Η "Διαδρομή του 1981" την οποία ακολούθησαν τα ισραηλινά μαχητικά για να βομβαρδίσουν τον ιρακινό αντιδραστήρα Ταμούζ.
Παρέμβαση
Μόνο με «πράσινο φως» από ΗΠΑ και Σ. Αραβία μπορεί να γίνει επίθεση στο Ιράν
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Σήμερα ο κόσμος γνωρίζει ότι το να αποκτήσει το Ιράν πυρηνικό πρόγραμμα είναι «δυσκολοχώνευτο για ΗΠΑ-Ισραήλ», ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει ότι η δυσκολία της αποτροπής του «σήμερα είναι περισσότερο εύπεπτο από ποτέ». Ο κόσμος μπορεί να ζήσει με μια Μέση Ανατολή με δύο χώρες που διαθέτουν πυρηνικό πρόγραμμα, είναι, όμως, αμφίβολο αν μπορεί να αντέξει τις συνέπειες ενός νέου πολέμου, το φιτίλι του οποίου είναι αποφασισμένο, μέχρι στιγμής, να ανάψει το Ισραήλ, πραγματοποιώντας μία και μοναδική επίθεση εναντίον του Ιράν, για να το αποτρέψει, όπως πιστεύει, από το να αποκτήσει και αυτό πυρηνικό πρόγραμμα.
Το υπόλοιπο σενάριο κρύβεται στην τελευταία δήλωση της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, ότι «οι ΗΠΑ θα υπερασπιστούν τους συμμάχους τους στην περιοχή». Δηλαδή τον πόλεμο θα προκαλέσει το Ισραήλ και όλο τον πόλεμο θα αναλάβουν οι ΗΠΑ, δηλαδή την άμυνα του Ισραήλ και των πετρελαιοπαραγωγών κρατών στην περιοχή.
Αμεσες επιπτώσεις
Ο πόλεμος εναντίον του Ιράν, όμως, είναι άκρως επικίνδυνος και με άμεσες και επικίνδυνες επιπτώσεις στην τσέπη του κάθε εργαζόμενου, στις μετακινήσεις κάθε πολίτη και στο ταμείο κάθε εργοστασιάρχη και επιχειρηματία, χειρότερες από εκείνες που πλήρωσαν το 1973. Και αυτό εξάλλου είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει το κράτος του προφήτη Ισραήλ, που πρωτίστως ενδιαφέρεται για τη διαιώνισή του και όχι να ζήσουν ειρηνικά οι Εβραίοι στη Μέση Ανατολή. Και αυτό το επιβεβαιώνουν τα εξήντα χρόνια ζωής του στην Παλαιστίνη· εδώ και εξήντα χρόνια σέρνει τους πολίτες του συνεχώς σε πολέμους, βομβαρδισμούς, με αλαζονεία και υπεροψία, για το καλό τους.
Πυρηνικός φόβος
Σήμερα οι Ισραηλινοί πολίτες πρέπει να ρωτήσουν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία τους το εξής: πόσες άλλες επιθέσεις μετά την πρώτη μπορεί να πραγματοποιήσει η ισραηλινή αεροπορία εναντίον του Ιράν; Με δεδομένο ότι το Ισραήλ μπορεί να πετύχει μια επίθεση εναντίον ιρανικής πυρηνικής εγκατάστασης, ίσως εναντίον δύο, μετά όμως τα μαχητικά θα καθηλωθούν στις βάσεις τους και οι πολίτες του Ισραήλ θα περιμένουν και θα βλέπουν, κάθε ώρα και λεπτό, μέρα-νύχτα και για πολλές μέρες, τους δεκάδες πυραύλους και τις εκατοντάδες ρουκέτες του Ιράν και της Χεζμπολάχ. Γιατί, αν τα πυρηνικά του Ιράν είναι θέμα ύπαρξης για το Ισραήλ, είναι εξίσου θέμα ύπαρξης για όλους τους σιίτες του κόσμου, το πρώτο και μοναδικό σιιτικό κράτος στην ιστορία, έπειτα από εκατοντάδες χρόνια σουνιτικής ηγεμονίας στο Ισλάμ και στη Μέση Ανατολή.
Τότε, το 1973, οι ΗΠΑ, όταν έβλεπαν το κράτος του προφήτη Ισραήλ να χάνει στον πόλεμο από τους Αιγυπτίους στο Σινά, ενεπλάκησαν άμεσα και με στρατιωτική βοήθεια υπέρ του Ισραήλ. Αυτό ανάγκασε τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας να κόψει το πετρέλαιο που εξήγε στις ΗΠΑ. Ετσι εκτοξεύθηκε, τότε, η τιμή του πετρελαίου από τα 3 δολάρια στα 12 μέσα σε λίγους μήνες.
Το κτύπημα του 1980
Το Ισραήλ από το 1956 με τη βοήθεια της Γαλλίας άρχισε την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου «Ντιμόνα» στην έρημο Νεγκέφ. Το 1966, μάλιστα, απέκτησε και την πρώτη πυρηνική βόμβα. Σήμερα κατέχει 150, σύμφωνα με τον Αμερικανό, πρώην πρόεδρο, Τζίμι Κάρτερ. Το 1979, μάλιστα, το Ισραήλ πραγματοποίησε κοινή πυρηνική δοκιμή στον Ατλαντικό με τον σύμμαχο του, το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Το Ιράκ ήθελε από τις αρχές της δεκαετίας του '70 να αποκτήσει ένα αντίστοιχο του Ισραήλ πυρηνικό πρόγραμμα και μάλιστα από την ίδια τη Γαλλία. Το 1977 κατάφερε να αποκτήσει τον γαλλικής κατασκευής πυρηνικό αντιδραστήρα στο Ταμούζ. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1980, ένα ζεύγος ιρανικών αεροσκαφών Phantom βομβάρδισαν τον ιρακινό αντιδραστήρα.Εναν χρόνο μετά, το Ισραήλ βομβάρδισε τον ίδιο αντιδραστήρα.
Σε μια, λέει, «επίδειξη δύναμης» (!) εναντίον μιας χώρας που βρισκόταν σε πόλεμο με μια άλλη χώρα και με ανοιχτό στρατιωτικό μέτωπο 920 χιλιομέτρων, 14 ισραηλινά μαχητικά (8 αεροπλάνα F-16A, με αποστολή βομβαρδισμού, και 6 μαχητικά F-15A, με αποστολή υποστήριξης) βομβάρδισαν τον ίδιο αντιδραστήρα. Τα 14 ισραηλινά μαχητικά αλώνιζαν για πολλές ώρες και πηγαινοέρχονταν στον ελεγχομένο απόλυτα από Αμερικανούς εναέριο χώρο της Σαουδικής Αραβίας.
«Εν αγνοία» των ΗΠΑ
Η τότε επίθεση λένε οι Αμερικανοί πως έγινε «εν αγνοία τους»! Σήμερα, όμως, και μετά την αποκάλυψη του πώς πραγματοποιήθηκε η επίθεση το 1981, όλοι στη Μέση Ανατολή γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε επίθεση εναντίον του Ιράν δεν μπορεί να γίνει χωρίς το «πράσινο φως» από τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία. Και αυτό δεν είναι αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά βασίζεται στο γεγονός ότι όποια ισραηλινά μαχητικά θέλουν να βομβαρδίσουν το Ιράν, θα πρέπει να περάσουν ή από τον εναέριο χώρο της Ιορδανίας και τον ελεγχόμενο από τους Αμερικανούς εναέριο χώρο του Ιράκ ή από τη γνωστή διαδρομή από το 1981, δηλαδή μέσω του εναέριου χώρου της Σαουδικής Αραβίας, που κανείς δεν αμφιβάλλει σήμερα ότι ελέγχεται απόλυτα από τις ΗΠΑ. Το Ιράν δεν θα αφήσει τη Σαουδική Αραβία στο απυρόβλητο. Αρα η τιμή του μαύρου χρυσού θα φτάσει πάνω από 300 δολάρια το βαρέλι. Ποια άραγε οικονομία ή εργοστάσιο ή σπίτι μπορεί να αντέξουν την τιμή αυτή;
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/07/2008
_________________________________________
Μόνο με «πράσινο φως» από ΗΠΑ και Σ. Αραβία μπορεί να γίνει επίθεση στο Ιράν
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Σήμερα ο κόσμος γνωρίζει ότι το να αποκτήσει το Ιράν πυρηνικό πρόγραμμα είναι «δυσκολοχώνευτο για ΗΠΑ-Ισραήλ», ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει ότι η δυσκολία της αποτροπής του «σήμερα είναι περισσότερο εύπεπτο από ποτέ». Ο κόσμος μπορεί να ζήσει με μια Μέση Ανατολή με δύο χώρες που διαθέτουν πυρηνικό πρόγραμμα, είναι, όμως, αμφίβολο αν μπορεί να αντέξει τις συνέπειες ενός νέου πολέμου, το φιτίλι του οποίου είναι αποφασισμένο, μέχρι στιγμής, να ανάψει το Ισραήλ, πραγματοποιώντας μία και μοναδική επίθεση εναντίον του Ιράν, για να το αποτρέψει, όπως πιστεύει, από το να αποκτήσει και αυτό πυρηνικό πρόγραμμα.
Το υπόλοιπο σενάριο κρύβεται στην τελευταία δήλωση της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, ότι «οι ΗΠΑ θα υπερασπιστούν τους συμμάχους τους στην περιοχή». Δηλαδή τον πόλεμο θα προκαλέσει το Ισραήλ και όλο τον πόλεμο θα αναλάβουν οι ΗΠΑ, δηλαδή την άμυνα του Ισραήλ και των πετρελαιοπαραγωγών κρατών στην περιοχή.
Αμεσες επιπτώσεις
Ο πόλεμος εναντίον του Ιράν, όμως, είναι άκρως επικίνδυνος και με άμεσες και επικίνδυνες επιπτώσεις στην τσέπη του κάθε εργαζόμενου, στις μετακινήσεις κάθε πολίτη και στο ταμείο κάθε εργοστασιάρχη και επιχειρηματία, χειρότερες από εκείνες που πλήρωσαν το 1973. Και αυτό εξάλλου είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει το κράτος του προφήτη Ισραήλ, που πρωτίστως ενδιαφέρεται για τη διαιώνισή του και όχι να ζήσουν ειρηνικά οι Εβραίοι στη Μέση Ανατολή. Και αυτό το επιβεβαιώνουν τα εξήντα χρόνια ζωής του στην Παλαιστίνη· εδώ και εξήντα χρόνια σέρνει τους πολίτες του συνεχώς σε πολέμους, βομβαρδισμούς, με αλαζονεία και υπεροψία, για το καλό τους.
Πυρηνικός φόβος
Σήμερα οι Ισραηλινοί πολίτες πρέπει να ρωτήσουν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία τους το εξής: πόσες άλλες επιθέσεις μετά την πρώτη μπορεί να πραγματοποιήσει η ισραηλινή αεροπορία εναντίον του Ιράν; Με δεδομένο ότι το Ισραήλ μπορεί να πετύχει μια επίθεση εναντίον ιρανικής πυρηνικής εγκατάστασης, ίσως εναντίον δύο, μετά όμως τα μαχητικά θα καθηλωθούν στις βάσεις τους και οι πολίτες του Ισραήλ θα περιμένουν και θα βλέπουν, κάθε ώρα και λεπτό, μέρα-νύχτα και για πολλές μέρες, τους δεκάδες πυραύλους και τις εκατοντάδες ρουκέτες του Ιράν και της Χεζμπολάχ. Γιατί, αν τα πυρηνικά του Ιράν είναι θέμα ύπαρξης για το Ισραήλ, είναι εξίσου θέμα ύπαρξης για όλους τους σιίτες του κόσμου, το πρώτο και μοναδικό σιιτικό κράτος στην ιστορία, έπειτα από εκατοντάδες χρόνια σουνιτικής ηγεμονίας στο Ισλάμ και στη Μέση Ανατολή.
Τότε, το 1973, οι ΗΠΑ, όταν έβλεπαν το κράτος του προφήτη Ισραήλ να χάνει στον πόλεμο από τους Αιγυπτίους στο Σινά, ενεπλάκησαν άμεσα και με στρατιωτική βοήθεια υπέρ του Ισραήλ. Αυτό ανάγκασε τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας να κόψει το πετρέλαιο που εξήγε στις ΗΠΑ. Ετσι εκτοξεύθηκε, τότε, η τιμή του πετρελαίου από τα 3 δολάρια στα 12 μέσα σε λίγους μήνες.
Το κτύπημα του 1980
Το Ισραήλ από το 1956 με τη βοήθεια της Γαλλίας άρχισε την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου «Ντιμόνα» στην έρημο Νεγκέφ. Το 1966, μάλιστα, απέκτησε και την πρώτη πυρηνική βόμβα. Σήμερα κατέχει 150, σύμφωνα με τον Αμερικανό, πρώην πρόεδρο, Τζίμι Κάρτερ. Το 1979, μάλιστα, το Ισραήλ πραγματοποίησε κοινή πυρηνική δοκιμή στον Ατλαντικό με τον σύμμαχο του, το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Το Ιράκ ήθελε από τις αρχές της δεκαετίας του '70 να αποκτήσει ένα αντίστοιχο του Ισραήλ πυρηνικό πρόγραμμα και μάλιστα από την ίδια τη Γαλλία. Το 1977 κατάφερε να αποκτήσει τον γαλλικής κατασκευής πυρηνικό αντιδραστήρα στο Ταμούζ. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1980, ένα ζεύγος ιρανικών αεροσκαφών Phantom βομβάρδισαν τον ιρακινό αντιδραστήρα.Εναν χρόνο μετά, το Ισραήλ βομβάρδισε τον ίδιο αντιδραστήρα.
Σε μια, λέει, «επίδειξη δύναμης» (!) εναντίον μιας χώρας που βρισκόταν σε πόλεμο με μια άλλη χώρα και με ανοιχτό στρατιωτικό μέτωπο 920 χιλιομέτρων, 14 ισραηλινά μαχητικά (8 αεροπλάνα F-16A, με αποστολή βομβαρδισμού, και 6 μαχητικά F-15A, με αποστολή υποστήριξης) βομβάρδισαν τον ίδιο αντιδραστήρα. Τα 14 ισραηλινά μαχητικά αλώνιζαν για πολλές ώρες και πηγαινοέρχονταν στον ελεγχομένο απόλυτα από Αμερικανούς εναέριο χώρο της Σαουδικής Αραβίας.
«Εν αγνοία» των ΗΠΑ
Η τότε επίθεση λένε οι Αμερικανοί πως έγινε «εν αγνοία τους»! Σήμερα, όμως, και μετά την αποκάλυψη του πώς πραγματοποιήθηκε η επίθεση το 1981, όλοι στη Μέση Ανατολή γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε επίθεση εναντίον του Ιράν δεν μπορεί να γίνει χωρίς το «πράσινο φως» από τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία. Και αυτό δεν είναι αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά βασίζεται στο γεγονός ότι όποια ισραηλινά μαχητικά θέλουν να βομβαρδίσουν το Ιράν, θα πρέπει να περάσουν ή από τον εναέριο χώρο της Ιορδανίας και τον ελεγχόμενο από τους Αμερικανούς εναέριο χώρο του Ιράκ ή από τη γνωστή διαδρομή από το 1981, δηλαδή μέσω του εναέριου χώρου της Σαουδικής Αραβίας, που κανείς δεν αμφιβάλλει σήμερα ότι ελέγχεται απόλυτα από τις ΗΠΑ. Το Ιράν δεν θα αφήσει τη Σαουδική Αραβία στο απυρόβλητο. Αρα η τιμή του μαύρου χρυσού θα φτάσει πάνω από 300 δολάρια το βαρέλι. Ποια άραγε οικονομία ή εργοστάσιο ή σπίτι μπορεί να αντέξουν την τιμή αυτή;
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/07/2008
_________________________________________
Αφγανιστάν "Ενα νέο Ιράκ είναι εδώ"
Ένα νέο Ιράκ είναι εδώ
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Η αβάσταχτη ελαφρότητα των Αμερικανών δεν φάνηκε μόνο όταν ετοιμάζονταν να εισβάλουν στο Ιράκ, ούτε σταμάτησε όταν συνειδητοποίησαν τα λάθη τους και ομολόγησαν τα ψέματά τους και την ήττα τους στο Ιράκ, ούτε βέβαια λιγόστεψε όταν πριν από έξι μήνες κατέστρωσαν σχέδιο αξιοπρεπούς αποχώρησης, αλλά περισσότερο σήμερα όταν μιλάνε με μεγαλοστομίες ότι η βία μειώθηκε στο Ιράκ.
