμουήλ Α' 13.3). Αργότερα όμως οι Φιλισταίοι, σκοτώνουν τον Σαούλ σε μια μονομαχία στην περιοχή κοντά στην πηγή Ιεζραέλ, και κατορθώνουν να πάρουν τις πόλεις τους πίσω (Σαμουήλ Α' 31.1-7). Ο Δαβίδ, ο οποίος είχε νικήσει τον Γολιάθ σε μονομαχία (Σαμουήλ Α' 17), καταδίωξε τους Φιλισταίους από τη Γαβαά στη Γεζέρ (Σαμουήλ Β'5.17-25), και αργότερα κατέλαβε τη Γαθ και τα περίχωρά της. Ο Σολομών κατέλαβε τη γη των Φιλισταίων. Μετά τον Σολομώντα οι Φιλισταίοι υποτάχθηκαν στους Ασσυρίους, στη συνέχεια στους Αιγυπτίους και στους Βαβυλώνιους, και έπειτα στους Πέρσες και τελικά στους Ελληνες, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την περσική αυτοκρατορία. Από την εποχή της κατάκτησής τους από τους Ρωμαίους και μετά έπαυσαν να αναφέρονται ως έθνος.
mtsikritsis@gmail.com
1. Γένεση 10,14 «όθεν εξήλθεν εκείθεν Φυλιστίιμ, και τους Καφθορίιμ.» Μετ. και τους Καφθορίμ από τους οποίους προήλθαν οι Φιλισταίοι. Στο κείμενο αυτό της γενεαλογίας μετά τον κατακλυσμό είναι καθαρή η σχέση της Καφθόρ με τους Φιλισταίους που θεωρούνται άποικοι της Κρήτης στην Παλαιστίνη. Κατά τον Αμώς (9,7).
2. Στις 13 Μαρτίου 2007 σε άρθρο των «New York Times» και στη διεύθυνση:http//www.nytimes.com/2007/03/13/ science/13phil.html?-r=1&oref=slogin Philistines, but Less and Less Philistine υπάρχουν αρκετά στοιχεία τα οποία σχολιάζονται στο παρόν άρθρο.
(ιος)
ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΑΡΑΒΟΪΣΡΑΗΛΙΝΟΥ 1948
Μια υποδειγματική εθνοκάθαρση;
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
Ενώ το Ισραήλ γιορτάζει τα 56α γενέθλιά του, στο εσωτερικό του πληθαίνουν οι φωνές που εισηγούνται την "οριστική λύση" του Παλαιστινιακού με ξεκαθάρισμα του εθνικού χώρου από τα εναπομείναντα αλλοεθνή στοιχεία. Επικεφαλής των εισηγητών δεν είναι άλλος από τον "εθνικά ύποπτο" ιστορικό που πρώτος τεκμηρίωσε την παλαιστινιακή εθνοκάθαρση του 1948.
Καθώς η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα διανύει ήδη τον τέταρτο χρόνο της, η έξοδος από το φαύλο κύκλο της αμείλικτης κατοχικής βίας και των απεγνωσμένων μορφών που όλο και περισσότερο παίρνει η παλαιστινιακή αντίσταση δεν λέει να διαφανεί στον ορίζοντα.
Το αντίθετο, μάλιστα: όσο η ανθρωποσφαγή κλιμακώνεται και ο κύκλος των θυμάτων διευρύνεται, τόσο κυριαρχούν εκατέρωθεν οι ακραίες εκείνες λογικές που ευαγγελίζονται την απόλυτη επικράτηση με την ολοκληρωτική εξάλειψη της απέναντι πλευράς.
Με αποτέλεσμα, ως πιθανότερος τελικός νικητής της αναμέτρησης να προβάλλει, όχι βέβαια ο "φονταμενταλισμός των αδυνάτων" που εκπροσωπούν η Χαμάς και η Τζιχάντ, αλλά το εξίσου θεοκρατικό εκείνο ρεύμα των ισραηλινών "ρεαλιστών" που εδώ και πολλά χρόνια εισηγείται την επιστροφή στο 1948, με τον οργανωμένο, καθολικό ξεριζωμό όσων Αράβων έχουν απομείνει στην Παλαιστίνη - τόσο στο εσωτερικό του ίδιου του Ισραήλ, όσο και στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη και της Γάζας.
Αναμφισβήτητα, η πιο αποκαλυπτική πτυχή αυτής της εξέλιξης υπήρξε η πρόσφατη συστράτευση, με αυτό το ρεύμα, του ανθρώπου εκείνου που κατεξοχήν προσωποποιούσε την αμφισβήτηση των επίσημων μύθων για τη γέννηση του Ισραήλ. Ο λόγος για τον Μπένι Μόρις, καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Μπεν Γκουριόν κι έναν από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της γενιάς των "νέων ιστορικών" που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έφεραν στο φως την πραγματική ιστορία της οικοδόμησης του σιωνιστικού κράτους.
Στη χώρα μας, βέβαια, όλες αυτές οι εξελίξεις ελάχιστα έγιναν αντιληπτές, καθώς το επίπεδο της δημόσιας συζήτησης για το Ισραήλ, τον σιωνισμό και το Παλαιστινιακό είναι τέτοιο που σπάνια ασχολείται με τέτοιου είδους (λεπτές πλην καθοριστικές) διαφοροποιήσεις. Ας όψεται το μπόλιασμα του φιλοπαλαιστινιακού αντιιμπεριαλισμού της Αριστεράς με τα κάθε λογής παραδοσιακά αντισημιτικά στερεότυπα και προκαταλήψεις της παραδοσιακής Δεξιάς και της ευρύτερης καθ' ημάς Ορθοδοξίας...
Αξίζει, ως εκ τούτου, ν' ασχοληθούμε εδώ κάπως αναλυτικότερα με το θέμα, καθώς αυτό αποτυπώνει με το σαφέστερο δυνατό τρόπο τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στο επίπεδο της ισραηλινής κοινής γνώμης και τη ραγδαία διολίσθηση μεγάλου μέρους της σε μια απροκάλυπτα φασίζουσα λογική απέναντι στους εξεγερμένους Παλαιστινίους.
