Συνεντεύξεις-λογοτεχνίας-ποιήματα

Μαρσέλ Χαλίφε

Σε επέλεξα εγώ πατρίδα

«Εδώ πρόκειται για την τύχη μιας πατρίδας»
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
Ενας σύγχρονος Οδυσσέας σε ένα όμως οδυνηρά ατελεύτητο, μίαν ολόκληρη ζωή (!), ταξίδι νόστου στη δική του Ιθάκη, που δυστυχώς ακόμη δεν υφίσταται στα... χαρτιά, είναι ο ανέκδοτος στην Ελλάδα Παλαιστίνιος συγγραφέας -και δημοσιογράφος- Ρασάντ Αμπού Σάουερ. Αυτός ο συμπαθέστατος, χιουμορίστας στην κουβέντα άνθρωπος, που σπάει από συγκίνηση η φωνή του όποτε η συζήτηση αναπόφευκτα οδηγείται στη «δίχως... γη, δίχως... πατρίδα» πολύπαθη γενέτειρά του.
«Με ρωτάτε αν ο συγγραφέας πρέπει να είναι αφυπνισμένος πολιτικά, αν πρέπει να γράφει για την πολιτική. Μα εδώ δεν πρόκειται, δεν έχουμε να κάνουμε με την πολιτική!», μας προκαταλαμβάνει ορμητικά. «Πρόκειται για την τύχη μιας πατρίδας, ενός πολιτισμού. Είναι δυνατόν να πω στον λαό μου εγώ να κάνει πίσω και να συμφωνήσει με τους Αμερικανούς ή τον Σαρόν; Ο Τζορτζ Μπους μού ζητάει αυτή τη στιγμή να παραδοθώ στον Σαρόν. Μα πώς γίνεται να αποδεχτώ κάτι τέτοιο; Πώς γίνεται να μην μπορώ τόσα χρόνια να γυρίσω στην πατρίδα μου;». Για τον Μίκη«Αλλά είμαι βέβαιος», συνεχίζει, κομπιάζοντας, με φωνή που σπάει από τη φόρτιση, ενώ έχει προηγηθεί μια γενναία παύση, «ότι όπως γύρισε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη, έτσι θα γυρίσω κι εγώ στη δικιά μου Ιθάκη. Αυτό έγραψα στο τελευταίο μου έργο πριν από 20 χρόνια. Κι αυτό ξαναέγραψα και στην επιστολή μου προς τον Μίκη για τον εορτασμό των 80 χρόνων του στην Κρήτη».

Η αιτία που τον έφερε στη χώρα μας για άλλη μια φορά, μετά το ταξίδι από τη Βηρυτό, με τη στολή όμως του στρατιώτη, το '82, ήταν άλλωστε η πρόσκληση του Θεοδωράκη για τον εορτασμό των 80 χρόνων του στην Κρήτη. «Ολοι γνωρίζουν τα γενέθλια του Μίκη. Δεν γνωρίζουν όμως ότι ο Μίκης έχει συνθέσει τον παλαιστινιακό ύμνο. Μας είχε επισκεφτεί στη Βηρυτό πριν από 25 χρόνια. Διηύθυνε τότε ο ίδιος τον ύμνο με μια ορχήστρα μας. Ο ύμνος αυτό που περιμένει πλέον είναι τους στίχους, τα κατάλληλα λόγια που θα αφορούν ένα πραγματικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Επιθυμία μας είναι να δούμε τον Μίκη στα Ιεροσόλυμα να διευθύνει τον ύμνο με μια ορχήστρα παλαιστινιακή».

Απατρις και πλάνης, κάθε δέκα χρόνια ο Σάουερ, που δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα, φτιάχνει τη βαλιτσούλα του, παίρνει την οικογένειά του και αναζητά μια καλύτερη τύχη. Από την Τυνησία, πρόσφατος τόπος φιλοξενίας των ονείρων για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος έγινε το Αμμάν. Θέλει ψυχικά κουράγια, σκέφτομαι κοιτώντας τον ενόσω εξιστορεί μια ανεκδοτολογική ιστορία με τον Μέγα Αλέξανδρο. Και δεν είναι η μόνη.

«Είμαστε γείτονες»

-Οι Παλαιστίνιοι της γενιάς σας, αλλά και οι νεότεροι, πόσο εύκολα έρχονται σε επαφή με την αρχαία ελληνική γραμματεία; Εσείς είστε εξοικειωμένος μαζί της. Είναι σύνηθες όμως για τους συμπατριώτες σας;

«Τα θεατρικά έργα των αρχαίων Ελλήνων -ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης- είναι πολύ γνωστά. Τους γνωρίζουμε καλά. Εχουν επανεκδοθεί πάρα πολλές φορές σε διάφορες εκδοχές. Ο Ομηρος ακόμη και στα λαϊκά μας ποιήματα υπάρχει! Η ελληνική φιλοσοφία διδάσκεται στο πανεπιστήμιο. Ο δάσκαλός μου στο λύκειο ήταν καθηγητής που είχε έρθει απ' την Αμερική για να μας διδάξει την ελληνική φιλοσοφία».

-Μιλάτε για κάποιες δεκαετίες πριν. Αυτό συνεχίζεται και σήμερα;