Οι Αμερικανοί γνωρίζουν περισσότερο από όλους ότι, αφού επετεύχθη η ήττα του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ χωρίς βέβαια να σταματήσει ο πόλεμος φθοράς, η Αλ Κάιντα μετατόπισε το κύριο μέτωπο σύγκρουσης με τις ΗΠΑ σε Αφγανιστάν-Πακιστάν. Για λόγους που επίσης γνωρίζουν, ότι δηλαδή η ήττα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και στο πυρηνικό Πακιστάν θα καταφέρει μεγαλύτερο πλήγμα στον αντιτρομοκρατικό πόλεμο από ό,τι η ήττα στο Ιράκ, επειδή οι περισσότερες χώρες αρνήθηκαν να εντάξουν το Ιράκ στον «αντιτρομοκρατικό αγώνα».
Χθες δολοφονήθηκε η απεσταλμένη από τον Λευκό Οίκο ως «σωτήρας του Πακιστάν» Μπεναζίρ Μπούτο, παρά την ομπρέλα προστασίας που της παρείχαν οι αμερικανικές και πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες. Γύρισε για να αντικαταστήσει τον Μουσάραφ στον πόλεμο κατά της Αλ Κάιντα. Το πιστόλι της Αλ Κάιντα όμως μίλησε τελευταίο. Μια εβδομάδα νωρίτερα τουλάχιστον 50 άνθρωποι σκοτώθηκαν από επίθεση καμικάζι εναντίον του στενού συνεργάτη του Περβέζ Μουσάραφ και πρώην υπουργού Εσωτερικών της χώρας, Αφτάμπ Χαν Σερπάο, ο οποίος κατηγορήθηκε από την Αλ Κάιντα για παράδοση μελών της στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Ο Λευκός Οίκος πίστευε πως όλα ξεκινούν από το Αφγανιστάν και τελειώνουν στο Ιράκ. Η Αλ Κάιντα όμως είχε άλλη διαδρομή. Γι' αυτήν όλα ξεκινούν από το Ιράκ και τελειώνουν στο Αφγανιστάν. Η εξόντωση της Αλ Κάιντα, όπως πίστευε ο Λευκός Οίκος, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς στήριξη από το Πακιστάν. Η Αλ Κάιντα πιστεύει πως η απελευθέρωση του Αφγανιστάν δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη στήριξη από το Πακιστάν - όπως τότε με τη σοβιετική κατοχή. Η χώρα αυτή λοιπόν έγινε το κέντρο του διεθνούς πολέμου μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Αλ Κάιντα. Τα μήνυματα του Μπιν Λάντεν και του Ζαουάχρι για ανατροπή του Μουσάραφ ήταν παραπάνω από σαφή: μουτζαχεντίν όλου του κόσμου ελάτε στο πυρηνικό Πακιστάν. Και έφτασαν λίγο μετά τον Ιούλιο οι πρώτοι 170 από το Ιράκ και εκατοντάδες άλλοι από πολλές ισλαμικές και αραβικές χώρες άλλαξαν πορεία την «τελευταία στιγμή» προς το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Τα στοιχεία και οι αριθμοί επιβεβαιώνουν την αλλαγή κατεύθυνσης. Στο Αφγανιστάν το 2007 σημειώθηκαν μεγαλύτερες απώλειες στις τάξεις των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Στο Πακιστάν επιθέσεις των καμικάζι πραγματοποιούνται κάθε μέρα εναντίον των πακιστανικών ένοπλων δυνάμεων. Σύμφωνα με τα πρακτορεία, ο αριθμός των νεκρών στρατιωτών και πολιτών από τις επιθέσεις αυτές έφτασε τα 700 άτομα. Δηλαδή, μπορούμε να μιλάμε για ένα νέο Ιράκ.
Χθες δολοφονήθηκε η απεσταλμένη από τον Λευκό Οίκο ως «σωτήρας του Πακιστάν» Μπεναζίρ Μπούτο, παρά την ομπρέλα προστασίας που της παρείχαν οι αμερικανικές και πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες. Γύρισε για να αντικαταστήσει τον Μουσάραφ στον πόλεμο κατά της Αλ Κάιντα. Το πιστόλι της Αλ Κάιντα όμως μίλησε τελευταίο. Μια εβδομάδα νωρίτερα τουλάχιστον 50 άνθρωποι σκοτώθηκαν από επίθεση καμικάζι εναντίον του στενού συνεργάτη του Περβέζ Μουσάραφ και πρώην υπουργού Εσωτερικών της χώρας, Αφτάμπ Χαν Σερπάο, ο οποίος κατηγορήθηκε από την Αλ Κάιντα για παράδοση μελών της στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Ο Λευκός Οίκος πίστευε πως όλα ξεκινούν από το Αφγανιστάν και τελειώνουν στο Ιράκ. Η Αλ Κάιντα όμως είχε άλλη διαδρομή. Γι' αυτήν όλα ξεκινούν από το Ιράκ και τελειώνουν στο Αφγανιστάν. Η εξόντωση της Αλ Κάιντα, όπως πίστευε ο Λευκός Οίκος, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς στήριξη από το Πακιστάν. Η Αλ Κάιντα πιστεύει πως η απελευθέρωση του Αφγανιστάν δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη στήριξη από το Πακιστάν - όπως τότε με τη σοβιετική κατοχή. Η χώρα αυτή λοιπόν έγινε το κέντρο του διεθνούς πολέμου μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Αλ Κάιντα. Τα μήνυματα του Μπιν Λάντεν και του Ζαουάχρι για ανατροπή του Μουσάραφ ήταν παραπάνω από σαφή: μουτζαχεντίν όλου του κόσμου ελάτε στο πυρηνικό Πακιστάν. Και έφτασαν λίγο μετά τον Ιούλιο οι πρώτοι 170 από το Ιράκ και εκατοντάδες άλλοι από πολλές ισλαμικές και αραβικές χώρες άλλαξαν πορεία την «τελευταία στιγμή» προς το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Τα στοιχεία και οι αριθμοί επιβεβαιώνουν την αλλαγή κατεύθυνσης. Στο Αφγανιστάν το 2007 σημειώθηκαν μεγαλύτερες απώλειες στις τάξεις των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Στο Πακιστάν επιθέσεις των καμικάζι πραγματοποιούνται κάθε μέρα εναντίον των πακιστανικών ένοπλων δυνάμεων. Σύμφωνα με τα πρακτορεία, ο αριθμός των νεκρών στρατιωτών και πολιτών από τις επιθέσεις αυτές έφτασε τα 700 άτομα. Δηλαδή, μπορούμε να μιλάμε για ένα νέο Ιράκ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/12/2007
_________________________________________
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Η άτυπη συμφωνία Μπους - Ιράν - Σ. Αραβίας για στήριξη του ΜακΚέιν!
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Μετά την επίσκεψη του προέδρου του Ιράν στο κατεχόμενο Ιράκ ο αντιαμερικανισμός του είναι δυσνόητος. Μέχρι πριν από λίγες μέρες εκ μέρους του ιρακινού λαού μιλούσε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπους, τώρα εκ μέρους του μιλά και ο πρόεδρος του Ιράν, Αχμαντινετζάντ. Αραγε με τι αντάλλαγμα; Μήπως για επανεκλογή Ρεπουμπλικανού στο Λευκό Οίκο;
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Η άτυπη συμφωνία Μπους - Ιράν - Σ. Αραβίας για στήριξη του ΜακΚέιν!
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Μετά την επίσκεψη του προέδρου του Ιράν στο κατεχόμενο Ιράκ ο αντιαμερικανισμός του είναι δυσνόητος. Μέχρι πριν από λίγες μέρες εκ μέρους του ιρακινού λαού μιλούσε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπους, τώρα εκ μέρους του μιλά και ο πρόεδρος του Ιράν, Αχμαντινετζάντ. Αραγε με τι αντάλλαγμα; Μήπως για επανεκλογή Ρεπουμπλικανού στο Λευκό Οίκο;
Γιατί ενώ το εβραικό λόμπι "πιέζει" με όλα τα μέσα για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του Ιράν, το Ιράν ακολουθεί πολιτική εξόντωσης της Ιρακινής Αντίστασης, μήπως έτσι διευκολύνει την διεξαγωγή του πολέμου εναντίον του;
Ολοι γνωρίζουν ότι την ιδέα για αύξηση του αριθμού των Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ την έχει διατυπώσει και στηρίξει ο εκλεκτός του Μπους, Τζον ΜακΚέιν, και όπως είναι γνωστό ο Λευκός Οίκος αποδίδει όλη τη μείωση της βίας εκεί στην ιδέα του ΜακΚέιν - επιχείρημα που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον των Δημοκρατικών. Ο αμερικανικός στρατός αλλά και η CIA αποδίδουν επίσης τη μείωση της βίας και στο «σταθεροποιητικό» ρόλο του Ιράν, οι δυο τους συμφωνούν και στον «εποικοδομητικό» ρόλο της Σαουδικής Αραβίας. Δυο βρώμικοι ρόλοι για έναν κοινό «ιερό» σκοπό: επανεκλογή του ΜακΚέιν, του εκλεκτού των Μπους, της οικογένειας των πετρελαίων.
Η παραίτηση του διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, ναυάρχου Ουίλιαμ Φάλον, εντάσσεται στο πλαίσιο της λογικής ότι τώρα το Ιράν είναι πιο χρήσιμο για την ασφάλεια του αμερικανικού στρατού από τους «κινδύνους» που περιέχει στο μέλλον το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Στην άτυπη βέβαια αυτή υπέρ του ΜακΚέιν συμμαχία των Μπους-Ιράν-Σαουδικής Αραβίας ο καθενάς εκμεταλλεύεται με τον τρόπο του την αλλαγή στρατηγικής της Αλ Κάιντα, που μετατόπισε το κύριο μέτωπο αντίστασης από το Ιράκ στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Μεγάλος κερδισμένος βέβαια είναι το Ιράν, ο Αχμαντινετζάντ γέμισε τον ασκό του πολλά οφέλη από το Ιράκ: εκτός το ότι κέρδισε χρόνο για το πυρηνικό του πρόγραμμα, κέρδισε επίσης μεγάλο μέρος των πετρελαίων του νοτίου Ιράκ και ελέγχει τώρα απόλυτα το πέρασμα των πετρελαιοφόρων στο Ορμούζ.
Την άτυπη υπέρ του ΜακΚέιν συμμαχία των Μπους-Ιράν-Σαουδικής Αραβίας αρχίζουν και την αισθάνονται περισσότεροι Αραβες αναλυτές, ο καθένας όμως με διαφορετική προσέγγιση. Η επίσκεψη του Αχμαντινετζάντ έγινε κατόπιν παροχής βίζας και ομπρέλας προστασίας από τις ΗΠΑ και ας παρίστανε ότι βρισκόταν εκεί υπό την «προστασία» (!) του «ιρακινού» στρατού. Ο πρόεδρος του Ιράν όμως φρόντισε να σπάσει κάθε εθιμοτυπικό επισκέψεων στο Ιράκ. Ανακοίνωσε την επίσκεψή του ένα μήνα πριν πραγματοποιηθεί και το πρόγραμμά του το γνώριζαν ακόμα και οι πέτρες στην Πράσινη Ζώνη. Αντιθέτως οι Αμερικανοί άρχοντες του Ιράκ (πρόεδρος, αντιπρόεδρος και υπουργοί) έφταναν απροειδοποίητα -μερικές φορές ούτε ο Μαλίκι ήξερε την παρουσία τους- και αιφνιδιαστικά στο Ιράκ.
Ο Αχμαντινετζάντ φρόντισε επίσης να μένει δύο μέρες στο Ιράκ, γιατί οι Αμερικανοί άρχοντες έρχονταν και έφευγαν την ίδια μέρα. Για να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, το Ιράκ σήμερα είναι περισσότερο προτεκτοράτο του Ιράν παρά των ΗΠΑ. Η αλήθεια είναι πικρή αλλά πρέπει να ειπωθεί: χάρη στο Ιράν και τη Σαουδική Αραβία ο αμερικανικός στρατός δεν έχει ακόμα υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία του. Μέχρι χθες η πολιτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών αποτελούσε το κύριο χαρακτηριστικό των Αμερικανών, μετά την επίσκεψη του Αχμαντινετζάντ στη Βαγδάτη είναι χαρακτηριστικό και του Ιράν.
Η χώρα του Αχμαντινετζάντ, που αντιτίθεται στην ισραηλινή κατοχή, συνεργάζεται σε όλα τα επίπεδα και με όλα τα μέσα με την αμερικανική κατοχική δύναμη στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το Ιράν στηρίζει την αντίσταση στο Λίβανο και την Παλαιστίνη και την πολεμά λυσσαλέα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το Ιράν στηρίζει μόνο τον αγώνα των σιιτών στο Λίβανο εναντίον του Ισραήλ και απαγορεύει τον αγώνα των σουνιτών Αράβων εναντίον των ΗΠΑ στο Ιράκ. Καταγγέλλει την οικονομική συνεργασία των Αράβων με το Ισραήλ, ενώ πολλές εταιρείες του Ιράν που δραστηριοποιούνται στο Ιράκ πληρώνονται από τον κατοχικό προϋπολογισμό στο Ιράκ. Το Ιράν απορρίπτει κάθε επαφή Λιβανέζου ή Παλαιστινίου με Ισραηλινούς, ενώ το ίδιο συνομιλεί με το Αμερικανούς στο Ιράκ. Συνεργάζεται με όλα τα πρόσωπα που μπήκαν πάνω στα αμερικανικά τανκς στο Ιράκ, τη στιγμή που με περίσσιο φαρισαϊσμό ιρανικές κυβερνητικές εφημερίδες καταγγέλλουν ότι ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς θέλει να επανέλθει στην εξουσία στη Γάζα πάνω στα ισραηλινά τανκς. Από σήμερα δικαιούνται όσοι πολεμούν τους Αμερικανούς στο Ιράκ να αναρωτιούνται ποιο είναι πιο χρήσιμο, να αντιστέκεσαι στους Αμερικανούς στρατιώτες ή στο σιιτικό ιρακινό στρατό; Δυστυχώς το Ιράν ακολουθεί τη λάθος πολιτική της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, που πίστευε πως στον ασκό της θα μπορούσε να χωρέσει και το Αφγανιστάν, της έπεσε όμως πολύ βαρύ και της λύγισε και στο τέλος γονάτισε.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/03/2008
________________________________________Ολοι γνωρίζουν ότι την ιδέα για αύξηση του αριθμού των Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ την έχει διατυπώσει και στηρίξει ο εκλεκτός του Μπους, Τζον ΜακΚέιν, και όπως είναι γνωστό ο Λευκός Οίκος αποδίδει όλη τη μείωση της βίας εκεί στην ιδέα του ΜακΚέιν - επιχείρημα που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον των Δημοκρατικών. Ο αμερικανικός στρατός αλλά και η CIA αποδίδουν επίσης τη μείωση της βίας και στο «σταθεροποιητικό» ρόλο του Ιράν, οι δυο τους συμφωνούν και στον «εποικοδομητικό» ρόλο της Σαουδικής Αραβίας. Δυο βρώμικοι ρόλοι για έναν κοινό «ιερό» σκοπό: επανεκλογή του ΜακΚέιν, του εκλεκτού των Μπους, της οικογένειας των πετρελαίων.