Οι "νέοι ιστορικοί"
Σημείο εκκίνησης της ιστορίας μας αποτελεί η εμφάνιση των "νέων ιστορικών", στα τέλη της δεκαετίας του '80. Πρόκειται για μια ομάδα νέων ερευνητών που, επωφελούμενοι από το άνοιγμα μεγάλου μέρους των ισραηλινών κρατικών αρχείων και επηρεασμένοι από προσωπικά τους βιώματα των προηγούμενων χρόνων -στρατιωτική εισβολή στο Λίβανο (1982-85), πρώτη Ιντιφάντα (1987-93)- αμφισβήτησαν με επιτυχία όλους τους βασικούς μύθους της επίσημης σιωνιστικής ιστοριογραφίας. Ονόματα όπως αυτά των Μπένι Μόρις, Ιλάν Πάπε, Αβι Σλέιμ, Ζεέβ Στέρνχελ, Σίμχα Φλαπάν και Τομ Σέγκεβ έμελε να σημαδέψουν καθοριστικά την εικόνα της ισραηλινής κοινωνίας για το πρόσφατο παρελθόν της.
Ο όρος "νέοι ιστορικοί" συνιστά επινόηση του ίδιου του Μόρις, ενώ κάποιοι άλλοι προτίμησαν να κάνουν λόγο για "μετασιωνιστική" ιστοριογραφία - η οποία, αντί για το εβραϊκό εθνικό κίνημα (τον σιωνισμό), στο κέντρο της αφήγησής της προτιμά να βάλει το σύνολο των κατοίκων της Παλαιστίνης.
Οσον αφορά τη δημιουργία του Ισραήλ και την αραβοϊσραηλινή σύρραξη του 1947-49, που κατέληξε στη μαζική προσφυγιά 700.000 Παλαιστινίων (σε σύνολο 1.300.000), οι εργασίες των "νέων ιστορικών" αποκαθήλωσαν τρεις, κυρίως, μύθους:
(1) Το μύθο του ισραηλινού "Δαβίδ" που έδινε μάχη επιβίωσης απέναντι στον "Γολιάθ" του συνασπισμένου αραβικού κόσμου. Στην πραγματικότητα, οι ισραηλινές δυνάμεις ήταν ισχυρότερες αριθμητικά και πολύ καλύτερα εξοπλισμένες απ' ό,τι οι αντίπαλοί τους. Τον Μάιο του 1948, η επίσημη εβραϊκή "Αυτοάμυνα" (Χαγκάνα) παρέτασσε 30-35.000 μαχητές, στους οποίους πρέπει να προστεθούν 3.000 ένοπλοι παραστρατιωτικοί των ακροδεξιών οργανώσεων Ιργκούν και Λέχι, ενώ οι συνασπισμένες αραβικές δυνάμεις δεν έφταναν τις 28.000. Στα τέλη του πολέμου, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις αριθμούσαν 115.000 στρατιώτες, ενώ οι αντίπαλοί τους μόλις ξεπερνούσαν τις 60.000 (Benny Morris "Righteous victims", Ν.Υόρκη 2001, σ. 215-7).
Επιπλέον, όπως αποκάλυψε ο Αβι Σλέιμ στο βιβλίο του "Σύμπλευση κατά μήκος του Ιορδάνη" (1988), το σημαντικότερο τμήμα των αραβικών δυνάμεων, η ιορδανική "Αραβική Λεγεώνα", είχε ουσιαστικά αδρανοποιηθεί από μια μυστική συμφωνία ανάμεσα στη σιωνιστική ηγεσία και τον εμίρη του Αμάν (17.11.47), για τη μεταξύ τους διανομή των περιοχών που ο ΟΗΕ προόριζε για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.
(2) Το μύθο της ισραηλινής "διαλλακτικότητας", απέναντι στην αραβική "αδιαλλαξία". Αντίθετα με τη διαδεδομένη εικόνα ενός αραβικού κόσμου μονίμως αποφασισμένου να σβήσει το Ισραήλ από το χάρτη, στην πραγματικότητα το Τελ Αβίβ ήταν εκείνο που αρνήθηκε επίμονα να δεχτεί οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση με τον περίγυρό του, την επαύριο του πολέμου.
Ο πρωθυπουργός Μπεν Γκουριόν και οι στενοί συνεργάτες του απέφυγαν ακόμη και να ενημερώσουν το υπουργικό τους συμβούλιο -πόσο μάλλον την εβραϊκή κοινή γνώμη- για τις διαδοχικές βολιδοσκοπήσεις της Συρίας, της Ιορδανίας και της Αιγύπτου που μεταξύ 1949 και 1955 πρότειναν έναν οριστικό ειρηνευτικό διακανονισμό έναντι εδαφικών ή οικονομικών ανταλλαγμάτων (Morris, ό.π., σ.259-69).
Και, φυσικά, οι ισραηλινές κυβερνήσεις δεν δέχονταν ούτε κουβέντα για επαναπατρισμό των 700.000 Παλαιστινίων προσφύγων, όπως ζητούσε η Απόφαση 194 της Γ.Σ. του ΟΗΕ (11.12.48). Το υπουργικό συμβούλιο είχε άλλωστε αποφασίσει, ήδη από τις 16.6.48, την απαγόρευση της παλιννόστησης όσων είχαν ήδη εγκαταλείψει (ή επρόκειτο να εγκαταλείψουν στη διάρκεια του πολέμου) τις εστίες τους.
