Γασσάν Καναφάνι

Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ.....................................................................نسيم الاطرش
Γασσάν Καναφάνι
Ο συγγραφέας, ζωγράφος και δημοσιογράφος τον οποίο δολοφόνησε το Ισραήλ το 1972...

Gassan Kanafani: killed by Israel in July of 1972

Ο Γασσάν Καναφάνι (Ghassan Kanafani) γεννήθηκε στην πόλη Άκκα ή Άκρα (Acre) το 1936. Η οικογένειά του εκδιώχθηκε από την Παλαιστίνη το 1948 από την σιωνιστική τρομοκρατία και εγκαταστάθηκε τελικά στη Δαμασκό. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, εργάστηκε σαν δάσκαλος και δημοσιογράφος, πρώτα στη Δαμασκό και μετά στο Κουβέιτ. Αργότερα μετακόμισε στη Βηρυτό και έγραψε για διάφορες εφημερίδες πριν ξεκινήσει -το 1969- την εβδομαδιαία εφημερίδα του PFLP, Al Hadaf,. Ήταν εκπρόσωπος τύπου του PFLP και μέλος του πολιτικού του γραφείου, καθώς επίσης και μεγάλος μυθιστοριογράφος και καλλιτέχνης του οποίου η τεράστια συνεισφορά δεν μπορεί να τονιστεί.
Στο ξεκίνημά του ο Kanafani ήταν ενεργό μέλος του Αραβικού Εθνικιστικού Κινήματος, που αποτέλεσε πρόδρομο του PFLP, αλλά αργότερα, μαζί με το σύντροφό του George Habash, έγινε μαρξιστής, πιστεύοντας ότι στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Παλαιστίνιοι δεν θα μπορούσε να δοθεί λύση χωρίς μια κοινωνική επανάσταση σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο.
Δολοφονήθηκε από τους σιωνιστές πράκτορες τον Ιούλιο του 1972, όταν εξερράγη το αυτοκίνητό του. Η αδελφή του έγραψε: "Το πρωί του Σαββάτου, 8 Ιουλίου του 1972, περίπου στις 10:30 πμ, η Lamees (ανιψιά του Kanafani) και ο θείος της πήγαιναν μαζί στη Βηρυτό. Ένα λεπτό μετά την αναχώρησή τους, ακούσαμε μια πολύ δυνατή έκρηξη που τράνταξε ολόκληρο το κτήριο. Αμέσως φοβηθήκαμε, αλλά ο φόβος μας ήταν για τον Ghassan και όχι για τη Lamees επειδή είχαμε ξεχάσει ότι ήταν μαζί του, και ξέραμε ότι ο Ghassan ήταν ο στόχος της έκρηξης. Τρέξαμε έξω, όλοι φωνάζοντας τον Ghassan και κανείς την Lamees. Η Lamees ήταν ακόμα ένα δεκαεπτάχρονο παιδί γεμάτο όρεξη για ζωή., αλλά ξέραμε ότι η ίδια είχε επιλέξει αυτόν τον δρόμο. Ακριβώς την προηγούμενη μέρα είχε ζητήσει από το θείο της να μειώσει τις επαναστατικές του δραστηριότητές και να συγκεντρωθεί περισσότερο στη συγγραφή. Του είχε πει: "οι ιστορίες σου είναι όμορφες," και εκείνος απάντησε: "Να επιστρέψω στο γράψιμο ιστοριών; Γράφω καλά επειδή πιστεύω σε έναν σκοπό, σε αρχές. Την ημέρα που θα εγκαταλείψω αυτές τις αρχές, οι ιστορίες μου θα γίνουν κενές. Εάν επρόκειτο να αφήσω πίσω τις αρχές μου, εσύ η ίδια δεν θα με σεβόσουν." Μπορούσε να πείσει το κορίτσι ότι ο αγώνας και η υπεράσπιση αρχών είναι αυτό που τελικά οδηγεί στην επιτυχία σε όλα".
Στα απομνημονεύματα που η σύζυγος του Ghassan Kanafani δημοσίευσε μετά το θάνατό του, έγραψε: "Η έμπνευσή του για να γράφει και να εργάζεται ακατάπαυστα ήταν ο Παλαιστινιακός και αραβικός αγώνας ... Ήταν ένας από εκείνους που πάλεψαν ειλικρινά για τη μετεξέλιξη του κινήματος αντίστασης από εθνικιστικό απελευθερωτικό κίνημα σε παναραβικό επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα, του οποίου η απελευθέρωση της Παλαιστίνης θα αποτελούσε ζωτικής σημασίας συστατικό. Πάντα τόνιζε ότι το Παλαιστινιακό πρόβλημα δεν θα μπορούσε να λυθεί απομονωμένο από τη συνολική κοινωνική και πολιτική κατάσταση του αραβικού κόσμου."
Αυτή η τοποθέτηση αναπτύχθηκε φυσικά από την προσωπική εμπειρία του Kanafani. Στα δώδεκά του χρόνια βίωσε την τραυματική εμπειρία της προσφυγιάς, και έκτοτε έζησε ως εξόριστος σε διάφορες αραβικές χώρες, όχι πάντα νόμιμα. Ο λαός του διασκορπίστηκε, πολλοί από αυτούς ζούσαν σε προσφυγικά στρατόπεδα ή αγωνίζονταν να βγάλουν τα προς το ζην κάνοντας τις πιο ταπεινές δουλειές. Η μόνη τους ελπίδα ακουμπούσε στο μέλλον και τα παιδιά.
Ο ίδιος ο Kanafani, γράφει στο γιο του, συνοψίζοντας τι σημαίνει να είναι Παλαιστίνιος: "Σε άκουσα στο άλλο δωμάτιο που ρωτούσες τη μητέρα σου: "Μαμά, είμαι Παλαιστίνιος;" Όταν απάντησε "ναι" μια βαριά σιωπή απλώθηκε στο σπίτι. Ήταν σαν κάτι που κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας να είχε πέσει, ο θόρυβός του ήταν εκρηκτικός και έπειτα - σιωπή. Μετά ... Σε άκουσα να κλαις. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Υπήρχε κάτι πέρα από την αντίληψή μου, που γεννιόταν στο διπλανό δωμάτιο μέσα στα μπερδεμένα αναφιλητά σου. Ήταν σαν ένα ευλογημένο χειρουργικό νυστέρι να άνοιγε το στήθος σου και να έβαζε εκεί την καρδιά που σου ανήκε ... Ήμουν ανίκανος να κινηθώ και να έρθω να δω τι συνέβαινε. Ήξερα, εντούτοις, ότι μια μακρινή πατρίδα γεννιόταν ξανά: οι λόφοι, οι ελαιώνες, οι νεκροί, τα σχισμένα και διπλωμένα λάβαρα, όλα γεννιούνταν στην καρδιά ενός άλλου παιδιού... Πιστεύεις ότι ένας άντρας μεγαλώνει σταδιακά; Όχι, γεννιέται ξαφνικά - μια λέξη, μια στιγμή, διαπερνά την καρδιά του σε έναν νέο κτύπο. Μια και μόνη σκηνή μπορεί να τον εκσφενδονίσει από το ανώτατο όριο της παιδικής ηλικίας, στην τραχύτητα του δρόμου."
"Σ' αυτούς που έφυγαν αλλά παραμένουν ακόμα σύντροφοι. Γνωρίζατε δύο δρόμους ση ζωή, και η ζωή ήξερε από εσάς μόνο έναν. Γνωρίζατε το δρόμο της υποταγής και τον αρνηθήκατε. Και γνωρίζατε το δρόμο της αντίστασης και τον περπατήσατε. Αυτό το δρόμο διαλέξατε να πάρετε. Και οι σύντροφοί σας προχωρούν μαζί σας."
Η ικανότητα του συντρόφου Kanafani να περιγράφει, πέρα από οποιαδήποτε σκιά αμφιβολίας, τις στερήσεις και τα βάσανα του λαού του, και να μετασχηματίζει μια ιδεολογία, μια πολιτική γραμμή σε λαϊκή λογοτεχνία τον μετέτρεψε σε σοβαρή απειλή για το σιωνισμό.