Η παραίτηση του διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, ναυάρχου Ουίλιαμ Φάλον, εντάσσεται στο πλαίσιο της λογικής ότι τώρα το Ιράν είναι πιο χρήσιμο για την ασφάλεια του αμερικανικού στρατού από τους «κινδύνους» που περιέχει στο μέλλον το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Στην άτυπη βέβαια αυτή υπέρ του ΜακΚέιν συμμαχία των Μπους-Ιράν-Σαουδικής Αραβίας ο καθενάς εκμεταλλεύεται με τον τρόπο του την αλλαγή στρατηγικής της Αλ Κάιντα, που μετατόπισε το κύριο μέτωπο αντίστασης από το Ιράκ στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Μεγάλος κερδισμένος βέβαια είναι το Ιράν, ο Αχμαντινετζάντ γέμισε τον ασκό του πολλά οφέλη από το Ιράκ: εκτός το ότι κέρδισε χρόνο για το πυρηνικό του πρόγραμμα, κέρδισε επίσης μεγάλο μέρος των πετρελαίων του νοτίου Ιράκ και ελέγχει τώρα απόλυτα το πέρασμα των πετρελαιοφόρων στο Ορμούζ.
Την άτυπη υπέρ του ΜακΚέιν συμμαχία των Μπους-Ιράν-Σαουδικής Αραβίας αρχίζουν και την αισθάνονται περισσότεροι Αραβες αναλυτές, ο καθένας όμως με διαφορετική προσέγγιση. Η επίσκεψη του Αχμαντινετζάντ έγινε κατόπιν παροχής βίζας και ομπρέλας προστασίας από τις ΗΠΑ και ας παρίστανε ότι βρισκόταν εκεί υπό την «προστασία» (!) του «ιρακινού» στρατού. Ο πρόεδρος του Ιράν όμως φρόντισε να σπάσει κάθε εθιμοτυπικό επισκέψεων στο Ιράκ. Ανακοίνωσε την επίσκεψή του ένα μήνα πριν πραγματοποιηθεί και το πρόγραμμά του το γνώριζαν ακόμα και οι πέτρες στην Πράσινη Ζώνη. Αντιθέτως οι Αμερικανοί άρχοντες του Ιράκ (πρόεδρος, αντιπρόεδρος και υπουργοί) έφταναν απροειδοποίητα -μερικές φορές ούτε ο Μαλίκι ήξερε την παρουσία τους- και αιφνιδιαστικά στο Ιράκ.
Ο Αχμαντινετζάντ φρόντισε επίσης να μένει δύο μέρες στο Ιράκ, γιατί οι Αμερικανοί άρχοντες έρχονταν και έφευγαν την ίδια μέρα. Για να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, το Ιράκ σήμερα είναι περισσότερο προτεκτοράτο του Ιράν παρά των ΗΠΑ. Η αλήθεια είναι πικρή αλλά πρέπει να ειπωθεί: χάρη στο Ιράν και τη Σαουδική Αραβία ο αμερικανικός στρατός δεν έχει ακόμα υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία του. Μέχρι χθες η πολιτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών αποτελούσε το κύριο χαρακτηριστικό των Αμερικανών, μετά την επίσκεψη του Αχμαντινετζάντ στη Βαγδάτη είναι χαρακτηριστικό και του Ιράν.
Η χώρα του Αχμαντινετζάντ, που αντιτίθεται στην ισραηλινή κατοχή, συνεργάζεται σε όλα τα επίπεδα και με όλα τα μέσα με την αμερικανική κατοχική δύναμη στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το Ιράν στηρίζει την αντίσταση στο Λίβανο και την Παλαιστίνη και την πολεμά λυσσαλέα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το Ιράν στηρίζει μόνο τον αγώνα των σιιτών στο Λίβανο εναντίον του Ισραήλ και απαγορεύει τον αγώνα των σουνιτών Αράβων εναντίον των ΗΠΑ στο Ιράκ. Καταγγέλλει την οικονομική συνεργασία των Αράβων με το Ισραήλ, ενώ πολλές εταιρείες του Ιράν που δραστηριοποιούνται στο Ιράκ πληρώνονται από τον κατοχικό προϋπολογισμό στο Ιράκ. Το Ιράν απορρίπτει κάθε επαφή Λιβανέζου ή Παλαιστινίου με Ισραηλινούς, ενώ το ίδιο συνομιλεί με το Αμερικανούς στο Ιράκ. Συνεργάζεται με όλα τα πρόσωπα που μπήκαν πάνω στα αμερικανικά τανκς στο Ιράκ, τη στιγμή που με περίσσιο φαρισαϊσμό ιρανικές κυβερνητικές εφημερίδες καταγγέλλουν ότι ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς θέλει να επανέλθει στην εξουσία στη Γάζα πάνω στα ισραηλινά τανκς. Από σήμερα δικαιούνται όσοι πολεμούν τους Αμερικανούς στο Ιράκ να αναρωτιούνται ποιο είναι πιο χρήσιμο, να αντιστέκεσαι στους Αμερικανούς στρατιώτες ή στο σιιτικό ιρακινό στρατό; Δυστυχώς το Ιράν ακολουθεί τη λάθος πολιτική της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, που πίστευε πως στον ασκό της θα μπορούσε να χωρέσει και το Αφγανιστάν, της έπεσε όμως πολύ βαρύ και της λύγισε και στο τέλος γονάτισε.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/03/2008
Το πολιτικό «τρίγωνο» του Κίσινγκερ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Οταν αποκωδικοποιούνται οι δημοσιευμένες του 2004 απόρρητες επιστολές του Κίσινγκερ, αποκαλύπτουν ότι τους μεγάλους στόχους του για το κρίσιμο τότε έτος 1973 πάντα έκρυβαν οι μικρές λέξεις και οι μεγάλες την πολιτική του «βήμα προς βήμα».
Ως υπουργός Εξωτερικών που χειρίστηκε τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της διεθνούς κρίσης που προκάλεσε η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να διακόψει τη ροή του «μαύρου χρυσού» το 1973 εξαιτίας της έμπρακτης στρατιωτικής στήριξης που παρείχαν οι Αμερικανοί στο Ισραήλ όταν αυτό έχανε τον πόλεμο του 1973, ο Κίσινγκερ ήθελε να πετύχει τρεις στόχους: πρώτον, να αφοπλίσει τους Αραβες από το όπλο του πετρελαίου, δεύτερον να επιστραφούν στους Αραβες όσο το δυνατόν λιγότερα κατεχόμενα εδάφη και, τρίτον, περισσότερη ασφάλεια στο Ισραήλ. Εκτοτε οι ΗΠΑ προσπαθούν να πετύχουν τους ίδιους στόχους.
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Οταν αποκωδικοποιούνται οι δημοσιευμένες του 2004 απόρρητες επιστολές του Κίσινγκερ, αποκαλύπτουν ότι τους μεγάλους στόχους του για το κρίσιμο τότε έτος 1973 πάντα έκρυβαν οι μικρές λέξεις και οι μεγάλες την πολιτική του «βήμα προς βήμα».
Ως υπουργός Εξωτερικών που χειρίστηκε τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της διεθνούς κρίσης που προκάλεσε η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να διακόψει τη ροή του «μαύρου χρυσού» το 1973 εξαιτίας της έμπρακτης στρατιωτικής στήριξης που παρείχαν οι Αμερικανοί στο Ισραήλ όταν αυτό έχανε τον πόλεμο του 1973, ο Κίσινγκερ ήθελε να πετύχει τρεις στόχους: πρώτον, να αφοπλίσει τους Αραβες από το όπλο του πετρελαίου, δεύτερον να επιστραφούν στους Αραβες όσο το δυνατόν λιγότερα κατεχόμενα εδάφη και, τρίτον, περισσότερη ασφάλεια στο Ισραήλ. Εκτοτε οι ΗΠΑ προσπαθούν να πετύχουν τους ίδιους στόχους.
Σήμερα, κοιτώντας αυτό το μαθηματικο-πολιτικό τρίγωνο (πετρέλαιο-εδάφη-ασφάλεια) του Κίσινγκερ και των διαδόχων του βλέπουμε ότι με τη συνεχώς αυξανόμενη ροή πετρελαίου, την πραγματική τιμή του να ανεβαίνει και να συμπλέει με την ονομαστική, για να φτάσει σήμερα τα 98 δολάρια το βαρέλι, και την ασφάλεια του Ισραήλ να απειλείται από ισχυρότερους αντιπάλους και, τέλος, να κατέχονται περισσότερα αραβικά εδάφη (αμερικανική κατοχή στο Ιράκ), δεν έχουμε παρά να διαπιστώσουμε ότι στην πράξη το δόγμα «βήμα προς βήμα» μετεξελίχθηκε σε ένα άλλο δόγμα, «πόλεμο προς πόλεμο», το οποίο ακολουθούν πιστά και από κοινού οι ΗΠΑ και το Ισραήλ εδώ και 34 χρόνια, προκειμένου να εξασφαλίζουν μόνο την «ασφάλεια» για το Ισραήλ. Η υπερβάλλουσα ζήτηση για την ασφάλεια του Ισραήλ οδηγεί στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου και, όσο αυξάνεται η ζήτηση της ασφάλειας, τόσο θα αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου. Μια μέρα όμως οι ΗΠΑ θα αποστρέφονται τη ζήτηση αυτή, με αποτέλεσμα η ασφάλεια του Ισραήλ να μένει στο ράφι εξαιτίας της ακριβής τιμής του πετρελαίου.
Αυτός είναι ο νόμος του πολέμου. Οταν άρχισε ο Κίσινγκερ να εφαρμόζει τη πολιτική του, το 1973 η τιμή του πετρελαίου ήταν μόλις 5 δολάρια το βαρέλι. Τότε επέλεξε και ο πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ αλ Σαντάτ να ακολουθήσει έναν μοναχικό δρόμο, μακριά δηλαδή από την πολιτική της «συνολικής λύσης» που ακολουθούσαν τα αραβικά κράτη, γιατί πίστευε πως δεν θα μπορούσε να του επαναφέρει τα εδάφη του Σινά, μετά τη νίκη του στον πόλεμο του 1973. Συμφώνησε τότε να διαπραγματεύεται με τον Κίσινγκερ και συμφώνησε να ασκήσει πιέσεις στη Σαουδική Αραβία για να σταματήσει το εμπάργκο πετρελαίου που εφάρμοσε το 1973, με αντάλλαγμα οι ΗΠΑ να του επιστρέψουν τα κατεχόμενα εδάφη του Σινά.
Έτσι και έγινε, βάσει της Συμφωνίας Καμπ Ντέιβιντ.
Αυτός είναι ο νόμος του πολέμου. Οταν άρχισε ο Κίσινγκερ να εφαρμόζει τη πολιτική του, το 1973 η τιμή του πετρελαίου ήταν μόλις 5 δολάρια το βαρέλι. Τότε επέλεξε και ο πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ αλ Σαντάτ να ακολουθήσει έναν μοναχικό δρόμο, μακριά δηλαδή από την πολιτική της «συνολικής λύσης» που ακολουθούσαν τα αραβικά κράτη, γιατί πίστευε πως δεν θα μπορούσε να του επαναφέρει τα εδάφη του Σινά, μετά τη νίκη του στον πόλεμο του 1973. Συμφώνησε τότε να διαπραγματεύεται με τον Κίσινγκερ και συμφώνησε να ασκήσει πιέσεις στη Σαουδική Αραβία για να σταματήσει το εμπάργκο πετρελαίου που εφάρμοσε το 1973, με αντάλλαγμα οι ΗΠΑ να του επιστρέψουν τα κατεχόμενα εδάφη του Σινά.
Έτσι και έγινε, βάσει της Συμφωνίας Καμπ Ντέιβιντ.
Αυτή όμως είναι η μία πλευρά της αλήθειας· η άλλη έλεγε ότι το Ισραήλ, βασιζόμενο στο δόγμα «πρώτα η ασφάλεια», ήθελε να προχωρήσει η ειρηνευτική διαδικασία στο μέτωπο της Αιγύπτου, επειδή παραδέχτηκε την αποτυχία στο μέτωπο της Αιγύπτου. Η παραίτηση εξάλλου της τότε πρωθυπουργού Γκόλντα Μέιρ ήταν αποτέλεσμα της αποδοχής αυτής. Βάσει της αποτυχίας οι στρατιωτικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο στρατός του Ισραήλ δεν μπορεί πια να ελέγχει συγχρόνως δυο τεράστιες περιοχές: την έρημο Νεγκέφ, που αποτελεί το 55% του Ισραήλ, και όλη τη χερσόνησο του Σινά των 60.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή μια περιοχή 3 φορές μεγαλύτερη του Ισραήλ, απέναντι σ' έναν ισχυρό πια αραβικό στρατό, εκείνο της Αιγύπτου. Αυτές τις εκτιμήσεις που γνώριζε ο Σαντάντ από τις μυστικές του υπηρεσίες και τον οδήγησαν στον μοναχικό δρόμο.
Το 1973 στη Μάχη Bar-Lev, οι Αιγύπτιοι κατάφεραν με 80.000 στρατιώτες να περάσουν την πολύ ισχυρή γραμμή άμυνας σε λίγες ώρες, σκοτώνοντας 1.200 Ισραηλινούς στρατιώτες, με ελάχιστες απώλειες 200 στρατιώτες.Το 2006 το Ισραήλ, εκτός του ότι παραδέχτηκε ότι απέτυχε στον πόλεμό του εναντίον της Χεζμπολάχ, έκανε για ακόμα μία φορά σοβαρότερο το πρόβλημα ασφάλειας για το Ισραήλ. Το πρόβλημα το ανέδειξαν οι 3.970 Κατιούσα που εκτόξευσε η Χεζμπολάχ στο Ισραήλ σε 33 μέρες, δηλαδή 120 Κατιούσα τη μέρα. Από αυτό το γεγονός προέκυψε ένα ακόμα πρόβλημα ασφάλειας για το Ισραήλ, και μάλιστα πιο επικίνδυνο, το οποίο ονομάζεται «πυραυλική δύναμη» της Συρίας.
Η Συρία, λένε Ισραηλινοί στρατιωτικοί, διαθέτει ισχυρότερες και πιο αποτελεσματικές Κατιούσα, αλλά και πυραύλους πολλών τύπων με μεγαλύτερη εμβέλεια και, το χειρότερο, λένε ότι μπορεί να εκτοξεύει 1.000 Κατιούσα τη μέρα. Η στρατηγική των αποφοίτων της ισραηλινής «σχολής ασφαλείας» πρόσθεσαν στη λίστα του Ισραήλ ισχυρότερους εχθρούς για την «ασφάλειά» του. Σήμερα, για να εξασφαλίσει το Ισραήλ την πολυπόθητη αυτή ασφάλεια, θα πρέπει να κάνει ή νέους πολέμους ξεχωριστά εναντίον όλων των εχθρών, παλιών και νέων, στην περιοχή ή έναν μεγάλο πόλεμο εναντίον όλων μαζί. Αυτό σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να περιμένουν άλλα εκατό χρόνια, γιατί τότε μπορεί το Ισραήλ να αποκτήσει αυτή την πολυπόθητη αλλά και ανέφικτη «ασφάλεια», με τίμημα να ακινητοποιηθούν σχεδόν όλα τα μέσα παραγωγής.