(3) Το μύθο της "εθελούσιας φυγής" των Παλαιστινίων, ύστερα από εντολή των αραβικών κυβερνήσεων. Μολονότι σε διεθνές επίπεδο αυτός ο ισχυρισμός είχε αμφισβητηθεί αρκετά νωρίς (τόσο από τους άμεσα ενδιαφερόμενους όσο κι από τρίτους ερευνητές, όπως ο ιρλανδός δημοσιογράφος Ερσκιν Τσάιλντερς), στο εσωτερικό του Ισραήλ εξακολουθούσε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 να αποτελεί την σχεδόν καθολικά αποδεκτή εκδοχή των γεγονότων. Η οριστική κατάρριψή του χάρη σε μια εντυπωσιακή αρχειακή τεκμηρίωση υπήρξε το αποκορύφωμα της εικονοκλαστικής παρέμβασης των "νέων ιστορικών".
Η τεκμηρίωση της εθνοκάθαρσης
Με τα βιβλία του "Η γέννηση του παλαιστινιακού προσφυγικού προβλήματος" (1987) και "Το 1948 και τα μετέπειτα" (1990), ο Μπένι Μόρις υπήρξε χωρίς αμφιβολία ο πρωτεργάτης αυτού του ρεύματος. Δημοσιογράφος της Jerusalem Post, "επιλεκτικός αρνητής στράτευσης" που φυλακίστηκε το 1988 λόγω της άρνησής του να υπηρετήσει στα Κατεχόμενα (βλ. σχετικά "Ιός" 17.11.2001), τεκμηρίωσε όσο κανείς άλλος με ντοκουμέντα την ευθύνη της σιωνιστικής ηγεσίας για την παλαιστινιακή προσφυγιά.
Σύμφωνα με την ανάλυσή του, η παλαιστινιακή Εξοδος του 1947-48 σημαδεύτηκε από τρία διαδοχικά κύματα:
α. Το πρώτο (Σεπτέμβριος 1947 - Μάρτιος 1948) αφορούσε 70-75.000 Αραβες, ως επί το πλείστον από τα εύπορα και μικροαστικά στρώματα των πόλεων. Καθοριστικό ρόλο σ' αυτό έπαιξαν τόσο το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας όσο και οι τυφλές βομβιστικές επιθέσεις της σιωνιστικής ακροδεξιάς σε αραβικές συνοικίες.
β. Το δεύτερο (Μάρτιος - Ιούνιος 1948) σημειώθηκε μετά την κλιμάκωση των διακοινοτικών συγκρούσεων και γενικεύτηκε με την επέμβαση των γύρω αραβικών χωρών. Ηταν οι μέρες της εφαρμογής του "Σχεδίου Δ" της Χαγκάνα, το οποίο (τυπικά τουλάχιστον) στόχευε στη "διασφάλιση της αμυντικής περιμέτρου" και την "προστασία των μετόπισθεν" των εβραϊκών δυνάμεων. Επιμέρους οδηγίες του σχεδίου πρόβλεπαν, ωστόσο, τη "διεξαγωγή επιχειρήσεων εναντίον εχθρικών πληθυσμιακών κέντρων" με "καταστροφή των χωριών (πυρπόλησή τους, ανατίναξη και ναρκοθέτηση των ερειπίων), ιδιαίτερα εκείνων των πληθυσμιακών κέντρων που είναι δύσκολο να ελεγχθούν σε σταθερή βάση" και διέτασσαν "σε περίπτωση αντίστασης, ο πληθυσμός να απελαθεί πέρα από τα σύνορα του κράτους". Είναι προφανές ότι η εφαρμογή του σχεδίου έγινε με τέτοιο τρόπο, ώστε να "καθαριστεί" από το γηγενή πληθυσμό της μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έκταση.
Συνολικά, κάπου 350.000 Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους σ' αυτή τη φάση. Βασικός λόγος της φυγής τους ήταν η στρατιωτική πίεση και οι επιλεκτικές, τρομοκρατικές σφαγές αμάχων από τις ισραηλινές δυνάμεις - τουλάχιστον πενήντα, με γνωστότερη αυτή του Ντέιρ Γιασίν (9.4.48).
γ. Το τρίτο κύμα (Ιούλιος - Νοέμβριος 1948), οργανώθηκε ουσιαστικά από τον ισραηλινό στρατό. Στόχοι της εκκαθάρισης, που ξεσπίτωσε άλλες 300.000, υπήρξαν κυρίως τα αραβικά χωριά της Γαλιλαίας. Την εικόνα συμπληρώνει η ανομολόγητη απέλαση μερικών χιλιάδων βεδουίνων του Νεγκέβ, μετά το τέλος των εχθροπραξιών.
Εκτός από τις επιμέρους λεπτομέρειες αυτού του διωγμού, ο Μόρις τεκμηρίωσε ένα ακόμη, καθοριστικό σημείο: τους σχεδιασμούς της ηγεσίας του σιωνιστικού κινήματος -αφηρημένα από το 1885, με κάθε λεπτομέρεια από το 1937 και μετά- γι' αυτό το εθνολογικό ξεκαθάρισμα της υπό ίδρυση πατρίδας. "Αν δεν καταφέρουμε ν' απομακρύνουμε τους Αραβες από ανάμεσά μας, όταν μια βασιλική επιτροπή το εισηγείται αυτό στην Αγγλία, και να τους μεταφέρουμε σε μια αραβική περιοχή", σημείωνε λ.χ. χαρακτηριστικά στο προσωπικό του ημερολόγιο ο Μπεν Γκουριόν (12.7.37), "δεν θα μπορέσουμε να το κάνουμε εύκολα μετά την ίδρυση του εβραϊκού κράτους, όταν τα δικαιώματα των μειονοτήτων θα προστατεύονται κι ολόκληρος ο κόσμος, ο ανταγωνιστικός προς εμάς, θα περνάει από κόσκινο τη συμπεριφορά μας απέναντι στις μειονότητες. Αυτό το πράγμα πρέπει να γίνει τώρα - και το πρώτο βήμα, ίσως το καθοριστικό, είναι να προετοιμαστούμε για την υλοποίησή του".