Το παρακάτω κείμενο είναι αποσπάσματα από κείμενο που έγραψε ο συνάδελφός του παλαιστίνιος συγγραφέας, S. Marwan, προς τιμήν του Kanafani και δημοσιεύτηκε στην Al Hadaf στις 22 Ιούλη 1972.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ "Ο ιμπεριαλισμός έχει απλώσει το σώμα του πάνω από τον κόσμο, το κεφάλι στην Ανατολική Ασία, η καρδιά στη Μέση Ανατολή, οι αρτηρίες φθάνουν στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Οπουδήποτε χτυπήστε το, κάντε του ζημία, υπηρετείστε την παγκόσμια επανάσταση."Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ένας μύθος ή μια λέξη που επαναλαμβάνεται από τα ειδησεογραφικά μέσα, μια ακίνητη εικόνα που δεν επενεργεί στην ανθρώπινη πραγματικότητα. Στην αντίληψη του Ghassan Kanafani είναι κινητό σώμα, ένα χταπόδι που αποικίζει και εκμεταλλεύεται, που εξαπλώνεται στον κόσμο μέσω των δυτικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων.
Ο ιμπεριαλισμός εξαπολύει διάφορες μορφές επιθετικότητας ενάντια στις μάζες των ανθρώπων του μόχθου σ' όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις υποανάπτυκτες χώρες.
Με βάση το σύνθημα: "Όλη τα τα γεγονότα στις μάζες", ανηρτημένο στην Al Hadaf, ο Ghassan Kanafani θέτει την καθαρή ευφυΐα του στην υπηρεσία των μαζών και των αντικειμενικών συμφερόντων της τάξης του που τον οδηγούν να δηλώσει: "Η επιθυμία για αλλαγή που σαρώνει τις αραβικές μάζες, πρέπει να πάρει ώθηση από μια ιδεολογική και πολιτική σαφήνεια, η οποία είναι απόλυτη. Κατά συνέπεια, η Al Hadaf αφιερώνεται στην υπηρεσία της επαναστατικής εναλλακτικής λύσης, δεδομένου ότι τα συμφέροντα των καταπιεσμένων τάξεων είναι τα ίδια με τους στόχους της επανάστασης. Παρουσιάζεται ως σύμμαχος όλων εκείνων που συνεχίζουν τον ένοπλο και πολιτικο-ιδεολογικό αγώνα για ένα απελευθερωμένο προοδευτικό έθνος."
Η φυσική βάση για τη διανοητική και καλλιτεχνική δουλειά του Ghassan ήταν η υπεράσπιση των συμφερόντων του κόσμου του μόχθου, όχι μόνο των Παλαιστίνιων, αλλά και των Αράβων και των καταπιεσμένων τάξεων όλου του κόσμου. Λόγω αυτής της θεμελιώδους βάσης που διαπερνούσε όλη του τη δουλειά, ο Ghassan Kanafani, ως μαρξιστής, ακολούθησε το μονοπάτι του ένοπλου αγώνα σαν το μόνο δρόμο για την υπεράσπιση των καταπιεσμένων.
Ήταν ο ίδιος μέρος τους. Έζησε και δοκίμασε τη φτώχεια που προκαλεί ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός και παρέμεινε στις γραμμές των καταπιεσμένων μαζών, παρά τους πειρασμούς των καπιταλιστών και τις προσπάθειές τους να περικυκλώσουν τη δημοσιογραφική ζωή του. Παρέμεινε ένας ταπεινός άνθρωπος που δούλευε μέρα νύχτα για να βελτιώσει την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής, παρά τις αντιξοότητες που επέβαλε η ιστορία.