Σήμερα ο Λευκός Οίκος «ασχολείται» με την ίδρυση ενός παλαιστινιακού «κράτους», όχι γιατί στην ουσία, όπως το ομολόγησε ο Κίσινγκερ σε άρθρο του στην Αλ Σαρκ αλ-Ασουάτ στις 30/10/2007, «το Ισραήλ μέχρι χθες δεν ήθελε ένα παλαιστινιακό κράτος δίπλα του», αλλά επειδή το «Παλαιστινιακό» χρησιμοποιείται πια από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ ως εργαλείο παραγωγής πολέμων «ασφάλειας»
Η Συρία, λένε Ισραηλινοί στρατιωτικοί, διαθέτει ισχυρότερες και πιο αποτελεσματικές Κατιούσα, αλλά και πυραύλους πολλών τύπων με μεγαλύτερη εμβέλεια και, το χειρότερο, λένε ότι μπορεί να εκτοξεύει 1.000 Κατιούσα τη μέρα. Η στρατηγική των αποφοίτων της ισραηλινής «σχολής ασφαλείας» πρόσθεσαν στη λίστα του Ισραήλ ισχυρότερους εχθρούς για την «ασφάλειά» του. Σήμερα, για να εξασφαλίσει το Ισραήλ την πολυπόθητη αυτή ασφάλεια, θα πρέπει να κάνει ή νέους πολέμους ξεχωριστά εναντίον όλων των εχθρών, παλιών και νέων, στην περιοχή ή έναν μεγάλο πόλεμο εναντίον όλων μαζί. Αυτό σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να περιμένουν άλλα εκατό χρόνια, γιατί τότε μπορεί το Ισραήλ να αποκτήσει αυτή την πολυπόθητη αλλά και ανέφικτη «ασφάλεια», με τίμημα να ακινητοποιηθούν σχεδόν όλα τα μέσα παραγωγής.
Σήμερα ο Λευκός Οίκος «ασχολείται» με την ίδρυση ενός παλαιστινιακού «κράτους», όχι γιατί στην ουσία, όπως το ομολόγησε ο Κίσινγκερ σε άρθρο του στην Αλ Σαρκ αλ-Ασουάτ στις 30/10/2007, «το Ισραήλ μέχρι χθες δεν ήθελε ένα παλαιστινιακό κράτος δίπλα του», αλλά επειδή το «Παλαιστινιακό» χρησιμοποιείται πια από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ ως εργαλείο παραγωγής πολέμων «ασφάλειας»
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-6960,00.htmlhttp://www.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1192380738906&pagename=JPost%2FJPArticle%2FPrinter
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/11/2007
_________________________________________ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/11/2007
Faisal προς Roosevelt όταν συναντήθηκαν το 1945
"Να πληρώσει η Γερμανία ό,τι έκανε εναντίον των Εβραίων και
όχι οι Παλαιστίνιοι..εκεί να ιδρύσετε εβραικό κράτος".
Tο μίσος του Πέρεζ
"Να πληρώσει η Γερμανία ό,τι έκανε εναντίον των Εβραίων και
όχι οι Παλαιστίνιοι..εκεί να ιδρύσετε εβραικό κράτος".
Tο μίσος του Πέρεζ
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Ο σημερινός πρόεδρος του θεοκρατικού Ισραήλ, Σιμόν Πέρεζ, εμφανίζεται τελευταία να «αγαπάει» τον ήλιο και να μισεί το πετρέλαιο. Φαίνεται πως όσο μεγαλώνει ο Πέρεζ μεγαλώνει και ο φαρισαϊσμός του. Και αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελαν να του δώσουν τα μέλη της «Γκρινπίς» που διαμαρτυρήθηκαν μέσα στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, για τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ και άλλων χωρών στη Μέση Ανατολή, την ώρα που μιλούσε ο Πέρεζ. Ο Πέρεζ μισεί το πετρέλαιο, γιατί πέραν των άλλων γνωρίζει πως και η αύξηση της τιμής του πετρελαίου και το πιθανό κλείσιμο των Στενών του Χορμούζ, από όπου περνούν τα πετρελαιοφόρα, αποτελούν τα αδιαπέραστα εμπόδια για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του θεοκρατικού Ιράν. Γνωρίζει επίσης ότι η δημιουργία, μέσω της διεθνούς διάσκεψης για δήθεν επίλυση του «Παλαιστινιακού» στην Ανάπολις, ενός πόλου πολέμου εναντίον του Ιράν, δεν πρόκειται να παραμερίσει τα δύο αυτά εμπόδια.
Μισεί το πετρέλαιο
Γιατί είδε τους Αραβες του πετρελαίου να γίνονται πλουσιότεροι την ώρα που ΗΠΑ και Ισραήλ διεξήγαγαν πολέμους για την «ασφάλειά» τους σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Γάζα και Λίβανο. Γιατί είδε το Ιράν να αποκτά, για τον ίδιο λόγο, ισχυρότερη οικονομική και πολιτική δύναμη στη Μέση Ανατολή και να επιβάλλει έτσι το πυρηνικό του πρόγραμμα. Οι Αραβες πλουσιότεροι Τα μεταπολεμικά κέρδη του πετρελαίου -τα τρέχοντα και τα αναμενόμενα- για τα έξι έτη 2003-2008, των έξι αραβικών κρατών του ΟΠΕΚ, τα οποία διευκόλυναν με κάθε μέσο τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, αγγίζουν περίπου τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Από την άλλη το κόστος των αμερικανικών -αποτυχημένων πια- πολέμων θα φτάσει σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις τα 2,0 τρισεκατομμύρια δολάρια αν δεν αποσυρθούν οι ΗΠΑ από το Ιράκ τα επόμενα τρία χρόνια και περίπου τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα δέκα χρόνια. Και αυτά χωρίς πόλεμο εναντίον του Ιράν. Ετσι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τα περισσότερα ΜΜΕ που ελέγχονται από τα έξι αραβικά κράτη και ιδιαίτερα από τη Σαουδική Αραβία στήριζαν και συνεχίζουν να στηρίζουν τους πολέμους των ΗΠΑ. Τελευταία φαίνεται πως τους συμφέρουν και οι ισραηλινοί πόλεμοι, όπως αυτός εναντίον της Χεζμπολάχ. Αυτό εξάλλου εξηγεί την επιμονή των ΗΠΑ να συμμετάσχει η Σαουδική Αραβία στη διάσκεψη της Ανάπολις, η οποία απαίτησε να συμμετάσχει και η Συρία, αλλά και την επιστροφή του Ναουάζ Σαρίφ από την εξορία στο Πακιστάν, λίγες ώρες μετά την συνάντησή του με το βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Αμπντάλα. Γιατί είναι πια δεδομένο ότι πόλεμος εναντίον του Ιράν δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς τη Σαουδική Αραβία, καθώς είναι καθοριστικός ο ρόλος της αλλά και της Ιορδανίας μέσα στο σχέδιο απομάκρυνσης των ιρακινών αντιστασιακών οργανώσεων από την «αγκαλιά» της Αλ-Κάιντα καθώς και την αποκοπή της από τις αραβικές σουνιτικές φυλές. Την επιτυχία του σχεδίου θα καρπωθεί ο Μπους και θα την προωθήσει ως τη σημαντικότερη στο Ιράκ.
Οι Ιρανοί ισχυρότεροι
Σήμερα η διστακτικότητα που παρουσιάζουν οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα έξι αραβικά κράτη για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του Ιράν δεν εστιάζεται μόνο στο διαφαινόμενο «εφιάλτη» των 200 $ το βαρέλι, ούτε μόνο στην ισχυρή ακόμα συμμαχία του Ιράν με Συρία, Χεζμπολάχ και Χαμάς, ούτε μόνο στην εύθραυστη και άκρως επικίνδυνη κατάσταση στο πυρηνικό Πακιστάν, αλλά και στο γεγονός ότι το Ιράν κρατάει στα χέρια του τα Στενά του Χορμούζ. Η τελευταία δήλωση του Ιρανού αρχηγού στρατού Habibollah Sayyari στο πρακτορείο ειδήσεων Fars, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πρόθεση του Ιράν να κλείσει τα Στενά του Χορμούζ αν απειληθούν τα συμφέροντα της χώρας του. Σε αυτό ας προσθέσει κανείς τις καθαρές προειδοποιήσεις που είχαν στείλει Ιρανοί αξιωματούχοι για τις πετρελαϊκές εγκασταστάσεις των έξι χωρών ότι «βρίσκονται εντός της εμβέλειας των ιρανικών πυραύλων». Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου για πολλές πετρελαϊκές χώρες και εταιρείες δεν είναι τόσο εφιαλτική, αντιθέτως είναι επιθυμητή, όπως είναι και για το Ιράν, που από 23 δισ. το 2003, φέτος τα κέρδη του από την εξαγωγή πετρελαίου θα αγγίξουν τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια. Για τις περισσότερες όμως χώρες και εταιρείες αποτελεί εφιαλτικό μέλλον. Το κλείσιμο όμως των Στενών του Χορμούζ είναι ο πραγματικός εφιάλτης των κερδισμένων Αράβων. Και ειδικά για τα έξι αραβικά κράτη. Και αυτό ήταν ακριβώς το θέμα της διεθνούς συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αναφέροντας μόνο το στοιχείο που λέει ότι από τα Στενά του Χορμούζ περνά το 90% των τάνκερ που μεταφέρει 19 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, είναι αρκετό για αποδείξουμε τη διστακτικότητα. Το «Gulf Research Center» μαζί με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο σκέφτηκαν ένα εναλλακτικό σχέδιο με δύο πετρελαιαγωγούς που θα μπορούν να μεταφέρουν περίπου 6,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως από τα 19 εκατομμύρια που διασχίζουν με πετρελαιοφόρα τα Στενά του Χορμούζ. Το σχέδιο αυτό μέχρι στιγμής δεν πήρε σάρκα και οστά. Το Ιράν αντιθέτως διαθέτει ήδη εναλλακτική οδό εξαγωγής πετρελαίου, αλλά και φυσικού αερίου.
Το Ιράν είναι ο δεύτερος μετά τη Ρωσία μεγαλύτερος εξαγωγέας φυσικού αερίου προς την Τουρκία μέσω ενός αγωγού που διασχίζει το τουρκικό έδαφος. Η Τουρκία, όπως είναι γνωστό, παράγει ηλεκτρικό ρεύμα κατά 52% από φυσικό αέριο. Το Ιράν εξασφάλισε ήδη την εμπορία 5,5 δισ. κυβικών μέτρων φυσικού αερίου ετησίως για διάστημα 25 χρόνων στην Ευρώπη με την ελβετική εταιρεία EGL, μέσω του αγωγού Ναμπούκο και χωρίς τη μεσολάβηση της Τουρκίας.
Ο σημερινός πρόεδρος του θεοκρατικού Ισραήλ, Σιμόν Πέρεζ, εμφανίζεται τελευταία να «αγαπάει» τον ήλιο και να μισεί το πετρέλαιο. Φαίνεται πως όσο μεγαλώνει ο Πέρεζ μεγαλώνει και ο φαρισαϊσμός του. Και αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελαν να του δώσουν τα μέλη της «Γκρινπίς» που διαμαρτυρήθηκαν μέσα στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, για τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ και άλλων χωρών στη Μέση Ανατολή, την ώρα που μιλούσε ο Πέρεζ. Ο Πέρεζ μισεί το πετρέλαιο, γιατί πέραν των άλλων γνωρίζει πως και η αύξηση της τιμής του πετρελαίου και το πιθανό κλείσιμο των Στενών του Χορμούζ, από όπου περνούν τα πετρελαιοφόρα, αποτελούν τα αδιαπέραστα εμπόδια για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του θεοκρατικού Ιράν. Γνωρίζει επίσης ότι η δημιουργία, μέσω της διεθνούς διάσκεψης για δήθεν επίλυση του «Παλαιστινιακού» στην Ανάπολις, ενός πόλου πολέμου εναντίον του Ιράν, δεν πρόκειται να παραμερίσει τα δύο αυτά εμπόδια.
Μισεί το πετρέλαιο
Γιατί είδε τους Αραβες του πετρελαίου να γίνονται πλουσιότεροι την ώρα που ΗΠΑ και Ισραήλ διεξήγαγαν πολέμους για την «ασφάλειά» τους σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Γάζα και Λίβανο. Γιατί είδε το Ιράν να αποκτά, για τον ίδιο λόγο, ισχυρότερη οικονομική και πολιτική δύναμη στη Μέση Ανατολή και να επιβάλλει έτσι το πυρηνικό του πρόγραμμα. Οι Αραβες πλουσιότεροι Τα μεταπολεμικά κέρδη του πετρελαίου -τα τρέχοντα και τα αναμενόμενα- για τα έξι έτη 2003-2008, των έξι αραβικών κρατών του ΟΠΕΚ, τα οποία διευκόλυναν με κάθε μέσο τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, αγγίζουν περίπου τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Από την άλλη το κόστος των αμερικανικών -αποτυχημένων πια- πολέμων θα φτάσει σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις τα 2,0 τρισεκατομμύρια δολάρια αν δεν αποσυρθούν οι ΗΠΑ από το Ιράκ τα επόμενα τρία χρόνια και περίπου τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα δέκα χρόνια. Και αυτά χωρίς πόλεμο εναντίον του Ιράν. Ετσι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τα περισσότερα ΜΜΕ που ελέγχονται από τα έξι αραβικά κράτη και ιδιαίτερα από τη Σαουδική Αραβία στήριζαν και συνεχίζουν να στηρίζουν τους πολέμους των ΗΠΑ. Τελευταία φαίνεται πως τους συμφέρουν και οι ισραηλινοί πόλεμοι, όπως αυτός εναντίον της Χεζμπολάχ. Αυτό εξάλλου εξηγεί την επιμονή των ΗΠΑ να συμμετάσχει η Σαουδική Αραβία στη διάσκεψη της Ανάπολις, η οποία απαίτησε να συμμετάσχει και η Συρία, αλλά και την επιστροφή του Ναουάζ Σαρίφ από την εξορία στο Πακιστάν, λίγες ώρες μετά την συνάντησή του με το βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Αμπντάλα. Γιατί είναι πια δεδομένο ότι πόλεμος εναντίον του Ιράν δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς τη Σαουδική Αραβία, καθώς είναι καθοριστικός ο ρόλος της αλλά και της Ιορδανίας μέσα στο σχέδιο απομάκρυνσης των ιρακινών αντιστασιακών οργανώσεων από την «αγκαλιά» της Αλ-Κάιντα καθώς και την αποκοπή της από τις αραβικές σουνιτικές φυλές. Την επιτυχία του σχεδίου θα καρπωθεί ο Μπους και θα την προωθήσει ως τη σημαντικότερη στο Ιράκ.
Οι Ιρανοί ισχυρότεροι
Σήμερα η διστακτικότητα που παρουσιάζουν οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα έξι αραβικά κράτη για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του Ιράν δεν εστιάζεται μόνο στο διαφαινόμενο «εφιάλτη» των 200 $ το βαρέλι, ούτε μόνο στην ισχυρή ακόμα συμμαχία του Ιράν με Συρία, Χεζμπολάχ και Χαμάς, ούτε μόνο στην εύθραυστη και άκρως επικίνδυνη κατάσταση στο πυρηνικό Πακιστάν, αλλά και στο γεγονός ότι το Ιράν κρατάει στα χέρια του τα Στενά του Χορμούζ. Η τελευταία δήλωση του Ιρανού αρχηγού στρατού Habibollah Sayyari στο πρακτορείο ειδήσεων Fars, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πρόθεση του Ιράν να κλείσει τα Στενά του Χορμούζ αν απειληθούν τα συμφέροντα της χώρας του. Σε αυτό ας προσθέσει κανείς τις καθαρές προειδοποιήσεις που είχαν στείλει Ιρανοί αξιωματούχοι για τις πετρελαϊκές εγκασταστάσεις των έξι χωρών ότι «βρίσκονται εντός της εμβέλειας των ιρανικών πυραύλων». Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου για πολλές πετρελαϊκές χώρες και εταιρείες δεν είναι τόσο εφιαλτική, αντιθέτως είναι επιθυμητή, όπως είναι και για το Ιράν, που από 23 δισ. το 2003, φέτος τα κέρδη του από την εξαγωγή πετρελαίου θα αγγίξουν τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια. Για τις περισσότερες όμως χώρες και εταιρείες αποτελεί εφιαλτικό μέλλον. Το κλείσιμο όμως των Στενών του Χορμούζ είναι ο πραγματικός εφιάλτης των κερδισμένων Αράβων. Και ειδικά για τα έξι αραβικά κράτη. Και αυτό ήταν ακριβώς το θέμα της διεθνούς συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αναφέροντας μόνο το στοιχείο που λέει ότι από τα Στενά του Χορμούζ περνά το 90% των τάνκερ που μεταφέρει 19 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, είναι αρκετό για αποδείξουμε τη διστακτικότητα. Το «Gulf Research Center» μαζί με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο σκέφτηκαν ένα εναλλακτικό σχέδιο με δύο πετρελαιαγωγούς που θα μπορούν να μεταφέρουν περίπου 6,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως από τα 19 εκατομμύρια που διασχίζουν με πετρελαιοφόρα τα Στενά του Χορμούζ. Το σχέδιο αυτό μέχρι στιγμής δεν πήρε σάρκα και οστά. Το Ιράν αντιθέτως διαθέτει ήδη εναλλακτική οδό εξαγωγής πετρελαίου, αλλά και φυσικού αερίου.