«Βεβαίως. Σήμερα επίσης διαπιστώνει κανείς ότι ο Καζαντζάκης είναι από τους μεγάλους συγγραφείς των Παλαιστινίων. Εχουν μεταφραστεί και επανεκδοθεί πολλές φορές τα περισσότερα έργα του, όπως οι τραγικοί σας. Ο Καζαντζάκης είχε επισκεφτεί άλλωστε την υπό αγγλική κατοχή Παλαιστίνη και είχε γράψει κι ένα ωραίο ρεπορτάζ. Η Ελλάδα είναι μέσα στον πολιτισμό μας. Βρίσκεστε μέσα στον παλαιστινιακό πολιτισμό. Αλεξάνδρεια, Τρίπολη, στις ονομασίες των πόλεων το βλέπουμε. Στα χριστιανικά σχολεία πολλοί Παλαιστίνιοι μάθανε γράμματα. Τις δε αγρότισσές μας θα τις ακούσετε να λένε στα ελληνικά «ορκίζομαι στην Παναγιά». Αυτό δεν είναι προπαγάνδα. Είμαστε γείτονες. Πριν από χιλιάδες χρόνια μέναμε μαζί. Οι Φιλισταίοι, λέει η Ιστορία, ήρθαν από την Κρήτη και έμειναν στα παράλια της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι έδωσαν στην αραβική γη το όνομα Παλαιστίνη. Ενώθηκαν με τους Χαναανίτες και μάλλον έχουμε το ίδιο αίμα. Ως Αραβας και ως Παλαιστίνιος συγγραφέας περηφανεύομαι που οι πρόγονοί μας διατήρησαν τη μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας και τη μετέφεραν στο σήμερα».»Και κάτι ακόμη, βγαλμένο από την Ιστορία πάλι: ποτέ δεν έχουν γίνει πόλεμοι μεταξύ Ελλήνων και Αράβων. Οι Ελληνες ποτέ δεν μετείχαν στις Σταυροφορίες. Κανένα αραβικό κράτος δεν αναγνώρισε το ψευδοκράτος του Ντενκτάς. Και διατηρήθηκαν οι σχέσεις μόνο με την ελληνοκυπριακή μεριά. Οχι επειδή είμαστε εναντίον των Τούρκων, αλλά επειδή αγαπάμε την Ελλάδα και τιμούμε τη φιλία μας με τη χώρα».

-Τι είδους λογοτεχνικά έργα γράφετε; Είναι πολιτικά; Επιβάλλεται από τη συγκυρία, τις παρούσες συνθήκες, ο Παλαιστίνιος συγγραφέας να είναι τρόπον τινά στρατευμένος, να αφυπνίζει και πολιτικά; Ή της τέχνης δεν της πρέπουν τα «πρέπει»;

«Εκατό τοις εκατό πρέπει να είναι η λογοτεχνία πολιτική! Οταν κατέλαβαν την εξουσία οι συνταγματάρχες στην Ελλάδα πρωτοακούσαμε για τη Μελίνα Μερκούρη. Τότε ακούσαμε για τον Θεοδωράκη, ακούσαμε και για πολλούς συγγραφείς. Αυτοί θα μπορούσαν να κάθονται σπίτια τους και να αφήνουν τους συνταγματάρχες να κυβερνούν την Ελλάδα. Θα μπορούσαν οι Ελληνες συγγραφείς να κάτσουν σπίτια τους υπό γερμανική ή ιταλική κατοχή ή και τουρκική και να μιλάνε για πουλιά που κελαηδούν στα δέντρα. Στα βιβλία μου, που είναι πολιτικά, βλέπω βαθιά στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι προϋπόθεση να γράφουμε για τη ζωή και τον άνθρωπο και όχι να προπαγανδίζουμε. Γράφουμε για ό,τι είναι ωραίο στη ζωή. Ο Ομηρος στην "Ιλιάδα" και στην "Οδύσσεια" συνέγραψε για την ανθρώπινη μοίρα, τη θυσία, την αγάπη, την αγάπη στη ζωή, τον πατριωτισμό, για την αγαπημένη σύζυγο που περίμενε τον αγαπημένο, για την επιστροφή του Οδυσσέα. Αυτό μας ενώνει...».

Η παλαιστινιακή λογοτεχνία

-Υπάρχει ενδιαφέρουσα σύγχρονη παλαιστινιακή λογοτεχνία; Βγαίνουν νέοι συγγραφείς, προκύπτουν αξιόλογα έργα σήμερα ή υπάρχει μια καμπή;

«Οι πιο "επικίνδυνοι" δημιουργοί, αυτοί που κατόρωώσαν να ανανεώσουν την αραβική λογοτεχνία, είναι οι Παλαιστίνιοι. Οι Παλαιστίνιοι συγγραφείς μιλούν ξένες γλώσσες και έτσι μεταφράζουν πολύ και ξένους συγγραφείς. Από τα ρώσικα, για να φέρω ένα παράδειγμα, μεταφράζει ο Χαλίλ Μπάινταρ. Ο Σαλίμ Σελάμ από τα αγγλικά, ο Τζάμπρα έχει μεταφράσει ολόκληρο τον Σέξπιρ και τα δικά του έργα έχουνε μεταφραστεί στα αγγλικά. Ο Ταουφίκ Σάιντ ανανέωσε την παλαιστινιακή ποίηση, έχοντας επηρεάσει την αραβική ποίηση γενικότερα. Είναι πολλά τα ονόματα των σημαντικών νέων συγγραφέων».

-Τέλος, μια ερώτηση που μάλλον θα σας στενοχωρήσει. Πώς είναι η μετα-Αραφάτ εποχή; Μπορείτε να είστε πράγματι αισιόδοξος ότι θα τερματιστεί επιτέλους ο αέναος κύκλος του αίματος; Το Ισραήλ ξεκίνησε προσφάτως την αποχώρησή του από τη Γάζα. Αυτό προοιωνίζεται κάτι καλό;

«Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα μετά τον Αραφάτ είναι χειρότερα, όχι καλύτερα. Τώρα ο Σαρόν αποφάσισε αυτή την αποχώρηση από τη Γάζα, όχι επειδή είναι με το μέρος της ειρήνης, αλλά επειδή η παραμονή του στη Γάζα τού κοστίζει πάρα πολύ ακριβά. Θέλει να αποχωρήσει για να είναι οι Παλαιστίνοι της Γάζας στα πυρά των Ισραηλινών αρμάτων μάχης. Και για να μπορεί να κατάσχει και να απαλλοτριώσει εδάφη γύρω από την Ιερουσαλήμ ώστε να επεκτείνει τον εποικισμό στη Δυτική Οχθη. Μετά από όλα αυτά θα έχουμε ποτέ τη δυνατότητα για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος; Αυτή είναι η κατάσταση. Η ανατολική Ιερουσαλήμ πρέπει να γίνει πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους και να εφαρμοστεί το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στα εδάφη τους. Γιατί έχει δικαίωμα ο Εβραίος να επιστρέψει στο Ισραήλ και να μην έχει το δικαίωμα ο Παλαιστίνιος; Υπάρχουν χιλιάδες Ρώσοι χριστιανοί που βγάζουν ψεύτικα χαρτιά ότι είναι τάχα Εβραίοι και εγκαθίστανται στο Ισραήλ. Γιατί να μην το έχω εγώ το δικαίωμα, ο πρόσφυγας, να επιστρέψω; Η ειρήνη κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό που γίνεται τώρα δεν θα οδηγήσει βεβαίως στην ειρήνη».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/08/2005

________________________________________

O Παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς

Ω εσείς οι περαστικοί μέσα από τις λέξεις, τις στιγμαίες

Πάρτε τα όνοματα σας

και φύγετε...