Απευθυνόμενος σε μια ομάδα σπουδαστών, ο Ghassan είπε: "Στόχος της εκπαίδευσης είναι να διορθώσει την πορεία της ιστορίας. Γι' αυτό χρειάζεται να μελετάμε την ιστορία και να κατανοούμε τη διαλεκτική της, με σκοπό να χτίσουμε μια νέα ιστορική εποχή, στην οποία οι καταπιεσμένοι θα ζουν -μετά την απελευθέρωσή τους με επαναστατική βία- από την αντίφαση που τους γοήτευσε." Ο Ghassan Kanafani όχι μόνο είχε κατακτήσει τη γνώση του ιστορικού υλισμού, αλλά και τον εφάρμοσε στη δουλειά του. Η ιδέα στην οποία πίστεψε και έζησε γι' αυτήν παρουσιάζεται ξεκάθαρα σε όσα είπε και έγραψε. Η αρχική αντίφαση, είναι αυτή με τον ιμπεριαλισμό, το σιωνισμό και το ρατσισμό. Είναι μια διεθνής αντίφαση, και η μόνη λύση είναι να καταστραφούν αυτές οι απειλές από έναν ενωτικό και ακλόνητο οπλισμένο αγώνα. Ενθάρρυνε και αύξησε το πνεύμα του διεθνισμού μεταξύ όλων των ανθρώπων που γνώριζε ή απευθυνόταν.
Αυτή η πεποίθηση τον έκανε να απορρίψει όλους τους συμβιβασμούς, όλες τις αστικές ή διχαστικές λύσεις, που δεν συμπεριλαμβάνουν ή δεν ταιριάζουν με την υποστηριζόμενη άποψη και την ανάπτυξη της επανάστασης και τη μακριά πορεία προς την απελευθέρωση, που χτυπά τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και ενοποιείται με τις μάζες. Σε ένα σχόλιο του για τον μάρτυρα Patrick Arguello είπε: "Ο μάρτυρας Patrick Arguello αποτελεί σύμβολο για το δίκαιο σκοπό μας και τον αγώνα για την επίτευξή του, έναν αγώνα χωρίς όρια. Σύμβολο για τις καταπιεσμένες και στερημένες μάζες, που αντιπροσωπεύονται από τον Oum Saad και πολλούς άλλους που προέρχονται από τα στρατόπεδα και όλα τα μέρη του Λιβάνου, και βάδισαν στην νεκρική πομπή του."
Σε συζητήσεις για τα ιμπεριαλιστικά αντιδραστικά σχέδια ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις, έλεγε: "Τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής επίθεσης θα κατευθυνθούν ενάντια στις καταπιεσμένες μάζες για να τις αποτρέψουν από την κινητοποίηση και την πάλη." Αυτή η θέση βασίστηκε στην ανάλυση της στάσης των αραβικών καθεστώτων και των καθεστώτων γενικά των υπανάπτυκτων χωρών, οι οποίες υποχωρούν κάτω από τα κτυπήματα του ιμπεριαλισμού.
Στα πλαίσια της διεθνούς επανάστασης, είπε: "Οι βιετναμέζοι επαναστάτες αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεκάδες χρόνια. Θα μεταφέρουν την επανάστασή τους σε άλλα μέρη. Πρώτον επειδή η επανάστασή τους είναι διαρκής και δεύτερον επειδή είναι διεθνιστές ..." "Ο παλαιστινιακός σκοπός δεν είναι ένας σκοπός μόνο για τους Παλαιστίνιους, αλλά για κάθε επαναστάτη, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, ένας σκοπός των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων μαζών της εποχής μας."
Καθώς ο αγώνας του διεθνούς προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλισμό ήταν το κύριο ζήτημα για τον Ghassan Kanafani, οι συνωμότες που κρύβονται πίσω από τη δολοφονία του φοβήθηκαν την ξεκάθαρη και λογική αντιμετώπιση, που αποκαλύπτονταν στη δουλειά του μέσω των δυτικών ειδησεογραφικών μέσων. Αυτό οδήγησε τον ιμπεριαλισμό και τους αντιδραστικούς συμμάχους του να σταματήσουν την πένα που αρνιόταν να παραδοθεί στους πειρασμούς ή τις προειδοποιήσεις τους. Ο Ghassan Kanafani μετασχημάτισε το παλαιστινιακό και αραβικό ζήτημα, σε υιοθέτηση του αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων του πλανήτη.
Η δέσμευση του Ghassan θα παραμείνει ένα μνημείο για τις αγωνιζόμενες μάζες. Σε μια συνάντηση με το προσωπικό της Al Hadaf είπε: "Όλα σε αυτόν τον κόσμο μπορούν να κλαπούν, εκτός από ένα. Κι αυτό είναι η αγάπη του ανθρώπου για μια στέρεη δέσμευση, μια πεποίθηση ή έναν σκοπό."