Η "ανάνηψη" του "προδότη"
Η αντίδραση του σιωνιστικού κατεστημένου σ' αυτές τις αποκαλύψεις ήταν αναμενόμενη: ωμή καταστολή, στο όνομα του "εθνικού συμφέροντος". Ο Μόρις απολύθηκε από την εφημερίδα του, υπέστη μια καταιγίδα ενορχηστρωμένων επιθέσεων από τους προστάτες της ιστοριογραφικής ορθοδοξίας και, τέλος, παρά τα αδιαμφισβήτητα τυπικά προσόντα του, χρειάστηκε δώδεκα ολόκληρα χρόνια μέχρι να βρει μια θέση πανεπιστημιακού.
Αν τελικά επιβίωσε επαγγελματικά, αυτό το οφείλει κυρίως στο γεγονός ότι η εικονοκλαστική δουλειά του, όχι μόνο τον είχε κάνει διεθνώς γνωστό, αλλά και τον είχε μετατρέψει σε σύμβολο του "άλλου Ισραήλ" -αυτού που αμφισβητεί τους ιδρυτικούς μύθους του παρελθόντος και θέλει να ζήσει ειρηνικά με τους γείτονές του.
Αυτό το "άλλο Ισραήλ", ή ό,τι έχει απομείνει απ' αυτό, έμελλε να υποστεί τα τελευταία χρόνια το σοκ της αποσκίρτησης του επιφανούς ιστορικού στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η "ανάνηψή" του ξεκίνησε με μια ομιλία του στο Μπέρκλεϊ, το 2001, και συνεχίστηκε με μια συνέντευξή του στην ισραηλινή "Γεντιότ Αχρονότ" (23.11.01) και διαδοχικά άρθρα του στη βρετανική "Γκάρντιαν" (21.2.02 και 3.10.02). Ο αντίκτυπός τους μπορεί να μετρηθεί, μεταξύ άλλων, κι από το γεγονός ότι σ' ένα από αυτά ο Μόρις αισθάνεται υποχρεωμένος, χαριτολογώντας αυτάρεσκα, να διαψεύσει "τη φήμη ότι έχει υποστεί μεταμόσχευση εγκεφάλου".
Βασικό επιχείρημα της μεταστροφής του, συνιστά ο ισχυρισμός ότι το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα το 2000 αποκάλυψε την (πάγια αλλά συγκαλυμμένη) πρόθεση των Παλαιστινίων να καταστρέψουν ολοκληρωτικά το Ισραήλ κι όχι να διαπραγματευθούν μαζί του ένα οποιοδήποτε modus vivendi.
Βέβαια, όπως έσπευσαν να επισημάνουν οι επικριτές του, αυτό το σκεπτικό αντλεί περισσότερο από την τρέχουσα πολιτική επιχειρηματολογία του συρμού παρά από οποιαδήποτε σοβαρή επιστημονική ανάλυση. Γιατί, στην περίπτωση του Μόρις, συμβαίνει και αυτό: την ίδια στιγμή που "πολιτικά" συστρατεύεται με τον Σαρόν, ο γενάρχης των "νέων ιστορικών" κυκλοφορεί την αναθεωρημένη έκδοση του πρώτου βιβλίου του, η οποία όχι μόνο δεν αμφισβητεί αλλά τεκμηριώνει ακόμη περισσότερο την εθνοκάθαρση του 1948!
Η ανάλυσή του έχει, ως εκ τούτου, ένα πρόσθετο ενδιαφέρον. Μας δείχνει σε ποιο βαθμό η δουλειά ενός ιστορικού καθορίζεται, όχι μόνο απ' αυτό καθεαυτό το πρωτογενές (αρχειακό και άλλο) υλικό που έχει στη διάθεσή του, αλλά και από το κυρίαρχο πολιτικό κλίμα, τα διλήμματα και τις στρατηγικές που κυριαρχούν στην κοινωνία την εποχή της συγγραφής. Αλλά και πόσο εύκολο είναι για έναν άνθρωπο (ή μια κοινωνία) να περάσει από τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες στον πιο απροκάλυπτο κυνισμό.
Αν στα τέλη της δεκαετίας του '80, εποχή της πρώτης παλαιστινιακής Ιντιφάντα και της οδυνηρής αφύπνισης της ισραηλινής κοινής γνώμης για τα τεκταινόμενα στα Κατεχόμενα, η "αποκάλυψη" της εθνοκάθαρσης του 1948 συνηγορούσε υπέρ της ειρηνευτικής προσπάθειας, στις σημερινές συνθήκες του γενικευμένου "ασύμμετρου πολέμου" της Παλαιστίνης το ίδιο πράγμα δεν προκαλεί παρά μελαγχολία για τη "μισή δουλειά" που ο Μπεν Γκουριόν κι οι συνεργάτες του κληροδότησαν στους επιγόνους τους.
Οχι πια "μισή δουλειά"
Το αποκορύφωμα της στροφής του Μόρις ήρθε με μια πολυσέλιδη συνέντευξή του στην προοδευτική "Χαάρετζ" (9.1.04). Εκεί, υιοθετεί όλο το οπλοστάσιο των ρατσιστικών ιδεολογημάτων σχετικά με τη "σύγκρουση πολιτισμών", τη δομική "βαρβαρότητα" του αραβικού κόσμου, ακόμη και το "λάθος" της Δύσης να επιτρέψει την "διείσδυση κι εγκατάσταση Μουσουλμάνων" στο εσωτερικό της. Οι δε Παλαιστίνιοι, "είναι μια κοινωνία άρρωστη, που έχει μετατραπεί σε σίριαλ κίλερ" και πρέπει να αντιμετωπιστεί ανάλογα: "με φυλάκιση ή εκτέλεση".
Οσο για τις ιστορικές αναλογίες που επιστρατεύει, αυτές δύσκολα διακρίνονται από το συνηθισμένο διαχρονικό τσαλαβούτημα της παγκόσμιας ακροδεξιάς: "Κάτι παρόμοιο συνέβη στη Ρώμη. Αφησαν τους βαρβάρους να μπουν, κι αυτοί ανέτρεψαν την Αυτοκρατορία εκ των ένδον. [...] Ακριβώς όπως οι Σταυροφόροι, είμαστε το ευάλωτο παρακλάδι της Ευρώπης σε τούτο το μέρος".