Πάρτε τις ώρες σας από το χρόνο μας

και φύγετε...

Κλέψτε όσες φωτογραφίες από μας για να δείτε πως..

δεν μάθατε ποτέ πως η πέτρα σε μας χτίζει ουρανό

Ω εσείς οι περαστικοί μέσα από τις λέξεις, τις στιγμαίες..

Από σας το σπαθί...από μας το αίμα,

από σας το σίδερο και τα πυρά...από μας η σάρκα,

φέρτε ένα ακόμα άρμα...και εμείς μια ακόμα πέτρα,

από σας τα χημικά...και από μας η βροχή.

Πάρτε λοιπόν το δικό σας μερίδιο από το αίμα μας..

και φύγετε

____________________________________________

Βλέπουν σε μας μόνο το χάος και όχι την αδικία
Του ΒΑΣΙΛΗ ΡΟΥΒΑΛΗ
Η Σαχάρ Χαλίφα είναι μία από τις πιο δημοφιλείς συγγραφείς στον αραβικό κόσμο. Τα μυθιστορήματα, τα άρθρα όσο και τα κείμενα παρέμβασης που έχει υπογράψει γύρω από το Παλαιστινιακό την καθιστούν πρέσβειρα των διανοουμένων της πατρίδας της στο εξωτερικό.
Γεννημένη το 1941 στη Ναμπλούς, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στις ΗΠΑ ενώ από τη δεκαετία του '90 διευθύνει το Κέντρο Γυναικείων Θεμάτων στο Αμμάν της Ιορδανίας. Από τα οχτώ βιβλία της που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες, τα «Αγρια αγκάθια» είναι το περισσότερο γνωστό μυθιστόρημά της. Διακρίνεται από κριτικό πνεύμα, ωμό ρεαλισμό και διεισδυτικότητα όσον αφορά την εξέλιξη της παλαιστινιακής κοινωνίας, το αίσθημα του καθήκοντος και της αυτοθυσίας υπέρ των ιδανικών της ειρήνης και της ελευθερίας.

-Μετά από τόσα χρόνια έχετε σκεφτεί την πιθανότητα να το ξαναγράφατε τώρα, να αλλάζατε τους ήρωές σας, ίσως να χρησιμοποιούσατε άλλες φωνές, ανανεωμένες, διαφορετικές, ώστε να αντικατοπτρίσετε τη σημερινή πραγματικότητα;

«Δεν θα έκανα καμία αλλαγή. Εξάλλου, δεν θα ήθελα να το ξαναγράψω. Το μυθιστόρημα διαπνέεται από μία αίσθηση κυρίαρχη εκείνη την εποχή. Σ' έναν βαθμό, δεν έχει αλλάξει. Ισως μερικές αλλαγές να έχουν γίνει στην παλαιστινιακή πλευρά, όμως τα βασικά προβλήματα, όπως και το περιβάλλον όπου κινούνται οι ήρωές μου, είναι ακριβώς τα ίδια. Στο βιβλίο μου γράφω για το τι συμβαίνει και το τι μπορεί να συμβεί. Μ' ενδιαφέρει λιγότερο το παρελθόν απ' ό,τι το μέλλον».

Τα «Αγρια αγκάθια» (μτφρ.: Σοφία Λυκοδήμου, εκδόσεις «Κέδρος») αναμένεται να κυκλοφορήσουν την επόμενη εβδομάδα.Εστω κι αν γράφτηκε το 1975, παραμένει η επικαιρότητα του βιβλίου.

-Επιτρέψτε μου όμως να σημειώσω ότι διαβάζοντας το μυθιστόρημά σας αποκαλύπτεται ένα χάος που μοιάζει μόνιμο γύρω από την Παλαιστίνη...

«Μόνιμο; Γιατί; Θεωρείται λιγότερο χαοτική η ισραηλινή πλευρά, ή ακόμη η αμερικάνικη και η διεθνής;! Παραδέχομαι ότι κι εμείς οι Παλαιστίνιοι πρέπει να επεξεργαστούμε μερικά προβλήματά μας. Με ενοχλεί πάντως οι άλλοι να μη διακρίνουν το πόσο υποφέρουμε, την αδικία που συμβαίνει εδώ κάτω, και να κάνουν λόγο μόνον για χάος...».

Το χάος υπάρχει παντού...

«Ναι, αγαπητέ μου. Αλλοι το βλέπουν, άλλοι όχι. Κάποιοι προσπαθούν να το παραβλέψουν. Δεν είμαι από αυτούς. Ως ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, φεμινίστρια και καλλιτέχνις, διακρίνω παντού γύρω μου την ομορφιά όσο και το χάος, δηλαδή την ασχήμια».

-Φαίνεται ν' αλλάζει κάτι στην πατρίδα σας; Εάν η ελπίδα ποτέ δεν πεθαίνει, πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει μια λύση επιτέλους;

«Πράγματι, τα πράγματα αλλάζουν παντού. Αλλοτε για καλό κι άλλοτε για κακό. Δυστυχώς, η επώδυνη κατάσταση από την ισραηλινή κατοχή αποδεικνύεται απαράλλαχτη παρ' όλες τις παλαιστινιακές παραχωρήσεις. Μοιάζει αυτονόητο το γεγονός ότι οι περισσότεροι Αραβες υποχωρούν μπροστά στις ισραηλινές απαιτήσεις, που συνεχώς αυξάνονται. Επιπροσθέτως, η απεριόριστη ενίσχυση που παίρνουν από τη Δύση συντηρεί τις προκαταλήψεις κατά των Αράβων».