Το αγγλικό κείμενο

Comrade Ghassan Kanafani: The leader, the writer, the martyrComrade Ghassan Kanafani was born in Acre in 1936, and his family was expelled from Palestine in 1948 by Zionist terror, after which they finally settled in Damascus. After completing his studies, he worked as a teacher and journalist, first in Damascus, and then in Kuwait. Later he moved to Beirut and wrote for several papers before starting Al Hadaf, the weekly paper of the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), in 1969. He was the spokesperson of the PFLP and a member of its Political Bureau, as well as a great novelist and artist whose immense contributions cannot be overstated.
To begin with, Kanafani was an active member of the Arab Nationalist Movement, the forerunner of the PFLP, but later, along with his comrade George Habash, he became a Marxist, believing that the solution to the problems which faced the Palestinians could not be achieved without a social revolution throughout the Arab world.
Kanafani was killed when his car exploded on July 8, 1972: murdered by Zionist agents. His sister wrote:
"On the morning of Saturday, July 8, 1972, at about 10:30 am, Lamees (Kanafani's niece) and her uncle were going out together to Beirut. A minute after their departure, we heard the sound of a very loud explosion which shook the whole building. We were immediately afraid, but our fear was for Ghassan and not for Lamees because we had forgotten that Lamees was with him and we knew that Ghassan was the target of the explosion. We ran outside, all of us were calling for Ghassan and not one of us called for Lamees. Lamees was still a child of seventeen years. Her whole being was longing for life and was full of life. But we knew that Ghassan was the one who had chosen this road and who had walked along it. Just the previous day Lamees had asked her uncle to reduce his revolutionary activities and to concentrate more upon writing his stories. She had said to him, "Your stories are beautiful," and he had answered, "Go back to writing stories? I write well because I believe in a cause, in principles. The day I leave these principles, my stories will become empty. If I were to leave behind my principles, you yourself would not respect me.' He was able to convince the girl that the struggle and the defense of principles is what finally leads to success in everything."
In the memoir which Ghassan Kanafani's wife published after his death, she wrote:
"His inspiration for writing and working unceasingly was the Palestinian-Arab struggle...He was one of those who fought sincerely for the development of the resistance movement from being a nationalist Palestinian liberation movement into being a pan-Arab revolutionary socialist movement of which the liberation of Palestine would be a vital component. He always stressed that the Palestine problem could not be solved in isolation from the Arab World's whole social and political situation."
This attitude developed naturally out of Kanafani's own experiences. At the age of twelve he went through the trauma of becoming a refugee, and thereafter he lived as an exile in various Arab countries, not always with official approval. His people were scattered, many of them making a living in the camps or struggling to make a living by doing the most menial work; their only hope lay in the future and in their children. Kanafani himself, writing to his son, summed up what it means to be a Palestinian:
"I heard you in the other room asking your mother, 'Mama, am I a Palestinian?' When she answered 'Yes' a heavy silence fell on the whole house. It was as if something hanging over our heads had fallen, its noise exploding, then - silence. Afterwards...I heard you crying. I could not move. There was something bigger than my awareness being born in the other room through your bewildered sobbing. It was as if a blessed scalpel was cutting up your chest and putting there the heart that belongs to you...I was unable to move to see what was happening in the other room. I knew, however, that a distant homeland was being born again: hills, olive groves, dead people, torn banners and folded ones, all cutting their way into a future of flesh and blood and being born in the heart of another child...Do you believe that man grows? No, he is born suddenly - a word, a moment, penetrates his heart to a new throb. One scene can hurl him down from the ceiling of childhood onto the ruggedness of the road."
"To our departed and yet remaining Comrade; you knew of two ways in life, and life knew from you only one. You knew the path of submission and you refused it. And you knew of the path of resistance and you walked with it. This path was chosen for you and you walked with it. And your comrades are walking with you."
Comrade Kanafani's ability to illustrate, beyond any. shadow of doubt, the deprivation and sufferings of his people, as well as to transform an ideology and political line into popular literature made him a grave threat to the Zionist entity.
The following are excerpts from a tribute to Ghassan by one of his colleagues, a Palestinian author, S.Marwan, published in Al Hadaf on July 22, 1972.
THE STRUGGLE OF THE OPPRESSED OF THE WORLD