Η ουσία, ωστόσο, βρίσκεται στο "διά ταύτα": την ανοιχτή επαγγελία μιας μεσοπρόθεσμης "οριστικής λύσης" του παλαιστινιακού με την εκδίωξη του συνόλου των Αράβων της περιοχής (τόσο του παλαιστινιακού πληθυσμού των Κατεχόμενων όσο και των ισραηλινών πολιτών αραβικής καταγωγής) από τα εδάφη που σήμερα κατέχει το σιωνιστικό κράτος. Ετσι ώστε η εθνοκάθαρση του 1948 να βρει την τελική της δικαίωση:
"Δεν υπάρχει δικαιολογία για τους βιασμούς και τις σφαγές. Πρόκειται για εγκλήματα πολέμου. Ομως, κάτω από ορισμένες συνθήκες, η εκδίωξη δεν συνιστά έγκλημα πολέμου. Δεν νομίζω ότι οι διωγμοί του 1948 ήταν εγκλήματα πολέμου. Δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. [...] Υπάρχουν περιστάσεις την Ιστορία που δικαιολογούν την εθνοκάθαρση. Το κράτος του Ισραήλ δεν θα είχε γεννηθεί χωρίς τον ξεριζωμό 700.000 Παλαιστινίων. Ως εκ τούτου, ήταν αναγκαίο να τους ξεριζώσουμε".
Απέναντι στον ιδρυτή του Ισραήλ, ο Μόρις εξακολουθεί να κρατά τις αποστάσεις του - από αναπάντεχη όμως, τούτη τη φορά, θέση:
"Δεν ταυτίζομαι με τον Μπεν Γκουριόν. Πιστεύω ότι έκανε ένα σοβαρό λάθος το 1948. Μολονότι κατανοούσε το δημογραφικό ζήτημα και την ανάγκη δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους χωρίς μεγάλη αραβική μειονότητα, στη διάρκεια του πολέμου τρόμαξε. Και, στο τέλος, δίστασε".
Ο δημοσιογράφος δείχνει να ξαφνιάζεται:
"- Δεν είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνω. Λέτε ότι ο Μπεν Γκουριόν έκανε λάθος, επειδή έδιωξε υπερβολικά λίγους Αραβες;
- Θάπρεπε ίσως να είχε κάνει μια ολοκληρωμένη δουλειά. Ξέρω πως αυτό αφήνει άναυδους τους Αραβες και τους φιλελεύθερους και τους πολιτικά ορθούς τυπάδες. Εχω όμως την αίσθηση πως τούτος ο τόπος θα ήταν πιο ήσυχος και θα υπόφερε πολύ λιγότερο, αν το ζήτημα είχε λυθεί μια και καλή. Αν ο Μπεν Γκουριόν είχε πραγματοποιήσει είχε καθαρίσει όλη τη χώρα - όλη τη Γη του Ισραήλ, μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό. Πιθανόν ν' αποδειχθεί πως αυτό υπήρξε το θανάσιμο σφάλμα του. Αν είχε πραγματοποιήσει ολοκληρωτικό διωγμό, αντί για ημίμετρα, θα είχε σταθεροποιήσει το ισραηλινό κράτος για πολλές γενιές".
Το "ελληνοτουρκικό" μοντέλο
Εξυπακούεται ότι όλη αυτή η επανεκτίμηση του 1948 αφορά λιγότερο το παρελθόν και περισσότερο το μεσοπρόθεσμο μέλλον:
"Αν με ρωτάτε κατά πόσο υποστηρίζω τη μεταφορά και εκδίωξη των Αράβων από τη Δυτ. Οχθη, τη Γάζα κι ενδεχομένως από τη Γαλιλαία", εξηγεί ο Μόρις στο συνομιλητή του, "λέω όχι αυτή τη στιγμή. Κάτω από τις παρούσες περιστάσεις, δεν είναι ούτε ηθικό ούτε ρεαλιστικό. Ο κόσμος δεν θα το επέτρεπε, ο αραβικός κόσμος δεν θα το επέτρεπε, θα κατέστρεφε την ισραηλινή κοινωνία εκ των ένδον. Κάτω όμως από άλλες περιστάσεις, που θα έχουν χαρακτήρα Αποκάλυψης και που ενδέχεται να υπάρξουν σε πέντε ή δέκα χρόνια, μπορώ να το δω. Αν βρεθούμε περικυκλωμένοι από ατομικά όπλα ή αν υπάρξει γενικευμένη αραβική επίθεση εναντίον μας και μια κατάσταση μετωπικού πολέμου, με τους Αραβες στα μετόπισθεν να πυροβολούν εναντίον των εφοδιοπομπών που κινούνται προς το μέτωπο, ενέργειες εκδίωξης θα είναι απόλυτα λογικές. Θα είναι ακόμη και απαραίτητες".
Εξίσου αποκαλυπτικό είναι το βασικό επιχείρημα που ο Μόρις θα επιστρατεύσει για ν' απαντήσει στη θύελλα των επικρίσεων που προκάλεσε η συνέντευξή του. "Σε τελική ανάλυση", γράφει ("Χαάρετζ" 23.1.04), "μήπως η εθνοκάθαρση που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά της ελληνικής μειονότητάς τους και οι Ελληνες κατά της τουρκικής μειονότητάς τους μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, δεν συνέβαλαν στην ευημερία και την ευτυχία των δύο λαών, και στην ειρήνη που έχει επικρατήσει ανάμεσα στα δυο έθνη έκτοτε;". Αναφέρεται, φυσικά, στον πόλεμο του 1919-1922 και σε όσα ακολούθησαν...
(Ελευθεροτυπία, 16/5/2004)
ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΑΡΑΒΟΪΣΡΑΗΛΙΝΟΥ 1948
Μια υποδειγματική εθνοκάθαρση;
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
Μέρος 2.