-Εάν όντως ισχύει, σε τι οφείλεται κατά τη γνώμη σας αυτή η προκατάληψη;

«Μήπως επειδή είμαστε μουσουλμάνοι και στρατιωτικά αδύναμοι, μήπως επειδή έχουμε αυταρχικά καθεστώτα ή δεν γνωρίζουμε τους βασικούς κανόνες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πιστεύω σ' όλες αυτές τις αναρωτήσεις ως αιτίες για την άποψη που έχει διαμορφώσει η Δύση ώστε να διακρίνει στο Ισραήλ το μοναδικό δημοκρατικό στάτους, το πιο υποφερτό, αναπτυγμένο, "καθαρό" σημείο στο χάρτη της Μέσης Ανατολής».

Οι αλλαγές πάντως δεν μπορούν να σημειωθούν χωρίς αμοιβαιότητα από κάθε πλευρά...

«Με ερωτάτε για αλλαγές. Ναι, γίνονται αλλαγές, όμως προς το χειρότερο. Η ισραηλινή κατοχή των τελευταίων 40 χρόνων έχει κάνει τις νεότερες γενιές πιο φτωχές, πιο θυμωμένες και λιγότερο ανεκτικές. Δεν έχουν καμία ευκαιρία εργασίας, νοσοκομειακής περίθαλψης, παιδείας. Γι' αυτό φανατίζονται, κι ο φονταμενταλισμός εξαπλώνεται σαν φωτιά. Με όλα αυτά στην ατμόσφαιρα, αναρωτιέμαι για την αισιοδοξία...».

-Πρόσφατα έλαβε χώρα μια κοινή δήλωση Ισραηλινών συγγραφέων, των Αμος Οζ, Νταβίντ Γκροσμάν και Αβραάμ Γεοσούα, οι οποίοι υποστηρίζουν την κατάπαυση πυρός στη Γάζα. Θεωρείτε απαραίτητη μια ανάλογη κίνηση συγγραφέων από την άλλη πλευρά;

«Το κάνουμε εμείς εδώ και 40 χρόνια. Οι ισραηλινές κυβερνήσεις εξακολουθούν ν' αγνοούν όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ ενώ οι διανοούμενοι αριστεροί του Ισραήλ, συγγραφείς, καλλιτέχνες και μη κυβερνητικές οργανώσεις ζητούν για δεκαετίες τα ίδια πράγματα. Ως εκ τούτου, θεωρείτε ότι εάν εμείς οι Παλαιστίνιοι συγγραφείς προβούμε σε παρόμοια δήλωση, θα τελειώσει η ισραηλινή κατοχή; Αμφιβάλλω».

-Πιστεύετε όμως ότι οι συγγραφείς μπορούν να έχουν έστω ελάχιστη συμβολή στην κοινή γνώμη, με άλλα λόγια ν' ασκήσουν επιρροή στην εξεύρεση λύσης ειρήνης για τους λαούς στην περιοχή; Δεν είναι πρωτόγνωρο τούτο...

«Οι συγγραφείς μπορεί να εμπνεύσουν τους λαούς μα όχι απαραιτήτως τους ηγέτες των λαών. Η πολιτική εξάλλου σχεδιάζεται και αποφασίζεται από άλλους. Η πολιτική παίρνει σάρκα και οστά από το ενδιαφέρον, τις διεθνείς σχέσεις, τη στρατιωτική ισχύ και τις διεθνείς ίντριγκες. Μακάρι να ήμασταν εμείς, οι λογοτέχνες και οι ακτιβιστές, που θα αποφασίζαμε για την πολιτική. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο κόσμος θα ήταν πιο ασφαλής και ομορφότερος...».

-Σας έχουν χαρακτηρίσει «Βιρτζίνια Γουλφ» της αραβικής λογοτεχνίας. Τα μυθιστορήματά σας, και ειδικά τα «Αγρια αγκάθια», θεωρούνται πρεσβευτές της παλαιστινιακής αντίληψης περί δικαιοσύνης στη Μέση Ανατολή. Πώς νιώθετε έχοντας αυτόν τον επιπρόσθετο ρόλο;

«Αυτό το επιδιώκω. Εχω κατηγορηθεί κατά καιρούς για αντιεβραϊσμό, αντιαμερικανισμό και κάποτε για αντιαραβισμό... Ο λόγος είναι ότι προσπαθώ μέσω της λογοτεχνίας να ανιχνεύω τα εσωτερικά και τα εξωτερικά δεδομένα αυτής της ιστορίας. Γράφω για την αδικία, ρεζιλεύω την εξουσία, απεχθάνομαι τη μισαλλοδοξία. Από την άλλη, υπερασπίζομαι τους αδύναμους, τους απόκληρους. Υπερασπίζομαι τις γυναίκες, τους καταπιεσμένους ενάντια στους καταπιεστές. Και δεν αρνούμαι, αποκρύπτω ή φτιάχνω δικαιολογίες. Ο αγώνας μου περιέχει το καθήκον απέναντι στην ειρήνη, την ομορφιά και την αγάπη. Πριν απ' όλα, σας το είπα, είμαι καλλιτέχνις, φεμινίστρια. Είμαι και μητέρα...».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/10/2007

____________________________________________

ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ "ΜΑΝΑ ΜΟΥ"

Τραγούδι του Άχμαντ Κααμπούρ.

Μάνα μου"

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου

Ο καφές της μάνας μου

Το άγγιγμά της

Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις

Μέρα με τη μέρα...

Την ζωή λατρεύω

Γιατί.. Φόβαμαι

Μια μέρα..ο θάνατος μου

Να μην αξίζει τα δάκρυα της μάνας μου...

Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα

Πάρε με μαντήλι για Δάκρυα σου μάνα μου...

Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη

Που αγίασαν τα βήματά σου...

Δέσε μας μαζί

Με μια μπούκλα απ' τα μαλλιά σου

Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου

Μπορεί να γίνω αθάνατος...

Μπορεί να γίνω Θεός

Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου...

Αν καταφέρω και γυρίσω

Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου...

Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου

Δίχως την ευχή σου

Φοβόμαι να σταθώ...

Μεγάλωσα πολύ μάνα μου

Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί

Για να βρω με τα χελιδόνια

Το δρόμο πίσω

Στην αγκαλιά σου.