"Imperialism has layed its body over the world, the head in Eastern Asia, the heart in the Middle East, its arteries reaching Africa and Latin America. Wherever you strike it, you damage it, and you serve the World Revolution."
Imperialism is not a myth or a word repeated by the news media, a motionless picture that doesn't affect the human reality. In Ghassan Kanafani's conception, it is a mobile body, an octopus which colonizes and exploits, spreading itself over the world through western monopolistic enterprises.
Imperialism is directing various forms o€ aggression against the toiling masses of the world, and particularly in the underdeveloped countries.
Based on the slogan: "All the Facts to the Masses", raised in Al Hadaf, Ghassan Kanafani put his clear intellect in the service of the masses and their objective class interests, leading him to state: "The desire for change which is sweeping through the Arab masses, must be motivated by ideological and political clarity, which is absolute. Thus, Al Hadaf devotes itself to the service of that revolutionary alternative, as the interests of the oppressed classes are the same as the goals of the revolution. It presents itself as the ally of all those carrying on armed and political-ideological struggle to achieve a liberated progressive nation."
The natural base for Ghassan's intellectual and artistic work was adopting and defending the interests of the toiling masses, not only of the Palestinians, but also the Arabs and the international oppressed classes. Because of this fundamental base for all of his work, Ghassan Kanafani, as a Marxist, adopted the path of armed struggle as the only way to defend the oppressed.
He was himself part of them; he lived and experienced the poverty caused by capitalism and imperialism and he remained within the ranks of the oppressed masses, in spite of the capitalists' temptations and their attempts to encircle his journalistic life. He remained a humble man who worked day and night to raise and develop the quality of human life out of the adversity imposed by history.
Addressing himself to a group of students, Ghassan said: "The goal of education is to correct the march of history. For this reason we need to study history and to apprehend its dialectics in order to build a new historical era, in which the oppressed will live, after their liberation by revolutionary violence, from the contradiction that captivated them." Ghassan Kanafani had not only achieved the knowledge of historical materialism, but he applied it in his work. The concept that he believed in and lived for was shown clearly in what he said and wrote. The primary contradiction, is the one with imperialism. Zionism and racism. It is an international contradiction, and the only solution is to destroy these threats by a united and steadfast armed struggle, he encouraged and raised the spirit of internationalism among all the people he addressed or knew.
This belief made him reject all compromises, all bourgeois or divisive solutions, which do not encompass or apply the thesis and development of the revolution and its long path towards liberation, striking the Interests of imperialism and consolidating with the masses. He said in a comment about the martyred Patrick Arguello: "The martyr Patrick Arguello is a symbol for a just cause and the struggle to achieve it, a struggle without limits. He is a symbol for the oppressed and deprived masses, represented by Oum Saad and many others coming from the camps and from all parts of Lebanon, who marched in his funeral procession."
In discussions about the imperialist reactionary schemes against the revolutionary forces, he stated:
"The results of the imperialist assault will be directed against the oppressed masses to prevent them from mobilizing and fighting."
This position was based on the analysis of the stand of the Arab regimes and the regimes of the underdeveloped countries in general, which retreat under the strokes of imperialism.
In the context of international revolution, he said:
"Vietnamese revolutionaries have been struggling against imperialism for tens of years. They will transfer their revolution to other places; first, because their revolution is continuous, second, because they are internationalists . . ."
"The Palestinian cause is not a cause for Palestinians only, but a cause for every revolutionary, wherever he is, as a cause of the exploited and oppressed masses in our era."
As the struggle of the international proletariat against imperialism was the main issue for Ghassan Kanafani, the conspirators behind his assassination feared his clear and logical confrontation stand, which was revealed in his works and through the western news media. This drove imperialism and its reactionary allies to stop the pen which refused to surrender to their temptations or warnings. Ghassan Kanafani transformed the Palestinian and Arab cause to a cause through which we adopt the struggle of all the exploited and oppressed in the world.
Ghassan's commitment will remain a monument for the struggling masses. He said in a meeting with the staff of Al Hadaf: "Everything in this world can be robbed and stolen, except one thing; this one thing is the love that emanates from a human being towards a solid commitment to a conviction or cause."
Comrade Kanafani's literary work
Selected works:
Mawt Sarir raqm 12, 1961