Η δημογραφική "απειλή"
Η πανηγυρική προσχώρηση του Μπένι Μόρις στο στρατόπεδο των προπαγανδιστών μιας νέας εθνοκάθαρσης προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, αληθινό σοκ στους κύκλους των ισραηλινών ειρηνιστών και του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό.
Για τους συναδέλφους του που εξακολουθούν να αντιστέκονται στον εκφασισμό της ισραηλινής κοινωνίας, όπως ο Αβι Σλέιμ ή ο Ιλάν Πάπε, αυτή η μεταπήδηση ισοδυναμεί με προδοσία της γενιάς των "νέων ιστορικών" από τον πρωτεργάτη της. Για κάποιους παλιότερους, όπως ο Μπαρούχ Κίμερλινγκ, η στροφή του Μόρις θεωρείται απλά συνέπεια της τάσης του να εντυπωσιάζει, προσαρμοζόμενος ταυτόχρονα στις εκάστοτε υπόγειες τάσεις της ισραηλινής κοινωνίας.
Υπάρχουν τέλος εκείνοι, όπως η Τζοέλ Μπεϊνίν του εξαιρετικού Middle East Report, που επισημαίνουν ότι "ο ρατσισμός που ο Μόρις επέδειξε ανοικτά κατά τη δεύτερη Ιντιφάντα" προϋπήρχε ήδη, εν σπέρματι, στην πάγια άρνησή του να λάβει υπόψη τις μαρτυρίες των ίδιων των Παλαιστινίων για την εθνοκάθαρση του 1948, σε αντίθεση προς την ευπιστία που έδειχνε απέναντι σε ανάλογες μαρτυρίες της εβραϊκής πλευράς. Με αποτέλεσμα να παρασυρθεί κάποιες φορές σε μικρά αλλά σοβαρά λάθη: στο πρώτο του λ.χ. βιβλίο, πήρε τοις μετρητοίς τις διαβεβαιώσεις του απόστρατου στρατηγού Μοσέ Καρμέλ ότι ουδέποτε είχε διατάξει απελάσεις Παλαιστινίων κατά τη διάρκεια του πολέμου - μόνο και μόνο για ν' ανακαλύψει αργότερα, στα στρατιωτικά αρχεία, τη σαφή εντολή του Καρμέλ προς τους στρατιώτες του "να κάνουν αμέσως ό,τι μπορούν για να ξεκαθαρίσουν τις κατακτημένες περιοχές από όλα τα εχθρικά στοιχεία, διευκολύνοντας τους κατοίκους να εγκαταλείψουν αυτές τις περιοχές" (31.10.48).
Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι ο οραματισμός ενός "νέου 1948" (που θα ολοκληρώσει το "μισοτελειωμένο" έργο του Μπεν Γκουριόν, ξεκαθαρίζοντας οριστικά το εθνολογικό τοπίο της μείζονος Παλαιστίνης) κάθε άλλο παρά μεμονωμένο φαινόμενο αποτελεί στο σημερινό Ισραήλ. Αντίθετα, η βίαιη "μεταφορά" του εναπομείναντος αραβικού πληθυσμού "πέρα από τον Ιορδάνη" αποτελεί πια μόνιμη επωδό των "εθνικά ανήσυχων" σιωνιστών. Από πολλούς, μάλιστα, η τωρινή Ιντιφάντα θεωρείται κατά κάποιο τρόπο σαν "θεόσταλτη ευκαιρία", καθώς επιτρέπει την "προληπτική τακτοποίηση" του περίφημου δημογραφικού προβλήματος.
Πού βρίσκεται το πρόβλημα; Στο μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης του παλαιστινιακού πληθυσμού, σε συνδυασμό με την ουσιαστική εξάντληση των ανθρώπινων αποθεμάτων της Διασποράς που είναι διατεθειμένα να "παλινοστήσουν" στο Ισραήλ. "Αν οι τρέχουσες δημογραφικές τάσεις διατηρηθούν", συνοψίζει τη σχετική συζήτηση ο Κίμερλινγκ, "οι Εβραίοι θα πάψουν να είναι πλειοψηφία ακόμη και στο εσωτερικό των συνόρων του 1967 μέσα στα επόμενα 40-50 χρόνια. Το γεγονός αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία σε όλα τα τμήματα της ισραηλινής πολιτικής τάξης".
Αυτή η προοπτική, της μακροπρόθεσμης ακύρωσης των αποτελεσμάτων της "λειψής" εθνοκάθαρσης του 1948, γεννά στη συνέχεια ανθρωποφάγα σχέδια για ένα δεύτερο γύρο διωγμών. Σε όλη τη "Δύση" διανύουμε, άλλωστε, μια φάση κατά την οποία οι "στρατηγικές" μεσσιανικές ενοράσεις εκτοπίζουν όλο και περισσότερο από τη δημόσια συζήτηση κάθε ορθολογική συζήτηση πάνω στα απτά προβλήματα των υπαρκτών, σημερινών κοινωνιών.
Στην περίπτωση των δημογραφικών μετασχηματισμών του Ισραήλ, μια ρεαλιστική λύση θα ήταν η έγκαιρη μετεξέλιξη του σημερινού, θεοκρατικού και ρατσιστικού σιωνιστικού κράτους σε μια σύγχρονη δημοκρατία των πολιτών της, ικανή να συσπειρώνει (και να εμπνέει) όλους τους κατοίκους της χώρας. Αυτή η προοπτική, όμως, συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως για κάθε εθνικιστή.
"Ηταν λάθος να νομίζουμε πως είναι δυνατό να εγκατασταθεί εδώ ένα ήσυχο κράτος, που θα ζει αρμονικά με τον περίγυρό του", αποφαίνεται έτσι ο Μόρις. "Οι μόνες επιλογές που έχουμε είναι είτε ένας βάναυσος, τραγικός σιωνισμός, είτε η εγκατάλειψή του".