Ο Νταρουίς γεννήθηκε σε ένα χωριό της Γαλιλαίας (το Αλ Μπίρβα) που τώρα έχει εποικιστεί εξ ολοκλήρου από Ισραηλινούς. Οι πολλές συλλήψεις, οι πολλές φυλακίσεις, τον ανάγκασαν σε αυτοεξορία. Πήγε στη Μόσχα και την Ευρώπη και το Κάιρο, όπου και δούλεψε στην Αλ Αχράμ. Το 1988 στην Ισραηλινή Βουλή, θεωρήθηκε "εχθρός του κράτους του Ισραήλ" για εξής τρεις στίχους:

«Φύγετε από τη γη μας

Από τις ακτές μας, τη θάλασσά μας

Το στάρι μας, το αλάτι μας, τις πληγές μας

Φύγετε".

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=08.12.2007,id=20324696,28227288

Η ποίησή του έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες, και έχει κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία για την εργασία του.

-The Lotus Prize (1969; from the Union of Afro-Asian Writers)

-Lenin Peace Prize (1983; from the USSR)

-The Knight of the Order of Arts and Letters (1993; from France)

-The Lannan Foundation Prize for Cultural Freedom (2001)

-Prince Claus Awards (2004)

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΣΑΙΝΤ
Με διάλογο και όχι βόμβες θα δικαιωθούν οι Παλαιστίνιοι
Της ΒΙΚΗΣ ΤΣΙΩΡΟΥ
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επικείμενη επίθεση στο Αφγανιστάν και ενώ όλα τα «σενάρια» ήταν ανοικτά για τις στρατηγικές που θα ακολουθηθούν από τις ΗΠΑ, πολλοί πίστεψαν πως αυτή η κρίση ίσως απέβαινε προς όφελος του παλαιστινιακού προβλήματος. Η πραγματικότητα διέψευσε αυτές τις προσδοκίες, δημιουργώντας ακόμη μια φορά έκρυθμες καταστάσεις στην περιοχή.
Ο Παλαιστίνιος συγγραφέας και αναλυτής Εντουάρντ Σαΐντ, που ζει εδώ και πολλά χρόνια στις ΗΠΑ, αφού αναγκάστηκε από μικρός να εγκαταλείψει τον τόπο του, λέει σε συνέντευξή του στην «Ελ Παΐς» πως αν και μένει πολύ κοντά στην περιοχή της Νέας Υόρκης όπου βρίσκονταν οι δίδυμοι πύργοι, δεν έχει βρει ακόμη το κουράγιο να περάσει από κοντά. Θυμάται πως όταν ήταν 11 χρόνων είχε ζήσει την εμπειρία μιας αντίστοιχης τρομοκρατικής ενέργειας Εβραίων που είχαν ανατινάξει ένα ξενοδοχείο πολύ κοντά στο σπίτι του. Από τη θέση που βρίσκεται τώρα, δίνει τη δική του εκτίμηση για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν. «Πιστεύω πως έπειτα από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, αυτό που επιχειρείται τώρα από τις ΗΠΑ είναι η ταύτιση του Αραφάτ με τον Μπιν Λάντεν. Ταύτιση που καθιστά αυτομάτως όλη την παλαιστινιακή αντίσταση μια τρομοκρατική οργάνωση. Βέβαια, αυτή η άποψη έχει εκφραστεί πολλές φορές και στο παρελθόν, σήμερα όμως κερδίζει έδαφος. Ετσι, οι Ισραηλινοί μπορούν να συνεχίζουν τη δράση τους χωρίς να αναλογίζονται τα όσα διέπραξαν το 1948 και αργότερα, το 1967. Το κίνημα των νέων ιστορικών το είχε επισημάνει, αλλά δεν επηρέασαν την ισραηλινή κοινωνία. Η ίδια άποψη εξακολουθεί να υποστηρίζεται μέχρι σήμερα, χωρίς να γίνεται γνωστό πως το 1948 ένας ολόκληρος λαός εξαφανίστηκε και μια κοινωνία καταστράφηκε. Η πλειονότητα των Ισραηλινών αγνοεί αυτό το μέρος της ιστορίας και ζει σε μια ψευδαίσθηση. Ζουν χωρίς να βλέπουν τους Παλαιστινίους, παρ' όλο που αυτοί εργάζονται δίπλα τους ως υπηρετικό προσωπικό, γκαρσόνια, εργάτες. Κι αυτό ισχύει και για την Αριστερά. Η Αριστερά αιφνιδιάστηκε με την Intifada, γιατί θεωρούσε πως οι Παλαιστίνιοι έχαιραν των προνομίων που επέφεραν οι επιπτώσεις από την ειρήνη. Ομως, η πραγματικότητα είναι πως σήμερα οι περισσότεροι ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα. Οι Ισραηλινοί δεν το γνωρίζουν, και αντιθέτως θεωρούν πως εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να συνειδητοποιήσουν τα όσα έχουν κάνει εκείνοι για μας. Ομως αντί γι' αυτό, εμείς βάζουμε βόμβες στα εστιατόρια...»-Η δυσκολία εντοπίζεται στην αναζήτηση μιας πολιτικής φόρμουλας που θα μπορεί να διατηρήσει την ιστορική μνήμη;«Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, οι Παλαιστίνιοι έχουμε το δικαίωμα επιστροφής στα εδάφη μας. Οι πρόσφυγες μπορούν να γυρίσουν πίσω. Το Ισραήλ όμως υποστηρίζει πως αυτό αντιστοιχεί στην καταστροφή του. Ωστόσο, οι ίδιοι έχουν θεσπίσει ένα νόμο, σύμφωνα με τον οποίο κάθε Εβραίος από οποιοδήποτε μέρος το κόσμου μπορεί να επιστρέψει στο Ισραήλ και να γίνει πολίτης του κράτους. Με πρακτικούς όρους, αυτές οι δύο αρχές, το δικό μας δικαίωμα επιστροφής και ο δικός τους νόμος, πρέπει να γίνουν αντικείμενο κοινών διαπραγματεύσεων. Αυτό που υποστηρίζω είναι πως οι εκπρόσωποι των Παλαιστινίων δεν θα πρέπει να συμβιβαστούν πάνω σε θέματα, όπως αυτό του δικαιώματος της επιστροφής, της αυτοδιάθεσης, της λήξης της στρατιωτικής κατοχής κ.