Ard al-burtugal al-hazin,1963

Rijal fi-al-shams, 1963

(Men in the Sun)al-Bab, 1964

Alam laysa lana, 1965

Adab al-muqawamah fi filastin al-muhtalla 1948-1966, 1966

Ma tabaqqa lakum, 1966

(All That's Left to You)Fi al-Abab al-sahyuni, 1967

al-Adab al-filastinial-muqawin tahta al-ihtilal: 1948-1968, 1968

An al-rijal wa-al-banadiq, 1968

Umm Sad, 1969

A'id ila Hayfa, 1970

al-A ma wa-al-atrash, 1972

Barquq Naysan, 1972

al-Qubba'ah wa-al-nabi, 1973

Thawrat 1936-39 fi filastin, 1974

Jusr ila al-abad, 1978

al-Qamis al-masruq wa-qisas ukhra, 1982

'The Slave Fort' in Arabic Short Stories, 1983 (trans. by Denys Johnson-Davies)

===============================================
B'Tselem video clip

Η "διαφορετική" ισραηλινή κουλτούρα εν δράσει...

20 July '08:

http://www.btselem.org/english/Press_Releases/20080720.asp

B'Tselem: Prosecute soldier who fired 'rubber' bullet at Palestinian detainee, Investigate the involvement of an officer in the event and suspected cover-up
Today, B'Tselem is publishing a video clip documenting a soldier firing a rubber coated steel bullet, from extremely close range, at a cuffed and blindfolded Palestinian detainee. The shooting took place in the presence of a lieutenant colonel, who was holing the Palestinian's arm when the shot was fired.
The incident took place on 7 July, in Nil'in, a village in the West Bank. A Palestinian demonstrator, Ashraf Abu Rahma, 27, was stopped by soldiers, who cuffed and blindfolded him for about thirty minutes, during which time, according to Abu-Rahma, they beat him. Afterwards, a group of soldiers and border policemen led him to an army jeep. The video clip shows a soldier aim his weapon at the demonstrator's legs, from about 1.5 meters away, and fire a rubber coated steel bullet at him. Abu-Rahma stated that the bullet hit his left toe, received treatment from an army medic, and released by the soldiers.
A fourteen-year-old Palestinian girl from Nil'in filmed the incident from her house in the village, and B'Tselem received it this morning.
B'Tselem does not know if any proceedings were opened against those involved. However, residents of Ni'lin told B'Tselem that they saw the soldier the following day, still serving in his unit.
B'Tselem immediately forwarded a copy to the Military Police Investigation Unit commander, with demand that an immediate Military Police investigation be opened, if it hasn't already, and that the soldier be brought to justice. Additionally, B'Tselem demanded that the involvement of the lieutenant colonel who was holding the detainee is investigated. B'Tselem stressed that members of the security forces are obligated to report unlawful acts. It is even more serious is a high-ranking officer participates in such a whitewash.

http://indy.gr/newswire/to-binteo-tis-ntrops

Σήμερα η Ισραηλινή ειρηνιστική οργάνωση Btselem
δημοσιοποίησε βίντεο που δέιχνει Ισραηλινό στρατιώτη να πρυβολεί εν ψυχρώ με πλαστική σφαίρα Παλαιστίνιο σιδεροδέσμιο κρατούμενο. Παρών και ένας αντισυνταγματάρχης που κρατάει τον κραούμενο όταν ο συνάδελφος του τον πυροβολεί.
Το γεγονός έλαβε χώρα στο χωριό Νιλίν στη Δυτική Όχθη στις 7 Ιουλίου. Το θύμα είναι ο Παλαιστίνιος διαδηλωτής Ashraf Abu Rahma, 27 χρονών. Συνελήφθη από στρατιώτες και συνοριοφύλακες οι οποίοι αφού τον έδειραν για μισή ώρα στη συνέχεια τον πήγαν στα τζιπ. Εκεί τον πυροβόλησαν με πλαστική σφαίρα (πρόκεται για κανονική σφαίρα με περιτύλιγμα καοτσούκ) από απόσταση 1,5 μέτρα. .
Το βίντεο τραβήχτηκε από ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που μένει στο χωριό.
Η B'Tselem ζητάει έρευνα και να διωχθούν τα ανθρωπόμορφα κτήνη που εμπλέκονται.

===================================================================

Όλο το μήνυμα της Λάιλα Χάλεντ.

رسالة مرئية لليلى خالد الى مهرجان المنظمة الشيوعية اليونانية

Leila Khaled message to KOE Festival in Athens

Κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα δεν θέλουν ακόμα να καταλάβουν ότι η εποχή των απαγορεύσεων έμεινε πίσω χιλιάδες χιλιόμετρα και δεκάδες χρόνια. Οι διοργανωτές του 1ου Φεστιβάλ της ΚΟΕ στην Αθήνα έσπασαν την απαγόρευση και την πολιτική αποκλεισμού που εφαρμόζει το υπουργείο Εξωτερικών υποθέσεων της Ντόρας Μπακογιάννη.

Το μήνυμα της Λάιλα Χάλεντ ακούστηκε, το πρόσωπο της μας έδωσε μεγαλύτερη πίστη στον δίκαιο αγώνα του λαού της Παλαιστίνης...Και θα ακουστεί ξανά και ξανά γιατί στην Ελλάδα των αντιιμπεριαλιστικών και αντιπολεμικών κινημάτων η πολιτική του αποκλεισμού δεν περνάει.

http://www.resistancefestival.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21:-resistance-festival-2008&catid=16:2008-04-29-13-03-53&Itemid=14

http://indy.gr/newswire/i-leila-3c7alent-isos-den-erthei-me-eythyni-nt-mpakogianni

===================================================================

Οι συγγραφείς δεν εκφράζουν κράτη, αλλά τα έργα τους

Αναμνηστική φωτογραφία από την απονομή τιμητικής πλακέτας της Ενωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας στον Παλαιστίνιο φωτορεπόρτερ Μουχάμαντ Ομερ. Από αριστερά, ο Σπύρος Τσακίρης, μέλος της Ενωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, ο Δημήτρης Μεσσίνης, πρόεδρος της Ενωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, ο Μουχάμαντ Ομερ και ο Μάριος Λώλος, γενικός γραμματέας της Ενωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας.