Και, φυσικά, ούτε που διανοείται να προτείνει το δεύτερο: "Ακόμη και η μεγάλη Αμερικανική δημοκρατία δεν θα μπορούσε να είχε ιδρυθεί χωρίς την εξολόθρευση των Ινδιάνων. Υπάρχουν περιπτώσεις που το συνολικό, τελικό καλό δικαιολογεί τις σκληρές και βάναυσες πράξεις που διαπράττονται στη διάρκεια της Ιστορίας".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Benny Morris "The birth of the Palestinian refugee problem revisited" (Κέμπριτζ 2004, εκδ. Cambridge University Press). Η νέα -επαυξημένη κατά 50%- έκδοση της πρωτοπόρας δουλειάς του Μόρις για την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων το 1947-48.
Ari Shavit "Survival of the fittest" (Haaretz 9.1.2004). Η πρόσφατη συνέντευξη του Μόρις, υπέρ μιας ολοκληρωτικής εθνοκάθαρσης του εναπομείναντος παλαιστινιακού πληθυσμού - τόσο από το ίδιο το Ισραήλ, όσο κι από τα Κατεχόμενα Εδάφη.
Joel Beinin "No more tears: Benny Morris and the road back from Liberal Zionism" (Middle East Report 230 [άνοιξη 2004]). Διεισδυτική κριτική παρουσίαση της στροφής του Μόρις, από μια αμερικανίδα πανεπιστημιακό.
Baruch Kimmerling "Is ethnic cleansing of Arabs getting legitimacy from a New Israeli Historian?" (27.1.04, http://www.tikkun.org/index.cfm/action/current/article/214.html). Ανάλυση των νέων θέσεων του Μόρις υπό το πρίσμα της "δημογραφικής φοβίας" που έχει καταλάβει τα θινκ τανκ των σιωνιστών.
Ilan Pappe "A history of Modern Palestine. One land, two peoples" (Καίμπριτζ 2004, εκδ. Cambridge University Press). Η πιο πρόσφατη δουλειά του ριζοσπαστικότερου από τους "νέους ιστορικούς", με έμφαση στην παράλληλη πορεία των δυο κοινοτήτων της Παλαιστίνης τον τελευταίο αιώνα.
Ιλάν Γκραϊλσάμερ "Η νέα Ιστορία του Ισραήλ" (Αθήνα 2000, εκδ. Καστανιώτη). Στρατευμένη, αρνητική παρουσίαση της δουλειάς των "νέων ιστορικών", από έναν "μετριοπαθή" σιωνιστή πανεπιστημιακό.
Rosemary Sayigh "Οι Παλαιστίνιοι. Από αγρότες, επαναστάτες" (Αθήνα 1981, εκδ. Αλμπατρός). Η εθνοκάθαρση του 1948 κι όσα ακολούθησαν τον εκπατρισμό των Παλαιστινίων μέσα από τις αφηγήσεις των επιζώντων στα προσφυγικά στρατόπεδα του Λιβάνου. Προλογίζει ο Νόαμ Τσόμσκι.
(Ελευθεροτυπία, 16/5/2004)
«Εδώ και 60 χρόνια οι Παλαιστίνιοι περιμένουν να γυρίσουν στην πατρίδα τους»
Θυμάμαι σαν ήμουνα στη Γιάφα
Πες μας για τη Γιάφα
Είχα ανοίξει τα πανιά μου στο λιμάνι της Γιάφα
Α.. για τις μέρες που ψαρεύαμε στη Γιάφα
μας καλούσε η θάλασσα και ο ορίζοντας
Αχ Θέε μου τι ψαριά μας πρόσφερε εκείνο το καλοκαίρι
εκείνο το απόγευμα
Το βράδυ όμως μας ήρθαν εκείνοι οι άνεμοι
Άνεμοι ανακατεμένοι με τον ουρανό και τη θάλασσα
σαν φανηκαν οι λύκοι της θάλασσας
μαζέψαμε τα πανιά
πιάσαμε κοπί
και ο χάρος το κατάρτι έπιασε
όλοι είπαν πως χάθηκαμε
πως τα παρατήσαμε
μα τι πλάνη ήταν
εμείς σαν ανέτελε ο ήλιος γυρίσαμε
βγήκαμε μέσα τους ανέμους
έτσι όπως ο γίγαντας παρουσιάζεται
αράξαμε στο λιμάνι
εκεί απλώσαμε τα όστρακα ...
Έτσι ήταν πάντα στη Γιάφα
Έτσι και σήμερα όσοι άνεμοι και αν μας κλείνουν
θα γυρίσουμε Γιάφα
θα γυρίσουμε....