λπ., χωρίς οι Ισραηλινοί να κάνουν τους αντίστοιχους συμβιβασμούς. Ομως οι δικοί μας αρχηγοί είναι πάντα ευέλικτοι στη στρατηγική και σκληροί στην τακτική, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο».-Υπάρχει περίπτωση μιας εναλλακτικής λύσης σε επίπεδο αρχηγών;«Εχω την εντύπωση, πως ούτε η Χαμάς ούτε η ισλαμική Τζιχάντ έχουν κερδίσει έδαφος στα κατεχόμενα εδάφη. Υπάρχουν άλλα, πολλά ρεύματα στο περιθώριο αυτών των οργανώσεων, ακόμη και στο περιθώριο της ίδιας της Παλαιστινιακής Αρχής που σήμερα αντιμετωπίζει έλλειμμα αξιοπιστίας λόγω διαφθοράς. Πρόκειται για ρεύματα από τα οποία αναδύθηκε η γενιά του '67, η γενιά του Αραφάτ.Τώρα, είναι αναγκαίο να προσδιοριστεί ο όρος τρομοκρατία. Οταν στις ΗΠΑ μιλούν για την Intifada, ελάχιστοι γνωρίζουν πως πρόκειται για μια μαζική δράση που εκδηλώνεται σε εδάφη που βρίσκονται υπό ισραηλινή στρατιωτική κατοχή. Είναι ένας αγώνας αντίστασης απέναντι σε μια κατάσταση κατοχής και στρέφεται ενάντια στα μέσα αυτής της κατοχής: το στρατό και τη δράση του. Η τρομοκρατία εναντίον των Ισραηλινών βλάπτει τον αγώνα μας. Γι' αυτό επιμένω πως πρέπει να τους δείξουμε αυτά που έχουν διαπράξει εναντίον μας, αλλά αυτό δεν γίνεται κατανοητό με βόμβες, παρά μόνο μέσα από διάλογο».Οσον αφορά την επέμβαση στο Αφγανιστάν ως απάντηση στα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Σαΐντ, που ζει εξάλλου εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ, λέει:«Καμία αμερικανική κυβέρνηση δεν θα αντιδρούσε με διαφορετικό τρόπο. Χάρηκα το ότι υπήρξε μια περίοδος σκέψης πριν να ξεκινήσει η επίθεση, κατά τη διάρκεια της οποίας η κυβέρνηση επιχείρησε να διασαφηνίσει το τι έπρεπε να κάνει, ποιοι θα ήταν οι πολιτικοί στόχοι. Αλλά αισθάνθηκα αμήχανος, όπως και στον πόλεμο του Κόλπου και στο Κοσσυφοπέδιο. Ο τρόπος που διεξάγεται ο πόλεμος έχει αλλάξει. Τώρα εξαπολύουν βόμβες που μπορούν να πέσουν σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να διαφύγουν ή να αμυνθούν, ενώ, αντιθέτως ο στρατός που χειρίζεται αυτά τα όπλα δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο. Η δομή της διεξαγωγής αυτής της μορφής πολέμου -επιμένω στον όρο δομή- παραπέμπει στην τρομοκρατία, και αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση. Ο πόλεμος κατά του Αφγανιστάν διεξάγεται από την Τάμπα της Φλόριντας, όπου βρίσκεται το κεντρικό αρχηγείο των επιχειρήσεων, μια κεντρική διοίκηση που χωρίζει τον κόσμο σε ζώνες άμυνας. Πιστεύω πως πρέπει να προωθήσουμε τη διεξαγωγή ενός διαλόγου στις ΗΠΑ πάνω στη χρήση της δύναμής τους, γιατί εκείνοι είναι που θα έπρεπε περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους να αλλάξουν την κατάσταση». -Υπάρχει κίνδυνος να επεκταθεί η επέμβαση των Αμερικανών και στο Ιράκ;«Πιστεύω πως υπάρχει πιθανότητα όχι τόσο επίθεσης στο Ιράκ όσο άσκησης πίεσης για μια αλλαγή του καθεστώτος, με σκοπό να διαιρέσουν τη χώρα σε δύο ή τρία κράτη: κουρδικό στο Βορρά, σιιτικό στο Νότο και στο κέντρο να μείνει ένα μικρότερο Ιράκ. Εχω την εντύπωση πως σε ορισμένες υπηρεσίες στις ΗΠΑ υπάρχει η βούληση να χρησιμοποιήσουν αυτή την κρίση για να αποσταθεροποιήσουν στο άμεσο μέλλον τους εν δυνάμει εχθρούς του Ισραήλ. Πρώτ' απ' όλα το Ιράκ, γιατί είναι το πιο ισχυρό, και σε δεύτερη φάση, την Αίγυπτο. Να μετατραπεί έτσι η Μέση Ανατολή σε μια περιοχή με δικά της προβλήματα και το Ισραήλ να μη χρειάζεται να ασχολείται μαζί τους. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, δεν θέλω να πω πως υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο, αλλά για απόψεις που κυκλοφορούν σε διάφορα γραφεία. Από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά, η αμερικανική κυβέρνηση προχωρεί αυτοσχεδιάζοντας. Στην αρχή είχε προετοιμαστεί για μια μεγάλης διάρκειας εκστρατεία στο Αφγανιστάν, αλλά μετά από έξι εβδομάδες βομβαρδισμών η κυβέρνηση των Ταλιμπάν κατέρρευσε. Σχέδια και γεγονότα δεν συμβάδιζαν. Συγχρόνως, είχε ανοίξει ένας μεγάλος δημόσιος διάλογος στον οποίο το ισραηλινό λόμπι προσπαθούσε να πείσει τους Αμερικανούς πως το Ιράκ είναι τρομοκρατικό κράτος που πρέπει να βομβαρδιστεί. Είναι δύσκολο να προβλέψεις τελικά τι θα γίνει».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2001

_______________________________________

Ο θάνατος είναι δώρο.

Η ιστορία ενός επίδοξου παλαιστίνιου αυτόχειρα.