Το Ιράν είναι ο δεύτερος μετά τη Ρωσία μεγαλύτερος εξαγωγέας φυσικού αερίου προς την Τουρκία μέσω ενός αγωγού που διασχίζει το τουρκικό έδαφος. Η Τουρκία, όπως είναι γνωστό, παράγει ηλεκτρικό ρεύμα κατά 52% από φυσικό αέριο. Το Ιράν εξασφάλισε ήδη την εμπορία 5,5 δισ. κυβικών μέτρων φυσικού αερίου ετησίως για διάστημα 25 χρόνων στην Ευρώπη με την ελβετική εταιρεία EGL, μέσω του αγωγού Ναμπούκο και χωρίς τη μεσολάβηση της Τουρκίας.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 01/12/2007
________________________________________Το τρίγωνο της Τουρκίας.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Οι ΗΠΑ δίνουν τις συντεταγμένες, η Τουρκία βομβαρδίζει, η κουρδική «ελίτ» καθαρίζει...
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Το βαθύ κράτος στη Τουρκία όπως επί Σαντάμ βομβάρδιζε τα χωριά των Κούρδων έτσι και σήμερα επί Μπαρζανί-Ταλαμπανί βομβαρδίζει τα ίδια χωριά. Οταν το 1995 οι Τούρκοι εισέβαλαν με 35.000 άνδρες στις υπό κουρδικό έλεγχο περιοχές του Β. Ιράκ και ξανά το 1997 με περίπου 10.000 στρατιώτες πάλι στο Β. Ιράκ, το δίδυμο Μπαρζανί-Ταλαμπανί με τις γνωστές τους μεγαλοστομίες κατηγορούσαν τον Σαντάμ ότι αυτός άναψε το πράσινο φως για την εισβολή, ενώ γνώριζαν οι ίδιοι ότι ο Σαντάμ έχασε κάθε εξουσία στο Β. Ιράκ μετά την ήττα του το 1991 από τις ΗΠΑ.
Κατηγορούσαν τον Σαντάμ επειδή ήταν αδύναμοι να προστατέψουν τον λαό τους. Η αδυναμία τους τότε ήταν κατανοητή, η υποκρισία όμως καθόλου. Σήμερα όμως δεν μιλάμε για αδυναμία, αλλά για συνέργεια στο έγκλημα εναντίον των Κούρδων πολιτών και μαχητών του ΡΚΚ. Και αυτό δεν το γράφουμε τυχαία· γνωρίζουμε ότι χθες η λέξη προδοσία ήχησε δυνατά στο Ντιγιάρμπακιρ. Οταν κατέλαβαν οι Αμερικανοί το Ιράκ, το δίδυμο Μπαρζανί-Ταλαμπανί και από πίσω η ορχήστρα τους και οι γραφιάδες τους πανηγύρισαν με τις αμερικανικές σημαίες και «έπεισαν» τους Κούρδους πολίτες ότι οι βομβαρδισμοί της Τουρκίας τελείωσαν και πως από εδώ και στο εξής «μας προστατεύουν οι Αμερικανοί». Αυταπάτες. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν. Μετά είπαν και έγραφαν πως «δεν θα τολμήσουν οι Τούρκοι να εισβάλουν στο ιρακινό Κουρδιστάν γιατί εκεί βρίσκεται ο αμερικανικός στρατός». Αυταπάτες. Οι Τούρκοι στρατηγοί εισέβαλαν με το άλλοθι του ΡΚΚ, και -αφού πρώτα πήραν την έγκριση του Λευκού Οίκου- και άρχισαν να λαμβάνονται πληροφορίες από εδάφους και αέρα από τον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ και μετά την παραλαβή των μη επανδρωμένων αεροπλάνων (UAVs) τύπου Heron από το Ισραήλ. Σήμερα το νέο παραμύθι του διδύμου λέγεται «Κιρκούκ» και ό,τι σημαίνει αυτή η ιρακινή πόλη των πετρελαίων. Πιστεύουν ότι η προσάρτησή της έχει μεγαλύτερη σημασία από το 55% του κουρδικού λαού που ζει στην Τουρκία. Η εικόνα είναι καθαρή: οι ΗΠΑ δίνουν τις συντεταγμένες, η Τουρκία βομβαρδίζει, οι Μπαρζανί-Ταλαμπανί καθαρίζουν τον τόπο του εγκλήματος και οι γραφιάδες τους κουκουλώνουν την ενοχή τους. Ετσι μόνο μπορεί το δίδυμο και παραμένει βασικός παίκτης στο στημένο πολιτικό παιχνίδι στη Βαγδάτη. Οι γραφιάδες τους ακολουθούν την ίδια συνταγή των αραβικών δικτατορικών και αντιδραστικών καθεστώτων που όταν έσφαζαν τους πολίτες τους, αυτοί μιλούσαν και έγραφαν με κροκοδείλια δάκρυα για τους Ισραηλινούς εγκληματίες που σκότωναν τους Παλαιστίνιους. Που σαν ξεσπούσαν εξεγέρσεις στα εσωτερικά, οι γραφιάδες μιλούσαν για επιτεύγματα της εξωτερικής πολιτικής. Που σαν ξεσπούσαν αρρώστιες και επιδημίες, όπως η χολέρα, οι γραφιάδες τους ασχολούνταν με εγκαίνια «νέων» (!!!) έργων. Που σαν καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθεροτυπία στις πατρίδες τους αυτοί οι μισθωμένοι γραφιάδες ασχολούνται με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις άλλες περιοχές του κόσμου. Πραγματικά είναι τραγικοί γιατί από τη μια σιωπούν σαν σκοτώνει η Τουρκία τους συμπολίτες τους και από την άλλη κράζουν σαν τα κοράκια όταν οι ισλαμιστές και οι αντάρτες σκοτώνουν Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ. Σήμερα είναι εκτεθειμένοι περισσότερο από ποτέ επειδή αυτοί που βομβαρδίζουν οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί είναι αριστεροί και κοσμικοί και όχι ισλαμιστές και σκοταδιστές. Αποκαλύφθηκαν γιατί τελικά οι εχθροί τους δεν είναι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι, αλλά όλοι όσοι αντιστέκονται στον αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Δεν φαίνεται να έμαθαν τα νέα, ούτε κατάλαβαν τι έκρυβαν τα λόγια της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις όταν δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ δεν έχουν μόνιμους εχθρούς», δεν κατάλαβαν ότι ο «άξονας του κακού» βρίσκεται πια στο καλάθι των αχρήστων. Δυστυχώς, οι Κούρδοι ηγέτες έχασαν το κύρος τους και την αξιοπρέπειά τους βλέποντας ανίκανοι και ατάραχοι τους Τούρκους στρατηγούς να βομβαρδίζουν και να εισβάλλουν με την άδειά τους· αν δεν είχαν δώσει την άδεια, θα είχαν διατάξει τους μισθοφόρους μπεσμάργκα να σταματήσουν τους ξένους εισβολείς.
Τι τραγικό! Σήμερα καλούν την Τουρκία να αποφύγει τη στρατιωτική λύση στο κουρδικό πρόβλημα, ενώ οι ίδιοι πάλευαν εδώ και 60 χρόνια με στρατιωτικά μέσα και πανηγύρισαν όταν επικράτησε η αμερικανική στρατιωτική λύση στο Ιράκ. Και όπως φαίνεται τα συμφέροντα της νέας πάμπλουτης κουρδικής ελίτ -«νέα τζάκια» που δημιούργησαν τα δύο μεγάλα κουρδικά κόμματα- έχουν μεγαλύτερη σημασία από το ελεύθερο Κουρδιστάν. Το μακρύ χέρι της νέας ελίτ κατακλέβει τα χρήματα των επιδοτήσεων και της οικονομικής βοήθειας.
Το Κουρδιστάν βουλιάζει στη διαφθορά και στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι γραφιάδες τους συστηματικά αναμασούν την προπαγάνδα της ιδεολογικής απολυμένης ομάδας των πιο ακραίων γερακιών του Πενταγώνου και των δημοσιογράφων τους στις αραβικές εφημερίδες που χρηματοδοτούνται από τη Σαουδική Αραβία, προπαγάνδα που στήθηκε πάνω στο δόγμα «Αξονα του Κακού». Εξακολουθούν και σήμερα ακόμα να πιστεύουν ότι θα μπορέσουν οι ΗΠΑ να αποτελούν «μόνιμο σύμμαχο» και όλοι οι Αραβες και οι μουσουλμάνοι, που αντιστέκονται στην αμερικανική πολιτική, μόνιμους εχθρούς.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/02/2008
________________________________________Οι ΗΠΑ δίνουν τις συντεταγμένες, η Τουρκία βομβαρδίζει, η κουρδική «ελίτ» καθαρίζει...
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Το βαθύ κράτος στη Τουρκία όπως επί Σαντάμ βομβάρδιζε τα χωριά των Κούρδων έτσι και σήμερα επί Μπαρζανί-Ταλαμπανί βομβαρδίζει τα ίδια χωριά. Οταν το 1995 οι Τούρκοι εισέβαλαν με 35.000 άνδρες στις υπό κουρδικό έλεγχο περιοχές του Β. Ιράκ και ξανά το 1997 με περίπου 10.000 στρατιώτες πάλι στο Β. Ιράκ, το δίδυμο Μπαρζανί-Ταλαμπανί με τις γνωστές τους μεγαλοστομίες κατηγορούσαν τον Σαντάμ ότι αυτός άναψε το πράσινο φως για την εισβολή, ενώ γνώριζαν οι ίδιοι ότι ο Σαντάμ έχασε κάθε εξουσία στο Β. Ιράκ μετά την ήττα του το 1991 από τις ΗΠΑ.
Κατηγορούσαν τον Σαντάμ επειδή ήταν αδύναμοι να προστατέψουν τον λαό τους. Η αδυναμία τους τότε ήταν κατανοητή, η υποκρισία όμως καθόλου. Σήμερα όμως δεν μιλάμε για αδυναμία, αλλά για συνέργεια στο έγκλημα εναντίον των Κούρδων πολιτών και μαχητών του ΡΚΚ. Και αυτό δεν το γράφουμε τυχαία· γνωρίζουμε ότι χθες η λέξη προδοσία ήχησε δυνατά στο Ντιγιάρμπακιρ. Οταν κατέλαβαν οι Αμερικανοί το Ιράκ, το δίδυμο Μπαρζανί-Ταλαμπανί και από πίσω η ορχήστρα τους και οι γραφιάδες τους πανηγύρισαν με τις αμερικανικές σημαίες και «έπεισαν» τους Κούρδους πολίτες ότι οι βομβαρδισμοί της Τουρκίας τελείωσαν και πως από εδώ και στο εξής «μας προστατεύουν οι Αμερικανοί». Αυταπάτες. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν. Μετά είπαν και έγραφαν πως «δεν θα τολμήσουν οι Τούρκοι να εισβάλουν στο ιρακινό Κουρδιστάν γιατί εκεί βρίσκεται ο αμερικανικός στρατός». Αυταπάτες. Οι Τούρκοι στρατηγοί εισέβαλαν με το άλλοθι του ΡΚΚ, και -αφού πρώτα πήραν την έγκριση του Λευκού Οίκου- και άρχισαν να λαμβάνονται πληροφορίες από εδάφους και αέρα από τον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ και μετά την παραλαβή των μη επανδρωμένων αεροπλάνων (UAVs) τύπου Heron από το Ισραήλ. Σήμερα το νέο παραμύθι του διδύμου λέγεται «Κιρκούκ» και ό,τι σημαίνει αυτή η ιρακινή πόλη των πετρελαίων. Πιστεύουν ότι η προσάρτησή της έχει μεγαλύτερη σημασία από το 55% του κουρδικού λαού που ζει στην Τουρκία. Η εικόνα είναι καθαρή: οι ΗΠΑ δίνουν τις συντεταγμένες, η Τουρκία βομβαρδίζει, οι Μπαρζανί-Ταλαμπανί καθαρίζουν τον τόπο του εγκλήματος και οι γραφιάδες τους κουκουλώνουν την ενοχή τους. Ετσι μόνο μπορεί το δίδυμο και παραμένει βασικός παίκτης στο στημένο πολιτικό παιχνίδι στη Βαγδάτη. Οι γραφιάδες τους ακολουθούν την ίδια συνταγή των αραβικών δικτατορικών και αντιδραστικών καθεστώτων που όταν έσφαζαν τους πολίτες τους, αυτοί μιλούσαν και έγραφαν με κροκοδείλια δάκρυα για τους Ισραηλινούς εγκληματίες που σκότωναν τους Παλαιστίνιους. Που σαν ξεσπούσαν εξεγέρσεις στα εσωτερικά, οι γραφιάδες μιλούσαν για επιτεύγματα της εξωτερικής πολιτικής. Που σαν ξεσπούσαν αρρώστιες και επιδημίες, όπως η χολέρα, οι γραφιάδες τους ασχολούνταν με εγκαίνια «νέων» (!!!) έργων. Που σαν καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθεροτυπία στις πατρίδες τους αυτοί οι μισθωμένοι γραφιάδες ασχολούνται με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις άλλες περιοχές του κόσμου. Πραγματικά είναι τραγικοί γιατί από τη μια σιωπούν σαν σκοτώνει η Τουρκία τους συμπολίτες τους και από την άλλη κράζουν σαν τα κοράκια όταν οι ισλαμιστές και οι αντάρτες σκοτώνουν Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ. Σήμερα είναι εκτεθειμένοι περισσότερο από ποτέ επειδή αυτοί που βομβαρδίζουν οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί είναι αριστεροί και κοσμικοί και όχι ισλαμιστές και σκοταδιστές. Αποκαλύφθηκαν γιατί τελικά οι εχθροί τους δεν είναι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι, αλλά όλοι όσοι αντιστέκονται στον αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Δεν φαίνεται να έμαθαν τα νέα, ούτε κατάλαβαν τι έκρυβαν τα λόγια της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις όταν δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ δεν έχουν μόνιμους εχθρούς», δεν κατάλαβαν ότι ο «άξονας του κακού» βρίσκεται πια στο καλάθι των αχρήστων. Δυστυχώς, οι Κούρδοι ηγέτες έχασαν το κύρος τους και την αξιοπρέπειά τους βλέποντας ανίκανοι και ατάραχοι τους Τούρκους στρατηγούς να βομβαρδίζουν και να εισβάλλουν με την άδειά τους· αν δεν είχαν δώσει την άδεια, θα είχαν διατάξει τους μισθοφόρους μπεσμάργκα να σταματήσουν τους ξένους εισβολείς.
Τι τραγικό! Σήμερα καλούν την Τουρκία να αποφύγει τη στρατιωτική λύση στο κουρδικό πρόβλημα, ενώ οι ίδιοι πάλευαν εδώ και 60 χρόνια με στρατιωτικά μέσα και πανηγύρισαν όταν επικράτησε η αμερικανική στρατιωτική λύση στο Ιράκ. Και όπως φαίνεται τα συμφέροντα της νέας πάμπλουτης κουρδικής ελίτ -«νέα τζάκια» που δημιούργησαν τα δύο μεγάλα κουρδικά κόμματα- έχουν μεγαλύτερη σημασία από το ελεύθερο Κουρδιστάν. Το μακρύ χέρι της νέας ελίτ κατακλέβει τα χρήματα των επιδοτήσεων και της οικονομικής βοήθειας.