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Το δικαίωμα της επιστροφής των Παλαιστίνιων προσφύγων απασχολεί τη διεθνή κοινότητα εδώ και 60 χρόνια χωρίς αποτέλεσμα. Το «γιατί» προσπαθεί να φωτίσει η προσκεκλημένη του Συλλόγου «Al Awda - Το Δικαίωμα στην Επιστροφή», η Παλαιστίνια νομικός σύμβουλος του ΟΗΕ στην Ελβετία, Ράνια Μάντι, από τη Ραμάλα, ακτιβίστρια, εξόριστη από τα 15 της χρόνια.- Σήμερα μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών διεξάγονται διαπραγματεύσεις για όλα τα θέματα. Θεωρείται ρεαλιστική η πρόταση των Παλαιστινίων για επιστροφή των 6 εκατομμυρίων προσφύγων στην ιστορική Παλαιστίνη, εκεί που σήμερα ιδρύθηκε το Ισραήλ;«Το δικαίωμα στην επιστροφή είναι μόνιμο και αποκτήθηκε αυτομάτως από την ημέρα που διώχτηκαν από την πατρίδα τους 6 εκατομμύρια. Το δικαίωμα αυτό αναγνωρίστηκε από όλη τη διεθνή κοινότητα το 1948 με την απόφαση 194 του ΟΗΕ».- Η πυκνοκατοικημένη Παλαιστίνη, που δεν διαθέτει τεράστια έκταση, ούτε πολλούς φυσικούς πόρους, αντέχει άλλα 6 εκατομμύρια κατοίκους;«Το δικαίωμα στην επιστροφή δεν έχει σχέση με το αν είναι πυκνοκατοικημένη ή άδεια η πατρίδα μας. Το επιχείρημα αυτό έπρεπε να είχε τεθεί τότε, όταν έφεραν ένα εκατομμύριο Εβραίους από τη Ρωσία. Και σήμερα, όταν με φορολογικές ελαφρύνσεις δελεάζουν τους Εβραίους που εγκατέλειψαν το Ισραήλ. Το δικαίωμα στην επιστροφή είναι όπως το δικαίωμα στην έκφραση, όχι επειδή το έχουν οι άλλοι, εσύ δεν έχεις δικαίωμα να εκφράζεσαι, όπως το δικαίωμα στη ζωή, όχι επειδή το έχουν οι άλλοι, εσύ πρέπει να πεθάνεις».- Και όμως, είναι πυκνοκατοικημένη η Παλαιστίνη;«Οχι όλη η ιστορική Παλαιστίνη, περιοχές της ναι, πράγματι είναι όπως είναι οι καταυλισμοί προσφύγων στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη. Στην υπόλοιπη έκταση έχουμε το εξής: το 80% των Εβραίων στο Ισραήλ ζουν μόνο στο 15% της εδαφικής έκτασης, το 18% ζουν σκορπισμένοι μέσα και έξω από παλαιστινιακές πόλεις και χωριά, τώρα το 2% -εδώ προσέξτε- των Εβραίων του Ισραήλ ζουν στο 85% της εδαφικής έκτασης του Ισραήλ. Ποιοι είναι το 2%; Λοιπόν, είναι οι κάτοικοι των Κιμπούτς. Αυτοί οι δήθεν "σοσιαλιστές σιωνιστές" κατέχουν το 85% του Ισραήλ. Αυτό το σύστημα σήμερα βρίσκεται υπό κατάρρευση. Δεν προσελκύει πια νέους εθελοντές, οικονομικά έχει χρεοκοπήσει, πολλές εκτάσεις του προσφέρονται για πώληση αλλά μόνο σε Εβραίους - κατά τα άλλα είναι σοσιαλιστές και δημοκράτες. Δηλαδή, οι κάτοικοι των Κιμπούτς εγκαταλείπουν τα χωράφια και χτίζουν πολυκατοικίες».- Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα, ξέρουμε ότι πολλά χωριά έχουν καταστραφεί και πάνω τους χτίστηκαν νέοι οικισμοί και πόλεις.«Είναι αλήθεια πως οι Ισραηλινοί κατέστρεψαν πριν και μετά το 1948 το 75% των χωριών των Παλαιστίνιων προσφύγων, οι μεγάλες πόλεις τη γλίτωσαν. Οι χαρτογραφήσεις έδειξαν πως το 90% των χωριών αυτών ακόμα είναι ακατοίκητα και ότι οι Εβραίοι έχτισαν μόνο πάνω στο 3% των χωριών αυτών. Στα υπόλοιπα χωριά έχτισαν στα περίχωρά τους, το μεγαλύτερο όμως μέρος της εβραϊκής οικοδόμησης πραγματοποιήθηκε σε εκτάσεις που ανήκαν σε Εβραίους πριν από το 1948. Εδειξαν, επίσης, ότι στο 7% των χωριών αυτών μπορούν να ξαναχτιστούν με κάποιες διορθώσεις».- Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι η επιστροφή των προσφύγων θα αλλάξει τον εβραϊκό χαρακτήρα του.«Ηδη οι Παλαιστίνιοι που ζουν αυτοί τη στιγμή στην ιστορική Παλαιστίνη, δηλαδή το Ισραήλ, η Δυτική Οχθη και η Λωρίδα της Γάζας, αποτελούν το 50% των κατοίκων της. Και όσο το Ισραήλ εμποδίζει την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, η δημογραφική σύνθεση θα αλλάζει συνεχώς υπέρ των Παλαιστινίων. Δηλαδή, το ίδιο το Ισραήλ καταστρέφει το σαθρό αυτό επιχείρημα μόνο του».- Ποιος ευθύνεται που δεν εφαρμόστηκε η απόφαση 194 του ΟΗΕ;«Οι ΗΠΑ και μερικές χώρες της Ε.Ε. συνεχίζουν να καλύπτουν το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος και την πολιτική της εθνοκάθαρσης που ακολουθεί. Δεν δέχονται τις "ρεαλιστικές λύσεις" που προτείνουν μερικές χώρες για τους πρόσφυγές τους και τις δέχονται όταν τις προτείνει το Ισραήλ. Επιμένουν στο δικαίωμα επιστροφής όλων των άλλων προσφύγων και το αρνούνται στους Παλαιστινίους. Εδώ και 60 χρόνια οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες περιμένουν και αγωνίζονται για την επιστροφή τους, όλοι σχεδόν οι πρόσφυγες επέστρεψαν ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα στις πατρίδες τους, μόνο οι Παλαιστίνιοι περιμένουν. Και περίμεναν πάρα πολύ».Συζήτηση με θέμα το προσφυγικό πρόβλημα των Παλαιστινίων θα πραγματοποιηθεί σήμερα Παρασκευή 28 Μαρτίου στις 7.00 μ.μ. στην αίθουσα του ΔΣΑ (Ακαδημίας 60, α' όροφος) .Ομιλητές της εκδήλωσης θα είναι:-Η Ράνια Μάντι, Παλαιστίνια εξόριστη ως διεθνής νομικός σύμβουλος στη Γενεύη.-Η Ιωάννα Κούρτοβικ, ακτιβίστρια - δικηγόρος - μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/03/2008
1 σχόλιο:
You apply it on your skin [url=http://ywashst.com]cost of lifecell[/url] in the vision ointment? buy lifecell Excellent products supply the sight with the http://lfcream.com these symptoms of getting older.
Δημοσίευση σχολίου