Mohammad Omer στην Ελευθεροτυπία

ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ ΟΜΕΡ Ο ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
«Το Ισραήλ φοβάται τις εικόνες...»
Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Το 2006, ο 24χρονος Παλαιστίνιος φωτορεπόρτερ της Γάζας, Μουχάμαντ Ομερ, κέρδισε το βραβείο της Ethnic Media Award για την ιστορία του «Σαρόν, γιατί κατεδάφισες το σπίτι μου;», από το βίωμα ενός γέροντα που είδε το σπίτι του να κατεδαφίζεται.
Το 2008 κέρδισε το βραβείο της Αμερικανοεβραίας δημοσιογράφου Martha Gelhorn -υπήρξε και γυναίκα του συγγραφέα Ερνεστ Χέμινγουεϊ- για δύο ακόμα ιστορίες. Τη «Θέλω να ζήσω», ιστορία του Μαχμούτ Αμπου Τάχα, ενός εικοσάχρονου καρκινοπαθή που του απαγόρευσαν οι Ισραηλινοί για πολλές μέρες να βγει από τη Γάζα για νοσηλεία και τελικά πέθανε μόλις πέρασε το Πέρασμα Εριτζ και για την ιστορία, «Ολμερτ: Θέλω τον πατέρα μου», που αναφέρεται σε μια εφτάχρονη Παλαιστίνια, που έχασε τη μητέρα της και οι Ισραηλινοί στρατιώτες, αφού πρώτα συνέλαβαν τον πατέρα της, κατεδάφισαν το σπίτι τους. Η Τζουμάνα τώρα ζει με τη γιαγιά της και περιμένει τα γράμματα του πατέρα της, που βρίσκεται στις ισραηλινές φυλακές.
Ο Μουχάμαντ Ομερ δεν ήθελε να γίνει δημοσιογράφος, αναγκάστηκε από τα γεγονότα και την επαφή του με τους ξένους ανταποκριτές που συνόδευε ως μεταφραστής. Οταν δολοφόνησαν οι Ισραηλινοί τον μαθητή αδελφό του και κατεδάφισαν το σπίτι τους στον καταυλισμό προσφύγων, μέσα του γεννήθηκε ο δημοσιογράφος φωτορεπόρτερ. Οι πραγματικές του ιστορίες τον ανέβασαν άθελά του δίπλα στους κορυφαίους δημοσιογράφους, όπως Robert Fisk, Jeremy Harding, Patrick Cockburn, Chris McGreal, Geoffrey Lean και Nick Davies, που είχαν τιμηθεί με το ίδιο βραβείο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα, προσκεκλημένος του Συλλόγου «Ιντιφάντα» και της Ενωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, μίλησε στην «Ε».

-Γιατί δυσκολευτήκατε να βγείτε από τη Γάζα, παρ' ότι είχατε πάρει δύο βραβεία;

«Αυτός είναι ακόμη ένας λόγος για το Ισραήλ να κάνει δυσκολότερη τη ζωή μου. Ανέκαθεν είχαν πρόβλημα με κάθε Παλαιστίνιο που διακρίνεται. Ειδικά σε ανθρώπους των ΜΜΕ, της τέχνης και των γραμμάτων. Θέλουν να πεθάνουμε όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά. Δεν θέλουν την επαφή των Παλαιστινίων με τον έξω κόσμο, για να μη μεταφερθεί μια άλλη εικόνα για τα γεγονότα, το έπος της Γάζας, η φωνή των ανθρώπων που δεν έχουν φωνή, ο πόνος, η αγωνία τους για τα παιδιά τους και για το μέλλον τους. Φοβούνται να μεταφέρουν εικόνες από τις βαρβαρότητες της κατοχής. Μόνο έτσι μπορούν να αλωνίζουν ελεύθερα οι ειδικοί παραπληροφόρησης του Ισραήλ σε Ευρώπη και Αμερική».

-Γιατί πιστεύετε ότι οι ιστορίες σας από τη Γάζα βρίσκουν τακτικούς αναγνώστες;

«Γιατί όσο το Ισραήλ σφίγγει περισσότερο τον αποκλεισμό τόσο πιο πολύ θα μεγαλώσει η δίψα του πολίτη στον δυτικό κόσμο για ιστορίες μέσα από τον αποκλεισμό. Θέλουν να μάθουν πώς ζουν οι 1.500.000 άνθρωποι της Γάζας. Απορούν πώς είναι δυνατόν να εφαρμόζεται μια πολιτική μαζικής τιμωρίας στην εποχή μας! Οσοι με διαβάζουν εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους πραγματικούς ήρωες των ιστοριών».Τελικά πώς καταφέρατε να βγείτε έξω από τη Γάζα;«Επειτα από επίμονες παρεμβάσεις Ευρωπαίων βουλευτών και διπλωματών. Βέβαια, για όλες τις προηγουμένες παρεμβάσεις υπήρξε βέτο από το Ισραήλ. Η πιο καταλυτική παρέμβαση ήταν αυτή του επικεφαλής των Εξωτερικών Υποθέσεων στο Κοινοβούλιο της Ολλανδίας και του υπουργείου Εξωτερικών. Οι Ισραηλινοί τελικά δέχτηκαν την έξοδό μου υπό όρους: να βγω με διπλωματικό αυτοκίνητο μέχρι τα σύνορα της Ιορδανίας και να μην πατήσει το πόδι μου παλαιστινιακό έδαφος στη Δυτική Οχθη».