Το Κουρδιστάν βουλιάζει στη διαφθορά και στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι γραφιάδες τους συστηματικά αναμασούν την προπαγάνδα της ιδεολογικής απολυμένης ομάδας των πιο ακραίων γερακιών του Πενταγώνου και των δημοσιογράφων τους στις αραβικές εφημερίδες που χρηματοδοτούνται από τη Σαουδική Αραβία, προπαγάνδα που στήθηκε πάνω στο δόγμα «Αξονα του Κακού». Εξακολουθούν και σήμερα ακόμα να πιστεύουν ότι θα μπορέσουν οι ΗΠΑ να αποτελούν «μόνιμο σύμμαχο» και όλοι οι Αραβες και οι μουσουλμάνοι, που αντιστέκονται στην αμερικανική πολιτική, μόνιμους εχθρούς.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/02/2008
Το τρίγωνο της Αλ-Κάιντα
Το κύριο άρθρο της επίσημης ιστοσελίδας της Αλ Κάιντα, Αλ-Ιχλάς γράφει: «Δολοφονεί τον εαυτό του όποιος πολιτικός δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη του την προειδοποίηση της Αλ Κάιντα»...
Η δολοφονία της Μπούτο
Μετατράπηκε στο πιο αγαπημένο θέμα στο Διαδίκτυο των οπαδών της οργάνωσης
Τα e-mail της Αλ Κάιντα
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Πριν εξηγήσουμε το πώς σκέφτονται οι οπαδοί της Αλ Κάιντα στο Διαδίκτυο και πώς σχολίασαν τη δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο, ας ρίξουμε μια ματιά στο στοιχείο εκείνο πάνω στο οποίο βασίζεται η πεποίθηση των οπαδών, ότι η δολοφονία της είναι «έργο της οργάνωσής» τους.
Το στοιχείο αυτό ονομάζεται Μουσταφά Αμπού Αλ Γιαζίντ. Ο αιγυπτιακής καταγωγής και συνεργάτης του Αιγύπτιου υπαρχηγού της Αλ Κάιντα, Αϊμαν Αλ Ζαουάχρι, που του εμπιστεύτηκε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν τα οικονομικά της οργάνωσης πριν και μετά την 11η/9, ανέλαβε προσφάτως την Αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν. Αυτό ήταν αρκετό για τους οπαδούς για να λάβουν σοβαρά την «ανάληψη της ευθύνης της δολοφονίας». Οσοι είχαν αμφιβολίες τις πήραν πίσω όταν ο ίδιος, μέχρι σήμερα, δεν διέψευσε τη δήλωση ανάληψης ευθύνης. Μετά τη δολοφονία άνοιξε διάλογος, κρυφός μέσω των e-mail και δημόσιος μέσω των ιστοσελίδων, για το πώς πρέπει να χειριστεί η ηγεσία της οργάνωσης την «επιτυχημένη εκτέλεση» της Μπεναζίρ Μπούτο. Ενα από τα πρώτα σχόλια γράφει «η δολοφονία της Μπούτο από τη μια εξάλειψε ένα μεγάλο κεφάλαιο των ΗΠΑ και, από την άλλη, ανέδειξε ένα "μεγάλο κεφάλαιο της Αλ Κάιντα. Ανέδειξε τον Μουσταφά Αμπου Αλ Γιαζίντ"».
Ενα από τα αγαπημένα θέματα των οπαδών της Αλ Κάιντα στο Διαδίκτυο είναι το πώς μπορεί η ηγεσία τους να εκμεταλλεύεται και να οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των αντιπάλων, όπως εκμεταλλεύονται αυτοί τις αντιθέσεις μεταξύ των ίδιων των περιφερειακών οργανώσεων που απαρτίζουν τη διεθνή Αλ Κάιντα και μεταξύ αυτών και των οργανώσεων που πολεμούν τους Αμερικανούς, αλλά διαφωνούν με τις πολιτικές και στρατηγικές της οργάνωσης του Μπιν Λάντεν.
Μία επίθεση της Αλ-Κάιντα εναντίον Αμερικανών στο Ιράκ
Σύνδεση με Ιράκ
Πιστεύουν για παράδειγμα πως ο δικτάτορας πρόεδρος του Πακιστάν Μουσάραφ, όταν ανακοίνωσε πως πίσω από τη δολοφονία κρύβεται ο ηγέτης των Πακιστανών Ταλιμπάν, ήθελε να φέρει σε κόντρα τους Ταλιμπάν με την Αλ Κάιντα. Καθώς έχει γίνει γνωστό πως ο ανώτατος αρχηγός των Ταλιμπάν Μουλά Ομαρ διαφωνούσε με «μια μεγάλη επίθεση που ετοιμαζόταν εναντίον των ΗΠΑ στο έδαφος του Αφγανιστάν» χωρίς να γνωρίζει ότι επρόκειτο για μια επίθεση μεγέθους 11ης/9, αλλά και με μια δολοφονία που προηγήθηκε, αυτής του ηγέτη της Βόρειας Συμμαχίας Σαχ Μασούντ στις 09/09/2001. Πιστεύουν επίσης πως η δολοφονία της Μπούτο έχει άμεση σχέση με το Ιράκ. Πως ήταν η εκδίκηση του Μπιν Λάντεν στην ανατροπή του πολιτικού σχεδίου της Αλ Κάιντα, για κάλυψη του πολιτικού κενού που θα άφηνε ο αμερικανικός στρατός, σαν θα αποχωρούσε από το Ιράκ.
Το σχέδιο της Αλ Κάιντα προέβλεπε να καλυφθεί το κενό από το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ», που ίδρυσε λίγο πριν το τέλος του 2006. Ο αμερικανικός στρατός όμως δημιούργησε σε συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία, μια κλίκα από σουνίτες φυλάρχους, που διαφωνούσαν με την Αλ Κάιντα, και τη βάφτισε «Η Αφύπνηση του Αλ Ανμπάρ», για να καλύψει αυτό το πολιτικό κενό.
Οι ίδιοι οι οπαδοί πιστεύουν ακόμα πως το τελευταίο μήνυμα του Μπιν Λάντεν εμπεριέχει προειδοποίηση προς το Λευκό Οίκο, ότι θα ακολουθήσουν και άλλες δολοφονίες ηγετών, αν συνεχίζουν να παίζουν με τις νίκες και τις θυσίες των Μουτζαχεντίν στο Ιράκ. Βέβαια δεν συμφωνούν όλοι εδώ πως αυτή ήταν η αιτία που αποφάσισε ο Μπιν Λάντεν να εκτελέσει την Μπούτο και προβάλλουν ένα βίντεο από μια συνέντευξη που έδωσε στις 02/11/2007 η Μπεναζίρ Μπούτο στο δημοσιογράφο David Frost στην οποία είπε ότι «ο Μπιν Λάντεν δολοφονήθηκε από τον Σεχ Ομαρ». Βέβαια ο ισχυρισμός αυτός δεν βρίσκει υποστηρικτές καθώς είχε προηγηθεί μια διπλή βομβιστική επίθεση εναντίον της στις 19/10/2007.
Μια μερίδα ομάδων συμφωνούν πως η δολοφονία πράγματι «εξάλειψε το μεγαλύτερο κεφάλαιο των ΗΠΑ», διαφωνούν όμως με τη «δημόσια ανάληψη της ευθύνης», επειδή ακυρώνει τον στρατηγικό στόχο, που δεν είναι άλλος από την όξυνση των αντιπαραθέσεων μεταξύ των συμμάχων των ΗΠΑ. Διαφωνούν επίσης με την επιμονή ορισμένων οπαδών που πανηγυρίζουν την «επιτυχημένη δολοφονία», επειδή αυτό προκαλεί μέρος των οπαδών της Μπούτο, που φώναζαν στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία της συνθήματα εναντίον των ΗΠΑ και που επίσης διαφωνούσαν με την εκμετάλλευσή της από τις ΗΠΑ και θα πάλευαν τα σχέδιά της για ένταξη του Πακιστάν στους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Υποστηρίζουν πως οι ΗΠΑ τώρα θα ασκούν μεγαλύτερες πιέσεις στον Μουσάραφ, επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή και πως τα περιθώρια στενεύουν και πως η ισχυροποίηση της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν θα φέρει δυσάρετες εξελίξεις στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν, τον οποίο στηρίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι αλλά και οι Δημοκρατικοί και πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Πιστεύουν δηλαδή ότι ο Λευκός Οίκος θα προχωρήσει στο σχέδιό του για το Πακιστάν με τον Μουσάραφ, έστω και χωρίς λαϊκή υποστήριξη που προσδοκούσε από την εκλογή της Μπούτο στην πρωθυπουργία.
Μερικοί που συμφωνούν με τη «δημόσια ανάληψη της ευθύνης» υποστηρίζουν πως «τώρα είναι πια αργά» για όλους τους παράγοντες που παίζουν ένα στημένο εκλογικό παιχνίδι στο Πακιστάν. Τώρα, μετά την «εκτέλεση της Μπούτο», γράφουν, οι επιλογές των ΗΠΑ όχι μόνο είναι περιορισμένες, αλλά κάνουν τον Μουσάραφ ισχυρότερο απέναντι στις εξωφρενικές για τα δεδομένα του Πακιστάν απαιτήσεις του Λευκού Οίκου. Πιστεύουν μάλιστα ότι θα χαλαρώσουν οι πιέσεις στον Μουσάραφ προκειμένου να καταπολεμηθούν πιο αποτελεσματικά οι Ταλιμπάν και η Αλ Κάιντα. Υποστηρίζουν ακόμα πως τώρα το μέλημα μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ είναι να προστατεύσουν τον Μουσάραφ. Καθώς η απώλειά του θα τίναζε στον αέρα όλα τα αμερικανικά όνειρα στο Αφγανιστάν και Πακιστάν. Ευάλωτος ο Μουσάραφ
Αλλοι στο ίδιο μπλοκ οπαδοί θεωρούν πως τώρα ο Μουσάραφ είναι πιο ευάλωτος, όχι απέναντι στις ΗΠΑ αλλά στην Αλ Κάιντα. Οτι ένας ισχυρός Μουσάραφ απέναντι στις ΗΠΑ και αδύναμος απέναντι στην Αλ Κάιντα είναι προτιμότερο από ένα αδύναμο δίδυμο (Μπούτο-Μουσάραφ) απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά ισχυρό απέναντι στην Αλ Κάιντα. Πιστεύουν ακόμα πως είναι αργά και γι' αυτούς που επιρρίπτουν ευθύνες στο στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν για τη δολοφονία της Μπούτο, επειδή διέπραξαν δύο μεγάλα λάθη στη στρατηγική τους να αποδυναμώσουν τον πακιστανικό στρατό και αργότερα να τον αντικαταστήσουν με αμερικανικό ή ΝΑΤΟϊκό, εντός των εδαφών του Πακιστάν, στον πόλεμο κατά της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν. Το πρώτο λάθος ήταν πως η στρατηγική αυτή ήταν επικεντρωμένη μόνο στην Μπεναζίρ Μπούτο και το δεύτερο λάθος πως τώρα κανένας μέσα στο κόμμα της δεν μπορεί, τώρα, να στρέψει το λαό του Πακιστάν υπέρ των ΗΠΑ. Αντιθέτως μάλιστα, θεωρούν πως η δολοφονία της δικαίωσε μια κλίκα οικονομικών συμφερόντων, μέσα στο κόμμα της, που διψούσε για επανάκτηση της πολιτικής εξουσίας και διαφωνούσε με την τακτική της Μπούτο να κηρύξει ανοιχτό πόλεμο εναντίον των Μουτζαχεντίν, του στρατού της χώρας και των μυστικών υπηρεσιών της, από τη θέση της αντιπολίτευσης και όχι από ισχυρή θέση μέσα στην εξουσία. Ενας που θέλοντας να συνοψίζει τις απόψεις έγραψε πως τώρα μπορούμε να πούμε πως αφού έγινε ό,τι έγινε, τώρα ας αφήσουμε τα «πύλινα να σπάνε τα πύλινα», δηλαδή ας αφήσουμε τους εχθρούς της Αλ Κάιντα να αλληλοκατηγορούνται.
Πηγές - αναζήτηση:
Τα e-mail της Αλ Κάιντα
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Πριν εξηγήσουμε το πώς σκέφτονται οι οπαδοί της Αλ Κάιντα στο Διαδίκτυο και πώς σχολίασαν τη δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο, ας ρίξουμε μια ματιά στο στοιχείο εκείνο πάνω στο οποίο βασίζεται η πεποίθηση των οπαδών, ότι η δολοφονία της είναι «έργο της οργάνωσής» τους.
Το στοιχείο αυτό ονομάζεται Μουσταφά Αμπού Αλ Γιαζίντ. Ο αιγυπτιακής καταγωγής και συνεργάτης του Αιγύπτιου υπαρχηγού της Αλ Κάιντα, Αϊμαν Αλ Ζαουάχρι, που του εμπιστεύτηκε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν τα οικονομικά της οργάνωσης πριν και μετά την 11η/9, ανέλαβε προσφάτως την Αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν. Αυτό ήταν αρκετό για τους οπαδούς για να λάβουν σοβαρά την «ανάληψη της ευθύνης της δολοφονίας». Οσοι είχαν αμφιβολίες τις πήραν πίσω όταν ο ίδιος, μέχρι σήμερα, δεν διέψευσε τη δήλωση ανάληψης ευθύνης. Μετά τη δολοφονία άνοιξε διάλογος, κρυφός μέσω των e-mail και δημόσιος μέσω των ιστοσελίδων, για το πώς πρέπει να χειριστεί η ηγεσία της οργάνωσης την «επιτυχημένη εκτέλεση» της Μπεναζίρ Μπούτο. Ενα από τα πρώτα σχόλια γράφει «η δολοφονία της Μπούτο από τη μια εξάλειψε ένα μεγάλο κεφάλαιο των ΗΠΑ και, από την άλλη, ανέδειξε ένα "μεγάλο κεφάλαιο της Αλ Κάιντα. Ανέδειξε τον Μουσταφά Αμπου Αλ Γιαζίντ"».
Ενα από τα αγαπημένα θέματα των οπαδών της Αλ Κάιντα στο Διαδίκτυο είναι το πώς μπορεί η ηγεσία τους να εκμεταλλεύεται και να οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των αντιπάλων, όπως εκμεταλλεύονται αυτοί τις αντιθέσεις μεταξύ των ίδιων των περιφερειακών οργανώσεων που απαρτίζουν τη διεθνή Αλ Κάιντα και μεταξύ αυτών και των οργανώσεων που πολεμούν τους Αμερικανούς, αλλά διαφωνούν με τις πολιτικές και στρατηγικές της οργάνωσης του Μπιν Λάντεν.
Μία επίθεση της Αλ-Κάιντα εναντίον Αμερικανών στο Ιράκ
Σύνδεση με Ιράκ
Πιστεύουν για παράδειγμα πως ο δικτάτορας πρόεδρος του Πακιστάν Μουσάραφ, όταν ανακοίνωσε πως πίσω από τη δολοφονία κρύβεται ο ηγέτης των Πακιστανών Ταλιμπάν, ήθελε να φέρει σε κόντρα τους Ταλιμπάν με την Αλ Κάιντα. Καθώς έχει γίνει γνωστό πως ο ανώτατος αρχηγός των Ταλιμπάν Μουλά Ομαρ διαφωνούσε με «μια μεγάλη επίθεση που ετοιμαζόταν εναντίον των ΗΠΑ στο έδαφος του Αφγανιστάν» χωρίς να γνωρίζει ότι επρόκειτο για μια επίθεση μεγέθους 11ης/9, αλλά και με μια δολοφονία που προηγήθηκε, αυτής του ηγέτη της Βόρειας Συμμαχίας Σαχ Μασούντ στις 09/09/2001. Πιστεύουν επίσης πως η δολοφονία της Μπούτο έχει άμεση σχέση με το Ιράκ. Πως ήταν η εκδίκηση του Μπιν Λάντεν στην ανατροπή του πολιτικού σχεδίου της Αλ Κάιντα, για κάλυψη του πολιτικού κενού που θα άφηνε ο αμερικανικός στρατός, σαν θα αποχωρούσε από το Ιράκ.