Μετάφραση Τίμος Τσιρόπουλος, Μαρία Στεργιοπούλου

Ο συγγραφέας, Ραΐντ Σαμπάχ:

Παλαιστίνιος δημοσιογράφος που μεγάλωσε και ζει στη Γερμανία, αφηγείται τη ζωή του Σαΐντ, ενός Παλαιστίνιου που ζει στα κατεχόμενα, στο στρατόπεδο προσφύγων της Τζενίν. Με αφορμή την προσωπική ιστορία του Σαΐντ, εξιστορούνται τρεις και πλέον δεκαετίες μαρτυρικής ζωής, διωγμών, καταπίεσης και κάθε είδους βασανιστηρίων του παλαιστινιακού λαού από πλευράς Ισραηλινών. Για τον Σαΐντ, όπως και για πολλούς συμπατριώτες του, ο θάνατος είναι πια η μοναδική ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Μέσα από τις εκμυστηρεύσεις του Σαΐντ στον συγγραφέα, φωτίζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα που οδηγούν έναν άνθρωπο σε επίθεση αυτοκτονίας, που τον ωθούν να θυσιάσει τη δική του ζωή συμπαρασύροντας στο θάνατο και πολλούς άλλους. Παράλληλα, δίνονται τα αίτια της ρήξης των δύο λαών, Ισραηλινών και Παλαιστινίων, οι οποίοι έχουν οδηγηθεί σε έναν ατελείωτο κύκλο βίας, που θα κλείσει μόνο όταν καθένας από τους δύο σεβαστεί την εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική ταυτότητα και την εδαφική ακεραιότητα του άλλου.

Η κατοχή και η βία δημιουργούν το αδιέξοδο
«Δεν είναι αβάσιμος ο φόβος ακόμη μίας σύγκρουσης πολιτισμών. Ο Βορράς ανοίγει την οργισμένη φωνή του Νότου, ο οποίος με τη σειρά του εμμένει στο μυστικισμό και στο θρησκευτικό αίσθημα. Η υφήλιος διχάστηκε και ο εύκολος δρόμος για να λυθεί το αδιέξοδο ήταν τα τραγικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου», έλεγε, χθες στο Ζάππειο Μέγαρο, ο Παλαιστίνιος συγγραφέας Ιζάτ Γκαζάουι, πατέρας ενός 16χρονου παιδιού που σκοτώθηκε από ισραηλινά πυρά. Στην ημερίδα με θέμα «Διάλογος Πολιτισμών σε συνθήκες κρίσης», που διοργάνωσε η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μυρσίνη Ζορμπά, ήταν η Ισραηλινή Νουρίτ Πέλεντ-Ελχάναν (βραβείο Ζαχάρωφ 2001), μητέρα επίσης ενός 13χρονου κοριτσιού που σκοτώθηκε σε επίθεση Παλαιστινίων καμικάζι: «Η μοναδική αιτία για τον κύκλο αίματος στη Μέση Ανατολή, που διαρκεί 34 ολόκληρα χρόνια, είναι η βάρβαρη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από ισραηλινές δυνάμεις κατοχής» είπε, προσθέτοντας πως οι επιθέσεις των Παλαιστινίων, τελικά, εξυπηρετούν τα συμφέροντα της πολιτικής του Ισραήλ.«Θα ήταν λάθος η τρομοκρατία να αντιμετωπισθεί όχι ως ένας συγκεκριμένος εχθρός της δημοκρατίας, αλλά σαν μια σύγκρουση πολιτισμών που πρέπει να πολεμηθεί με σταυροφορίες, σαν σύγκρουση του φωτός με το σκότος, σαν θρησκευτικός πόλεμος», είπε στην παρέμβασή της η κ. Ζορμπά.
Γ.ΔΑΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/12/2001

________________________________________

Ο Μπους χαρίζει τη Δυτική Οχθη στο δολοφόνο Σαρόν
H υποστήριξη του Mπους στα σχέδια του Σαρόν για τα Kατεχόμενα προκάλεσε αγανάκτηση σε όλο τον κόσμο. Tο σχέδιο προβλέπει ότι το 50% της Δυτικής Oχθης θα μείνει οριστικά κάτω από ισραηλινό έλεγχο.
Tο Iσραήλ έχει καταλάβει, παράνομα, από το 1967 τη Δυτική Όχθη του Iορδάνη και τη Γάζα. O OHE έχει βγάλει πολυάριθμες καταδικαστικές αποφάσεις. Tώρα οι HΠA δίνουν το πράσινο φως για την οριστικοποίηση της κατοχής. H κρίση που έχει προκαλέσει η αυξανόμενη αντίσταση στο Iράκ και οι επικείμενες προεδρικές εκλογές, έσπρωξαν την αμερικάνικη κυβέρνηση να πάρει αυτή την ιστορική απόφαση υποστήριξης της επέκτασης του Iσραήλ.
O Σαρόν λέει ότι η απόφασή του να αποσύρει 7.500 εποίκους από τη Λωρίδα της Γάζας, θα πρέπει να σημαίνει ότι έξι οικισμοί με 100.000 εποίκους στη Δυτική Όχθη θα προσαρτηθούν στο Iσραήλ.
Aκόμα και η Xααρέτζ, μια φιλελεύθερη ισραηλινή εφημερίδα, συνέκρινε το σχέδιο για την Γάζα με τα "μπαντουστάν" για τους Mαύρους στο απαρτχάιντ της Nότιας Aφρικής.
O Γκάντα Kάρμι, Παλαιστίνιος συγγραφέας που ζει στη Bρετανία λέει "Oι Iσραηλινοί δεν ήθελαν τη Γάζα. Eίναι χάος γι' αυτούς και δεν τους αρέσει. O Σαρόν προσπαθεί να πλασάρει την αποχώρηση του Iσραήλ από την Γάζα σαν μια θαυμάσια προσφορά ειρήνευσης. Θεωρεί ότι πρέπει να πάρει ανταλλάγματα γι' αυτή την "παραχώρηση".
Tο αντάλλαγμα είναι να αρπάξει παραπάνω από τη μισή Δυτική Oχθη. Για τους Παλαιστίνιους παραμένει λιγότερο από τη μισή και μάλιστα κομματιασμένη. Kανείς δεν μιλάει για την Iερουσαλήμ."
H υποστήριξη από τον Mπους και τον Mπλερ δίνει την αυτοπεποίθηση στον Σαρόν να κλιμακώνει την επίθεση στους Παλαιστινίους. Στις 17 Απρίλη το Iσραήλ δολοφόνησε τον ηγέτη της Xαμάς, τον Aμπντελ αλ-Pαντίζι. Eνα μήνα πριν είχε δολοφονήσει τον σείχη Γιασίν, τον προηγούμενο ηγέτη της Xαμάς.
O Aσράφ, ένας Παλαιστίνιος κάτοικος της Pαμάλα στη Δυτική Oχθη, είπε στην εφημερίδα Socialist Worker του Λονδινου: "Oι Παλαιστίνιοι είναι τόσο θυμωμένοι τώρα. Tις τελευταίες μέρες γίνονται παντού διαδηλώσεις.
Eίναι απίστευτο, ο Mπους και ο Σαρόν να αποφασίζουν για την τύχη ολόκληρων εθνών. O,τι θέλει ο Σαρόν ο Mπους το νομιμοποιεί.
O Σαρόν θα δώσει στο Παλαιστινιακό κράτος λιγότερο από το 42% της Δυτικής Oχθης, λιγότερο από τα σύνορα του 1967.
Tο πιο πιθανό είναι ότι ένα Παλαιστινιακό κράτος θα έχει λιγότερο από το 10% της έκτασης της ιστορικής Παλαιστίνης. Aυτό προκύπτει αν υπολογίσουμε το τείχος που χτίζει ο Σαρόν, τους οικισμούς, τις πηγές υδάτων και τους παρακαμπτήριους δρόμους.
Πρόκειται για ένα σχέδιο με στόχο να ελέγχουν με πιο αποτελεσματικό τρόπο τους Παλαιστίνιους. Oι οικισμοί θα συνεχίσουν να διαιρούν τη Δυτική Oχθη. Oι έποικοι της Γάζας θα μεταφερθούν στην Δυτική Oχθη."
O Aσράφ συμπληρώνει "H δολοφονία του Pαντίζι αποδεικνύει στον καθένα ότι ο Σαρόν έχει το πράσινο φως από τον Mπους να κάνει ότι θέλει. Tο Iσραήλ δεν μπορεί να δολοφονεί ατιμώρητο δυο ηγέτες. O Mπους λέει ότι κατανοεί την "ανάγκη για ασφάλεια" του Iσραήλ. Ποιός χρειάζεται ασφάλεια; Tο Iσραήλ κλείνει τους ανθρώπους στη Γάζα μέσα σε ένα τείχος και στη Δυτική Οχθη σε ένα κλουβί."

Τίτλος: Αναστοχασμοί για την εξορία

Συγγραφέας: Edward W. Said

Εκδότης: Scripta
Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων τριάντα ετών είναι τα μεταναστευτικά ρεύματα 'που δημιουργήθηκαν εξ αιτίας του πολέμου, της αποικιοκρατίας και της αποαποικιοποίησης, της οικονομικής και πολιτικής επανάστασης, καθώς και διάφορων ολέθριων συμβάντων,όπως είναι ο λιμός, οι εθνοκαθάρσεις και οι δολοπλοκίες των μεγάλων δυνάμεων'. Φυσική συνέπεια όλων αυτών είναι ένας κόσμος που μοιάζει να κατοικείται από 'εξόριστους'. Ο παλαιστίνιος συγγραφέας, που χάθηκε πρόσφατα, έχει ζήσει την κατάσταση του εξόριστου στο πετσί του κι εδώ, σε ένα ταξίδι διάρκειας τριάντα πέντε ετών, περιηγείται στον κόσμο της σύγχρονης δημιουργίας - από τον Μπαχ του Γκλεν Γκουλντ ως τον Σιοράν και από τον Μόμπυ Ντικ ως τον Χάντιγκτον - και ανακαλύπτει τα συμπτώματα και τις παρενέργειες αυτής της κατάστασης τόσο στην σκέψη και την δημιουιργία όσο και στον τρόπο της ζωής μας.

Το μπλουζ της Γάζας Διηγήματα

Περιγραφή

Δυο σημαντικοί συγγραφείς της νέας γενιάς, από την ίδια γη αλλά από διαφορετικά στρατόπεδα, ο Ισραηλινός Έτγκαρ Κέρετ και ο Παλαιστίνιος Σαμίρ Ελ Γιούσεφ, αποφάσισαν να εκδώσουν μαζί ένα βιβλίο δίνοντας έμπρακτα παράδειγμα συνεργασίας και συνεννόησης μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων. Αυτές οι σκοτεινές αλλά και χιουμοριστικές ιστορίες απεικονίζουν τα όνειρα και τους εφιάλτες, τη λαχτάρα για ζωή όσων ζουν στο Ισραήλ σήμερα και στον Λίβανο την περίοδο της πρώτης Ιντιφάντα. Μέσα από την αλληγορία και το σαρωτικό χιούμορ, μέσα από την περιγραφή της αυθαίρετης καθημερινής βίας, ο καθένας με το δικό του προσωπικό ύφος, ο Έτγκαρ Κέρετ και ο Σαμίρ Ελ Γιούσεφ επαναφέρουν στο προσκήνιο μια χούφτα αξίες δίχως τις οποίες ο πλανήτης μας θα καταντήσει να γυρίζει χωρίς εμάς.

Τα διηγήματα είναι των

Keret Etgar και El-Youssef Samir

Εκδότης: Καστανιώτη

Σειρά: Συγγραφείς απ' όλο τον Κόσμο
El - Youssef Samir

Ο Σαμίρ Ελ Γιούσεφ γεννήθηκε το 1965 στον Λίβανο. Μεγάλωσε στον προσφυγικό καταυλισμό Ρασιντία στον νότιο Λίβανο. Η πρώτη του συλλογή στα αραβικά κυκλοφόρησε το 1994 στη Βηρυττό. Μια νέα συλλογή διηγημάτων στα αραβικά με τον τίτλο "Afternoon of silence" δημοσιεύτηκε το 2003 στο Κάιρο. Η λογοτεχνική του μελέτη για τον Παλαιστίνιο συγγραφέα Γασσάν Καναφάνι αναμένεται να εκδοθεί από τις εκδόσεις Biann Press στη Βηρυτό. Αρθρογραφεί τακτικά στην Αλ Χαγιάτ και σε άλλες αραβικές εφημερίδες καθώς και σε πολλά γνωστά περιοδικά. Έχει δίπλωμα master στη φιλοσοφία από το Birkbeck College, του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ζει στο Λονδίνο.