«Τιμώντας» τον κατακτητή

-Το Πέρασμα της Ράφα, μεταξύ Γάζας και Αιγύπτου, δεν άνοιξε ακόμα;

«Οχι. Και τα πράγματα χειροτερεύουν. Η Αίγυπτος έσφιξε περισσότερο τον κλοιό και αύξησε τους συνοριακούς στρατιώτες και τις περιπολίες. Αν δεν βρεθεί γρήγορα λύση, η διαίσθησή μου μου λέει ότι μια μεγάλη έκρηξη έρχεται. Αν δεν ανοίξει δηλαδή το Πέρασμα της Ράφα, οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να έχουν επαφή με τον έξω κόσμο. Ολα τα άλλα περάσματα έχουν επαφή μόνο με το Ισραήλ, αλλά όχι με τον κόσμο. Οποιος δει τις τραγικές εικόνες εκεί θα με καταλάβει: ασθενείς πεθαίνουν στα σύνορα, μέχρι σήμερα 176 πέθαναν. Τα παιδιά χρειάζονται άμεση ιατρική φροντίδα, ζουν την πραγματική κόλαση. Σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζουν χιλιάδες μαθητές που θέλουν να συνεχίζουν τις ανώτατες σπουδές στο εξωτερικό και δεν τους δίνεται η δυνατότητα εξόδου από τη Γάζα. Αποκλεισμένοι είναι επίσης οι 700 με 1.000 φοιτητές που είναι ήδη γραμμένοι στα αμερικανικά, ευρωπαϊκά και αραβικά πανεπιστήμια. Πριν από λίγο καιρό επέτρεψαν μόνο σε 7 Παλαιστινίους που σπουδάζουν σε αμερικανικά πανεπιστήμια να βγουν έξω, μετά το φιάσκο του προέδρου του Ισραήλ. Είχε καλέσει έναν Αμερικανό μαθηματικό για να τον βραβεύσει. Ο Αμερικανός μαθηματικός David Mumford, με θάρρος εκατό ανδρών, χάρισε όλο το ποσό του βραβείου των 100.000 δολαρίων στους αποκλεισμένους φοιτητές και τα πανεπιστήμια της Γάζας και της Δυτικής Οχθης, γιατί πιστεύει πως αυτοί έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα στην παιδεία και ζήτησε να αρθεί ο αποκλεισμός. Ανθρωποι με θάρρος πάντα διακρίνονται και τους αγαπά η Ιστορία. Εκείνο το διάστημα η Γαλλία και η Ιταλία τιμούσαν το Ισραήλ στα φεστιβάλ βιβλίου. Δηλαδή, πώς είναι δυνατόν να τιμάς μια χώρα που, εκτός του ότι είναι κατακτητής, εφαρμόζει συστηματική πολιτική αποκλεισμού εναντίον των ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη; Εγώ πραγματικά έπαθα μεγάλο σοκ. Είναι ντροπή για την κουλτούρα και τον πολιτισμό αυτή η απόφαση των δύο χωρών».

-Εχετε μιλήσει με Παλαιστινίους ποιητές και λογοτέχνες της Γάζας γι' αυτό το θέμα;

«Είναι αηδιασμένοι με την πολιτική απόφαση των διοργανωτών. Ούτε ένας ποιητής ή συγγραφέας από τη Γάζα δεν προσκλήθηκε να πάρει μέρος, γιατί ήξεραν εκ των προτέρων ότι το Ισραήλ δεν θα το επέτρεπε. Ρωτώ, πώς οι διοργανωτές επέβαλαν στην συνείδησή τους να επιτρέπει στο Ισραήλ να αποκλείει Παλαιστινίους της Γάζας και να του δώσει θέση επίτιμου προσκεκλημένου; Ντροπή τους. Ντροπή στους ελεύθερους ανθρώπους που άφησαν μια κλίκα απερίσκεπτων διοργανωτών να καθορίζουν ρατσιστικά το περιεχόμενο ενός φεστιβάλ που αγκαλιάζει το πιο ιερό δημιούργημα του πνεύματος του ανθρώπου, το βιβλίο. Απορώ, πώς επιτρέπεις την ελευθερία του βιβλίου και απαγορεύεις την ελευθερία του ανθρώπου. Γιατί τιμάται ένα κράτος-κατακτητής, που εφαρμόζει πολιτική μαζικής τιμωρίας και αποκλεισμού ενός ολόκληρου λαού; Μια πολιτική που έχει καταδικαστεί από όλους τους διεθνείς οργανισμούς και παρατηρητήρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ότι στο Ισραήλ υπάρχουν αξιόλογοι συγγραφείς και ποιητές αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο να τιμάμε κράτος-κατακτητή. Οι συγγραφείς δεν εκφράζουν κράτη, αλλά τα έργα τους. Αυτή η λογική μπορεί να οδηγήσει στο να τιμώνται τα φασιστικά και δικτατορικά κράτη, επειδή μεταξύ των πολιτών τους υπάρχουν αξιόλογοι συγγραφείς». *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/06/2008