Το σχέδιο της Αλ Κάιντα προέβλεπε να καλυφθεί το κενό από το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ», που ίδρυσε λίγο πριν το τέλος του 2006. Ο αμερικανικός στρατός όμως δημιούργησε σε συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία, μια κλίκα από σουνίτες φυλάρχους, που διαφωνούσαν με την Αλ Κάιντα, και τη βάφτισε «Η Αφύπνηση του Αλ Ανμπάρ», για να καλύψει αυτό το πολιτικό κενό.
Οι ίδιοι οι οπαδοί πιστεύουν ακόμα πως το τελευταίο μήνυμα του Μπιν Λάντεν εμπεριέχει προειδοποίηση προς το Λευκό Οίκο, ότι θα ακολουθήσουν και άλλες δολοφονίες ηγετών, αν συνεχίζουν να παίζουν με τις νίκες και τις θυσίες των Μουτζαχεντίν στο Ιράκ. Βέβαια δεν συμφωνούν όλοι εδώ πως αυτή ήταν η αιτία που αποφάσισε ο Μπιν Λάντεν να εκτελέσει την Μπούτο και προβάλλουν ένα βίντεο από μια συνέντευξη που έδωσε στις 02/11/2007 η Μπεναζίρ Μπούτο στο δημοσιογράφο David Frost στην οποία είπε ότι «ο Μπιν Λάντεν δολοφονήθηκε από τον Σεχ Ομαρ». Βέβαια ο ισχυρισμός αυτός δεν βρίσκει υποστηρικτές καθώς είχε προηγηθεί μια διπλή βομβιστική επίθεση εναντίον της στις 19/10/2007.
Μια μερίδα ομάδων συμφωνούν πως η δολοφονία πράγματι «εξάλειψε το μεγαλύτερο κεφάλαιο των ΗΠΑ», διαφωνούν όμως με τη «δημόσια ανάληψη της ευθύνης», επειδή ακυρώνει τον στρατηγικό στόχο, που δεν είναι άλλος από την όξυνση των αντιπαραθέσεων μεταξύ των συμμάχων των ΗΠΑ. Διαφωνούν επίσης με την επιμονή ορισμένων οπαδών που πανηγυρίζουν την «επιτυχημένη δολοφονία», επειδή αυτό προκαλεί μέρος των οπαδών της Μπούτο, που φώναζαν στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία της συνθήματα εναντίον των ΗΠΑ και που επίσης διαφωνούσαν με την εκμετάλλευσή της από τις ΗΠΑ και θα πάλευαν τα σχέδιά της για ένταξη του Πακιστάν στους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Υποστηρίζουν πως οι ΗΠΑ τώρα θα ασκούν μεγαλύτερες πιέσεις στον Μουσάραφ, επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή και πως τα περιθώρια στενεύουν και πως η ισχυροποίηση της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν θα φέρει δυσάρετες εξελίξεις στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν, τον οποίο στηρίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι αλλά και οι Δημοκρατικοί και πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Πιστεύουν δηλαδή ότι ο Λευκός Οίκος θα προχωρήσει στο σχέδιό του για το Πακιστάν με τον Μουσάραφ, έστω και χωρίς λαϊκή υποστήριξη που προσδοκούσε από την εκλογή της Μπούτο στην πρωθυπουργία.
Μερικοί που συμφωνούν με τη «δημόσια ανάληψη της ευθύνης» υποστηρίζουν πως «τώρα είναι πια αργά» για όλους τους παράγοντες που παίζουν ένα στημένο εκλογικό παιχνίδι στο Πακιστάν. Τώρα, μετά την «εκτέλεση της Μπούτο», γράφουν, οι επιλογές των ΗΠΑ όχι μόνο είναι περιορισμένες, αλλά κάνουν τον Μουσάραφ ισχυρότερο απέναντι στις εξωφρενικές για τα δεδομένα του Πακιστάν απαιτήσεις του Λευκού Οίκου. Πιστεύουν μάλιστα ότι θα χαλαρώσουν οι πιέσεις στον Μουσάραφ προκειμένου να καταπολεμηθούν πιο αποτελεσματικά οι Ταλιμπάν και η Αλ Κάιντα. Υποστηρίζουν ακόμα πως τώρα το μέλημα μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ είναι να προστατεύσουν τον Μουσάραφ. Καθώς η απώλειά του θα τίναζε στον αέρα όλα τα αμερικανικά όνειρα στο Αφγανιστάν και Πακιστάν. Ευάλωτος ο Μουσάραφ
Αλλοι στο ίδιο μπλοκ οπαδοί θεωρούν πως τώρα ο Μουσάραφ είναι πιο ευάλωτος, όχι απέναντι στις ΗΠΑ αλλά στην Αλ Κάιντα. Οτι ένας ισχυρός Μουσάραφ απέναντι στις ΗΠΑ και αδύναμος απέναντι στην Αλ Κάιντα είναι προτιμότερο από ένα αδύναμο δίδυμο (Μπούτο-Μουσάραφ) απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά ισχυρό απέναντι στην Αλ Κάιντα. Πιστεύουν ακόμα πως είναι αργά και γι' αυτούς που επιρρίπτουν ευθύνες στο στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν για τη δολοφονία της Μπούτο, επειδή διέπραξαν δύο μεγάλα λάθη στη στρατηγική τους να αποδυναμώσουν τον πακιστανικό στρατό και αργότερα να τον αντικαταστήσουν με αμερικανικό ή ΝΑΤΟϊκό, εντός των εδαφών του Πακιστάν, στον πόλεμο κατά της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν. Το πρώτο λάθος ήταν πως η στρατηγική αυτή ήταν επικεντρωμένη μόνο στην Μπεναζίρ Μπούτο και το δεύτερο λάθος πως τώρα κανένας μέσα στο κόμμα της δεν μπορεί, τώρα, να στρέψει το λαό του Πακιστάν υπέρ των ΗΠΑ. Αντιθέτως μάλιστα, θεωρούν πως η δολοφονία της δικαίωσε μια κλίκα οικονομικών συμφερόντων, μέσα στο κόμμα της, που διψούσε για επανάκτηση της πολιτικής εξουσίας και διαφωνούσε με την τακτική της Μπούτο να κηρύξει ανοιχτό πόλεμο εναντίον των Μουτζαχεντίν, του στρατού της χώρας και των μυστικών υπηρεσιών της, από τη θέση της αντιπολίτευσης και όχι από ισχυρή θέση μέσα στην εξουσία. Ενας που θέλοντας να συνοψίζει τις απόψεις έγραψε πως τώρα μπορούμε να πούμε πως αφού έγινε ό,τι έγινε, τώρα ας αφήσουμε τα «πύλινα να σπάνε τα πύλινα», δηλαδή ας αφήσουμε τους εχθρούς της Αλ Κάιντα να αλληλοκατηγορούνται.
Πηγές - αναζήτηση:
http://www.youtube.com/watch?v=f1uLdmct8_E&feature=related http://www.youtube.com/watch?v=5RT4hqxfmT0&feature=related
http://www.jamestown.org/terrorism/news/uploads/tf_004_021.pdf http://www.siteinstitute.org/bin/articles.cgi?ID=publications288107&Category=publications&Subcategory=0
http://www.al-ekhlaas.net/forum/showthread.php?t=110570&highlight=%C8%E6%CA%E6 http://www.muslm.net/vb/showthread.php?p=1659955
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/01/2008
________________________________________Το τρίγωνο του Μπλέρ
Οταν οι Βρετανοί οπλίζουν, με το αζημίωτο, τη Σ. Αραβία
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Δεν είναι μόνο οι συμφωνίες-μαμούθ για οπλικά συστήματα, είναι και οι ...μίζες-μαμούθ. Για να τα δικαιολογήσουν οι Βρετανοί το 1988, ανάμεσα στο κοστολόγιο των υπερσύγχρονων Tornado και άλλων όπλων χρέωναν και τις ...τσίχλες Nicorett, για την καπνίστρια (!) πριγκίπισσα Ναούρ Μπεν Τουρκί, έναντι... 869 λιρών Αγγλίας...«Αν δεν κλείσει η υπόθεση εντός 10 ημερών, θα διακοπούν οι σχέσεις μας».Αυτό έγραφε το τελεσίγραφο που έστειλε η Σαουδική Αραβία στον Τόνι Μπλερ απαιτώντας από τον τελευταίο να κλείσει τον «φάκελο δωροδοκίας» της μεγαλύτερης αγοράς όπλων του κόσμου. Οι συμφωνίες Al-Yamamah-1 και 2 υπεγράφησαν το 1986 και 1988 αντίστοιχα και περιελάμβαναν την αγορά 120 μαχητικών Tornado, 90 ελικοπτέρων, 90 αεροσκαφών Hawk εκπαιδευτικών, 30 εκπαιδευτικών Pilatus PC9 και 2 Jetstream jets. Ο Βρετανός πρωθυπουργός όταν έκλεισε την υπόθεση εντός 24 ωρών, δεν πίστευε ότι κινδύνευαν οι σχέσεις των δύο χωρών, όμως είδε μπροστά του όχι μόνο την επιταγή των 75.000.000.000 δολαρίων των «πρώτων συμφωνιών» αλλά και τη νέα, την Al-Salam, για αγορά 72 βρετανικών μαχητικών τύπου Eurofighter Typhoons ύψους 20.000.000.000 δολαρίων.
Το ποσό των συμφωνιών Al-Yamamah ισοδυναμεί με προϋπολογισμούς τριών ισχυρών στρατών στην περιοχή (του Ισραήλ, του Ιράν και της Τουρκίας). Αραγε το Βασίλειο των Σαούδ κινδύνεψε από τις αποκαλύψεις, για δωροδοκίες και ανήθικες συμπεριφορές των πριγκίπων του ή κάτι άλλο έκρυβε το τελεσίγραφο; Την περίοδο εκείνη στην οποία υπεγράφησαν οι συμφωνίες, ο Σαντάμ υπεράσπιζε τα ανατολικά αραβικά σύνορα, για λογαριασμό του ιδίου, της Σαουδικής Αραβίας, του Κουβέιτ και της Ιορδανίας. Ολες αυτές οι σουνιτικές χώρες αισθάνθηκαν πολύ κοντά την ανάσα της ισλαμικής σιιτικής επανάστασης.Τότε ετίθετο το ερώτημα «αν ηττηθεί ο Σαντάμ, ποιος θα σταματήσει την επέλαση της σιιτικής επανάστασης;». Η απάντηση ήταν μία: η Σαουδική Αραβία. Υπό αυτές τις ανησυχίες η Βρετανία δέχτηκε το 1986 αντί πετρελαίου να πωλήσει τα πρώτα μαχητικά και αργότερα τα δεύτερα μαχητικά το 1988 με ζεστό χρήμα.
Η Σαουδική Αραβία δεν αρκέστηκε στις συμφωνίες Yamamah-1 και 2. Τον Δεκέμβρη του 1986, υπέγραψε ακόμα μία συμφωνία, μυστική αυτή τη φορά, με την κωδική ονομασία «Αετός» για αγορά όπλων, αυτή τη φορά από την Κίνα. Η συμφωνία περιελάμβανε 60 πυραύλους CSS-2 DF-3A ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι ΗΠΑ μόλις έμαθαν για τους πυραύλους δυο χρόνια αργότερα, από την «Ουάσιγκτον Ποστ» τον Μάρτη του 1988, άρχισαν ασφυκτικές πιέσεις για να σταματήσει η αγορά, επειδή απειλούνταν η ασφάλεια του Ισραήλ.
Η Σ. Αραβία εγγυήθηκε ότι οι πύραυλοι δεν θα μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές και δεν θα χρησιμοποιηθούν απροειδοποίητα εναντίον τρίτων χωρών -βλέπε Ισραήλ. Ολο αυτό το σύστημα των πυραύλων έχει εγκατασταθεί στη στρατιωτική βάση Al-Sulayyil. Οι Ισραηλινοί, που μέσω δορυφόρων εντόπισαν τις αποθήκες των πυραύλων, είδαν ότι εκεί βρίσκονται πάνω από 60 πύραυλοι- μίλησαν για 120 και για μεγαλύτερους σε μέγεθος και εμβέλεια. Οι πληροφορίες αυτές και οι αεροφωτογραφίες των εγκαταστάσεων δημοσιεύτηκαν το 2002 στην ισραηλινή εφημερίδα «Γιεντεότ Αχρονότ». Αυτό που προβλημάτισε έντονα τους Ισραηλινούς ήταν το γεγονός ότι στη βάση αυτή ήταν μόνιμα εγκατεστημένα 24 μαχητικά Tornado, τα 8 μαχητικά μάλιστα πάντα ήταν σε κατάσταση πλήρους ετοιμότητας.
Ως γνωστόν, το Ισραήλ από την ίδρυσή του το 1948, ασχολείται με όλες τις στρατιωτικές αγορές των αραβικών και ισλαμικών κρατών. Για τον λόγο αυτό κινητοποιεί πάντα τα εβραϊκά λόμπι να εμποδίζουν τις αγορές αυτές. Οι δυτικές χώρες όμως θέλουν να πωλήσουν όπλα προς αραβικές. Για να ικανοποιήσουν όπως πάντα το Ισραήλ επιβάλλουν στις χώρες αυτές αυστηρούς όρους και απαιτούν εγγυήσεις ότι τα όπλα αυτά δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον του Ισραήλ. Αυτό εξηγεί το γεγονός γιατί μετά το 1967 δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ από αραβικές χώρες αμερικανικά μαχητικά ή ελικόπτερα εναντίον του Ισραήλ. Τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν το 1973 από την Αίγυπτο και τη Συρία ήταν ρωσικά. Από τότε η ισραηλινή αεροπορία δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε πολεμική αεροπορική σύρραξη με αραβική χώρα που διαθέτει ρωσικά μαχητικά. Ο Λίβανος και οι Παλαιστίνιοι δεν διαθέτουν πολεμική αεροπορία ούτε βέβαια αεράμυνα, έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί το Ισραήλ επιτίθεται συνεχώς στους Παλαιστινίους και στον Λίβανο. Η Συρία δεν θεωρείται απειλή για το Ισραήλ, επειδή -όπως εκτιμούν οι Ισραηλινοί- η ηγεσία της ενδιαφέρεται περισσότερο για την παραμονή στην εξουσία παρά για διεξαγωγή απελευθερωτικού πολέμου με το Ισραήλ. Το οποίο ενδιαφέρεται και αυτό για τη μη αλλαγή του καθεστώτος στη Συρία, γιατί η «άλλη επιλογή» είναι χειρότερη για το ίδιο το Ισραήλ -είδε μάλλον το παράδειγμα του Ιράκ και τρόμαξε. Οταν οι Ισραηλινοί ωθούσαν συστηματικά τις ΗΠΑ να ανατρέψουν τον Σαντάμ δεν πίστευαν ότι το Ιράν θα επικρατούσε στο Ιράκ έναντι των ΗΠΑ. Αρα ο κίνδυνος από το Ιράν έφτασε πιο κοντά στο Ισραήλ. Εδώ ακριβώς έρχεται και δένει το ενδιαφέρον του Ισραήλ για την ενδυνάμωση του ρόλου της Σαουδικής Αραβίας ως αμυντικής ασπίδας έναντια στην ιρανική επέλαση. Οι Ισραηλινοί είναι πεπεισμένοι ότι τα όπλα των Αλ-Σαούδ δεν απειλούν το Ισραήλ, αλλά κατά κάποιο τρόπο το προστατεύουν από τον περσικό άξονα. Ως αντάλλαγμα για την αναγνώριση του Ισραήλ οι «Αραβες της ειρήνης» ζήτησαν την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη που κατέλαβαν το 1967. Το Ισραήλ όμως απέρριψε το αραβικό ειρηνικό σχέδιο, το οποίο εκπονήθηκε από τη Σαουδική Αραβία και εγκρίθηκε πρώτη φορά από Αραβική Διάσκεψη Κορυφής της Βηρυτού το 2002 και δεύτερη φορά το 2007 στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας.
Το 2002 ο Σαρόν εισέβαλε στη Δυτική Οχθη και ακύρωσε την πρωτοβουλία. Τότε το Ισραήλ δήλωσε ότι το αραβικό σχέδιο δεν αξίζει το μελάνι με το οποίο γράφτηκε. Σήμερα το απέρριψε γιατί εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο πόλεμος είναι η λύση όλων των προβλημάτων της περιοχής. Το 2007 ο Σαουδάραβας υπουργός Εξωτερικών είπε ότι το Ισραήλ ή αποδέχεται το σχέδιο των «Αράβων της ειρήνης» ή αφήνει την τύχη του στα χέρια των «Εμίρηδων του πολέμου» - εννοεί τους «ισλαμιστές τρομοκράτες». Τότε πιθανόν το μελάνι να αξίζει περισσότερο από την αεροπορία και τον στρατό ξηράς του Ισραήλ.
_________________________________________________________
Το μίσος του Πέρεζ
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Ο σημερινός πρόεδρος του θεοκρατικού Ισραήλ, Σιμόν Πέρεζ, εμφανίζεται τελευταία να «αγαπάει» τον ήλιο και να μισεί το πετρέλαιο. Φαίνεται πως όσο μεγαλώνει ο Πέρεζ μεγαλώνει και ο φαρισαϊσμός του. Και αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελαν να του δώσουν τα μέλη της «Γκρινπίς» που διαμαρτυρήθηκαν μέσα στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, για τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ και άλλων χωρών στη Μέση Ανατολή, την ώρα που μιλούσε ο Πέρεζ.
Ο Πέρεζ μισεί το πετρέλαιο, γιατί πέραν των άλλων γνωρίζει πως και η αύξηση της τιμής του πετρελαίου και το πιθανό κλείσιμο των Στενών του Χορμούζ, από όπου περνούν τα πετρελαιοφόρα, αποτελούν τα αδιαπέραστα εμπόδια για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του θεοκρατικού Ιράν. Γνωρίζει επίσης ότι η δημιουργία, μέσω της διεθνούς διάσκεψης για δήθεν επίλυση του «Παλαιστινιακού» στην Ανάπολις, ενός πόλου πολέμου εναντίον του Ιράν, δεν πρόκειται να παραμερίσει τα δύο αυτά εμπόδια. Μισεί το πετρέλαιο. Γιατί είδε τους Αραβες του πετρελαίου να γίνονται πλουσιότεροι την ώρα που ΗΠΑ και Ισραήλ διεξήγαγαν πολέμους για την «ασφάλειά» τους σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Γάζα και Λίβανο. Γιατί είδε το Ιράν να αποκτά, για τον ίδιο λόγο, ισχυρότερη οικονομική και πολιτική δύναμη στη Μέση Ανατολή και να επιβάλλει έτσι το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Οι Αραβες πλουσιότεροι
Τα μεταπολεμικά κέρδη του πετρελαίου -τα τρέχοντα και τα αναμενόμενα- για τα έξι έτη 2003-2008, των έξι αραβικών κρατών του ΟΠΕΚ, τα οποία διευκόλυναν με κάθε μέσο τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, αγγίζουν περίπου τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Από την άλλη το κόστος των αμερικανικών -αποτυχημένων πια- πολέμων θα φτάσει σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις τα 2,0 τρισεκατομμύρια δολάρια αν δεν αποσυρθούν οι ΗΠΑ από το Ιράκ τα επόμενα τρία χρόνια και περίπου τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα δέκα χρόνια. Και αυτά χωρίς πόλεμο εναντίον του Ιράν. Ετσι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τα περισσότερα ΜΜΕ που ελέγχονται από τα έξι αραβικά κράτη και ιδιαίτερα από τη Σαουδική Αραβία στήριζαν και συνεχίζουν να στηρίζουν τους πολέμους των ΗΠΑ. Τελευταία φαίνεται πως τους συμφέρουν και οι ισραηλινοί πόλεμοι, όπως αυτός εναντίον της Χεζμπολάχ. Αυτό εξάλλου εξηγεί την επιμονή των ΗΠΑ να συμμετάσχει η Σαουδική Αραβία στη διάσκεψη της Ανάπολις, η οποία απαίτησε να συμμετάσχει και η Συρία, αλλά και την επιστροφή του Ναουάζ Σαρίφ από την εξορία στο Πακιστάν, λίγες ώρες μετά την συνάντησή του με το βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Αμπντάλα. Γιατί είναι πια δεδομένο ότι πόλεμος εναντίον του Ιράν δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς τη Σαουδική Αραβία, καθώς είναι καθοριστικός ο ρόλος της αλλά και της Ιορδανίας μέσα στο σχέδιο απομάκρυνσης των ιρακινών αντιστασιακών οργανώσεων από την «αγκαλιά» της Αλ-Κάιντα καθώς και την αποκοπή της από τις αραβικές σουνιτικές φυλές. Την επιτυχία του σχεδίου θα καρπωθεί ο Μπους και θα την προωθήσει ως τη σημαντικότερη στο Ιράκ.Οι Ιρανοί ισχυρότεροιΣήμερα η διστακτικότητα που παρουσιάζουν οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα έξι αραβικά κράτη για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του Ιράν δεν εστιάζεται μόνο στο διαφαινόμενο «εφιάλτη» των 200 $ το βαρέλι, ούτε μόνο στην ισχυρή ακόμα συμμαχία του Ιράν με Συρία, Χεζμπολάχ και Χαμάς, ούτε μόνο στην εύθραυστη και άκρως επικίνδυνη κατάσταση στο πυρηνικό Πακιστάν, αλλά και στο γεγονός ότι το Ιράν κρατάει στα χέρια του τα Στενά του Χορμούζ. Η τελευταία δήλωση του Ιρανού αρχηγού στρατού Habibollah Sayyari στο πρακτορείο ειδήσεων Fars, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πρόθεση του Ιράν να κλείσει τα Στενά του Χορμούζ αν απειληθούν τα συμφέροντα της χώρας του. Σε αυτό ας προσθέσει κανείς τις καθαρές προειδοποιήσεις που είχαν στείλει Ιρανοί αξιωματούχοι για τις πετρελαϊκές εγκασταστάσεις των έξι χωρών ότι «βρίσκονται εντός της εμβέλειας των ιρανικών πυραύλων».Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου για πολλές πετρελαϊκές χώρες και εταιρείες δεν είναι τόσο εφιαλτική, αντιθέτως είναι επιθυμητή, όπως είναι και για το Ιράν, που από 23 δισ. το 2003, φέτος τα κέρδη του από την εξαγωγή πετρελαίου θα αγγίξουν τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια. Για τις περισσότερες όμως χώρες και εταιρείες αποτελεί εφιαλτικό μέλλον. Το κλείσιμο όμως των Στενών του Χορμούζ είναι ο πραγματικός εφιάλτης των κερδισμένων Αράβων. Και ειδικά για τα έξι αραβικά κράτη. Και αυτό ήταν ακριβώς το θέμα της διεθνούς συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αναφέροντας μόνο το στοιχείο που λέει ότι από τα Στενά του Χορμούζ περνά το 90% των τάνκερ που μεταφέρει 19 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, είναι αρκετό για αποδείξουμε τη διστακτικότητα. Το «Gulf Research Center» μαζί με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο σκέφτηκαν ένα εναλλακτικό σχέδιο με δύο πετρελαιαγωγούς που θα μπορούν να μεταφέρουν περίπου 6,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως από τα 19 εκατομμύρια που διασχίζουν με πετρελαιοφόρα τα Στενά του Χορμούζ. Το σχέδιο αυτό μέχρι στιγμής δεν πήρε σάρκα και οστά. Το Ιράν αντιθέτως διαθέτει ήδη εναλλακτική οδό εξαγωγής πετρελαίου, αλλά και φυσικού αερίου. Το Ιράν είναι ο δεύτερος μετά τη Ρωσία μεγαλύτερος εξαγωγέας φυσικού αερίου προς την Τουρκία μέσω ενός αγωγού που διασχίζει το τουρκικό έδαφος. Η Τουρκία, όπως είναι γνωστό, παράγει ηλεκτρικό ρεύμα κατά 52% από φυσικό αέριο. Το Ιράν εξασφάλισε ήδη την εμπορία 5,5 δισ. κυβικών μέτρων φυσικού αερίου ετησίως για διάστημα 25 χρόνων στην Ευρώπη με την ελβετική εταιρεία EGL, μέσω του αγωγού Ναμπούκο και χωρίς τη μεσολάβηση της Τουρκίας. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
01/12/2007
Ο Πέρεζ μισεί το πετρέλαιο, γιατί πέραν των άλλων γνωρίζει πως και η αύξηση της τιμής του πετρελαίου και το πιθανό κλείσιμο των Στενών του Χορμούζ, από όπου περνούν τα πετρελαιοφόρα, αποτελούν τα αδιαπέραστα εμπόδια για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του θεοκρατικού Ιράν. Γνωρίζει επίσης ότι η δημιουργία, μέσω της διεθνούς διάσκεψης για δήθεν επίλυση του «Παλαιστινιακού» στην Ανάπολις, ενός πόλου πολέμου εναντίον του Ιράν, δεν πρόκειται να παραμερίσει τα δύο αυτά εμπόδια. Μισεί το πετρέλαιο. Γιατί είδε τους Αραβες του πετρελαίου να γίνονται πλουσιότεροι την ώρα που ΗΠΑ και Ισραήλ διεξήγαγαν πολέμους για την «ασφάλειά» τους σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Γάζα και Λίβανο. Γιατί είδε το Ιράν να αποκτά, για τον ίδιο λόγο, ισχυρότερη οικονομική και πολιτική δύναμη στη Μέση Ανατολή και να επιβάλλει έτσι το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Οι Αραβες πλουσιότεροι
Τα μεταπολεμικά κέρδη του πετρελαίου -τα τρέχοντα και τα αναμενόμενα- για τα έξι έτη 2003-2008, των έξι αραβικών κρατών του ΟΠΕΚ, τα οποία διευκόλυναν με κάθε μέσο τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, αγγίζουν περίπου τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Από την άλλη το κόστος των αμερικανικών -αποτυχημένων πια- πολέμων θα φτάσει σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις τα 2,0 τρισεκατομμύρια δολάρια αν δεν αποσυρθούν οι ΗΠΑ από το Ιράκ τα επόμενα τρία χρόνια και περίπου τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα δέκα χρόνια. Και αυτά χωρίς πόλεμο εναντίον του Ιράν. Ετσι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τα περισσότερα ΜΜΕ που ελέγχονται από τα έξι αραβικά κράτη και ιδιαίτερα από τη Σαουδική Αραβία στήριζαν και συνεχίζουν να στηρίζουν τους πολέμους των ΗΠΑ. Τελευταία φαίνεται πως τους συμφέρουν και οι ισραηλινοί πόλεμοι, όπως αυτός εναντίον της Χεζμπολάχ. Αυτό εξάλλου εξηγεί την επιμονή των ΗΠΑ να συμμετάσχει η Σαουδική Αραβία στη διάσκεψη της Ανάπολις, η οποία απαίτησε να συμμετάσχει και η Συρία, αλλά και την επιστροφή του Ναουάζ Σαρίφ από την εξορία στο Πακιστάν, λίγες ώρες μετά την συνάντησή του με το βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Αμπντάλα. Γιατί είναι πια δεδομένο ότι πόλεμος εναντίον του Ιράν δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς τη Σαουδική Αραβία, καθώς είναι καθοριστικός ο ρόλος της αλλά και της Ιορδανίας μέσα στο σχέδιο απομάκρυνσης των ιρακινών αντιστασιακών οργανώσεων από την «αγκαλιά» της Αλ-Κάιντα καθώς και την αποκοπή της από τις αραβικές σουνιτικές φυλές. Την επιτυχία του σχεδίου θα καρπωθεί ο Μπους και θα την προωθήσει ως τη σημαντικότερη στο Ιράκ.Οι Ιρανοί ισχυρότεροιΣήμερα η διστακτικότητα που παρουσιάζουν οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα έξι αραβικά κράτη για διεξαγωγή πολέμου εναντίον του Ιράν δεν εστιάζεται μόνο στο διαφαινόμενο «εφιάλτη» των 200 $ το βαρέλι, ούτε μόνο στην ισχυρή ακόμα συμμαχία του Ιράν με Συρία, Χεζμπολάχ και Χαμάς, ούτε μόνο στην εύθραυστη και άκρως επικίνδυνη κατάσταση στο πυρηνικό Πακιστάν, αλλά και στο γεγονός ότι το Ιράν κρατάει στα χέρια του τα Στενά του Χορμούζ. Η τελευταία δήλωση του Ιρανού αρχηγού στρατού Habibollah Sayyari στο πρακτορείο ειδήσεων Fars, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πρόθεση του Ιράν να κλείσει τα Στενά του Χορμούζ αν απειληθούν τα συμφέροντα της χώρας του. Σε αυτό ας προσθέσει κανείς τις καθαρές προειδοποιήσεις που είχαν στείλει Ιρανοί αξιωματούχοι για τις πετρελαϊκές εγκασταστάσεις των έξι χωρών ότι «βρίσκονται εντός της εμβέλειας των ιρανικών πυραύλων».Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου για πολλές πετρελαϊκές χώρες και εταιρείες δεν είναι τόσο εφιαλτική, αντιθέτως είναι επιθυμητή, όπως είναι και για το Ιράν, που από 23 δισ. το 2003, φέτος τα κέρδη του από την εξαγωγή πετρελαίου θα αγγίξουν τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια. Για τις περισσότερες όμως χώρες και εταιρείες αποτελεί εφιαλτικό μέλλον. Το κλείσιμο όμως των Στενών του Χορμούζ είναι ο πραγματικός εφιάλτης των κερδισμένων Αράβων. Και ειδικά για τα έξι αραβικά κράτη. Και αυτό ήταν ακριβώς το θέμα της διεθνούς συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αναφέροντας μόνο το στοιχείο που λέει ότι από τα Στενά του Χορμούζ περνά το 90% των τάνκερ που μεταφέρει 19 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, είναι αρκετό για αποδείξουμε τη διστακτικότητα. Το «Gulf Research Center» μαζί με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο σκέφτηκαν ένα εναλλακτικό σχέδιο με δύο πετρελαιαγωγούς που θα μπορούν να μεταφέρουν περίπου 6,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως από τα 19 εκατομμύρια που διασχίζουν με πετρελαιοφόρα τα Στενά του Χορμούζ. Το σχέδιο αυτό μέχρι στιγμής δεν πήρε σάρκα και οστά. Το Ιράν αντιθέτως διαθέτει ήδη εναλλακτική οδό εξαγωγής πετρελαίου, αλλά και φυσικού αερίου. Το Ιράν είναι ο δεύτερος μετά τη Ρωσία μεγαλύτερος εξαγωγέας φυσικού αερίου προς την Τουρκία μέσω ενός αγωγού που διασχίζει το τουρκικό έδαφος. Η Τουρκία, όπως είναι γνωστό, παράγει ηλεκτρικό ρεύμα κατά 52% από φυσικό αέριο. Το Ιράν εξασφάλισε ήδη την εμπορία 5,5 δισ. κυβικών μέτρων φυσικού αερίου ετησίως για διάστημα 25 χρόνων στην Ευρώπη με την ελβετική εταιρεία EGL, μέσω του αγωγού Ναμπούκο και χωρίς τη μεσολάβηση της Τουρκίας. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
01/12/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου